Δάφνης και Χλόη: Ταξίδι Αναψυχής

Βασισμένο στο μυθιστόρημα του Λόγγου και τη μετάφραση του Ρόδη Ρούφου

Σκηνοθεσία: Cezaris Graužunis
Σκηνικά–Κοστούμια: Vytautas Narbutas
Μουσική: Martynas Bialobžeskis
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας

Συνταξιδιώτες:
Πολυξένη Ακλίδη
Δημοσθένης Ελευθεριάδης
Εύα Κεχαγιά
Δημήτρης Κουρούμπαλης
Βασιλική Κυπραίου
Μανώλης Μαυροματάκης
Μάρω Παπαδοπούλου
Απόστολος Πελεκάνος
Δημήτρης Τάρλοου

Θέατρο Πορεία-Εταιρεία Θεάτρου Δόλιχος

Απαραίτητες συμβουλές προς ταξιδιώτες:

Πριν επιβιβαστείτε στο όχημα, σιγουρευτείτε ότι έχετε αφαιρέσει από πάνω σας όλη τη σοβαροφάνεια, την οποία ενδυόμαστε καθημερινά. Αυτο γιατί, όπως είπε και ο Έρασμος, όλα τα ωραία μα και αναγκαία πράγματα της ζωής (ο έρωτας, ο γάμος, η τεκνοποιία μα κι η ευχαρίστηση της καθημερινής παρέας) προϋποθέτουν μια δόση τρέλας. Ακολουθήστε, λοιπόν, τη συμβουλή του ποιητή Κώστα Βάρναλη: ‘‘Αδελφοί μου, γενήτε κουτοί και ανεπίδεκτοι˙ έτσι θα γίνετε... υπεράνθρωποι’’

Τέσσερα ζευγάρια, υπερπροσγειωμένα ή μάλλον πιο σωστά υπογειωμένα στην καθημερινή πραγματικότητα ή σε αυτό που λέμε και φρικτό κόσμο των μεγάλων, κλείνονται σε ένα ξενοδοχείο χωρίς σαπούνι (άλλωστε άμα έχεις νερό, δεν χρειάζεσαι σαπούνι για να καθαριστείς) και με έναν ιδιότροπο ξενοδόχο που τους παρακινεί να χορέψουν όταν παίζει μουσική (γιατί αφού παίζει μουσική, δεν πρέπει να χάσουμε ην ευκαιρία, πρέπει να χορέψουμε). Και οι μέρες περνούν κι ένας από τους φιλοξενούμενους αρχίζει να διηγείται την ιστορία του Δάφνη και της Χλόης και οι υπόλοιποι συνεχίζουν την ιστορία, συμπληρώνοντας την με χαμένα επεισόδια. Μέσα από την αφήγηση οι μεγάλοι σιγά - σιγά ξαναθυμούνται πως μπορείς να ξανανιώσεις λίγο ‘‘ανεύθυνος’’, πως μπορείς να ξαναβρείς λίγο την χαμένη σου παιδικότητα.

Μέσα από τον αυτοσχεδιασμό και την φαντασία, η παράσταση μας ξεσηκώνει και μας ταξιδεύει
" ... στ’ απόμερο νησί τη Λέσβο
που με τα λιόδεντρα και τους πευκώνες
είναι κάτω απ’ τη δύση μια ζωγραφιά
κήπο και σπίτι ασφυκτικό ν’ αποτινάξουμε για πάντα
να ξαναζήσουμε όπως παλιά να ξαναβρούμε αρχαίους
νόμους μες στα ξανθά νερά και το πηγαίο φως
την κάθε τύψη κι ενοχή να εκδικηθούμε
κ αν επιτέλους δεν μπορουμε να είμαστε έφηβοι
εραστές σαν τους βοσκούς του Παραδείσου έστω να πουν
ότι θυσιάσαμε ακόμα και την ευτυχία
παιδιά που χάθηκαν ανυπεράσπιστα για μια πιο άγρια χαρά."

(Στρατής Πασχάλης, Δάφνης και Χλοή από τη συλλογή Κοιτάζοντας δάση)

Πάρα πολύ καλή η σκηνοθεσία του Cezaris Graužunis, μου θύμισε παραστάσεις των fringe σκηνών του Λονδίνου, απεκλευθερωμένες από καθιερωμένες σκηνοθετικές φορμές του προηγούμενου αιώνα, στηρίζεται τόσο στον αυτοσχεδιασμό της ομάδας όσο και στην έμπνευση του ίδιου του Cezaris Graužunis. Σκηνικό και κοστούμια δεν είχαν κάτι το ιδιαίτερο, λιτά κι εύχρηστα. Οι φωτισμοί ήταν επίσης απλοί και λειτουργικοί.

Αν και οι ηθοποιοί ήταν εντυπωσιακά (για ελληνική παράσταση) δεμένοι σαν ομάδα μεταξύ τους, δεν μπορώ να μην ξεχωρίσω την καταπληκτική Πολυξένη Ακλίδη, από τις καλύτερες κωμικούς της νέας γενιάς (σκεφτείτε την ντουέτο με την Φάνη Πέτσα, που έπαιζε στο περυσινο Sold – out στο Θέατρο της Άνοιξης....). Η κίνηση της, οι φωνητικές της ικανότητες μα περισσότερο από όλα η πολυποίκιλη εκφραστικότητα του προσώπου της κερδίζει τις εντυπώσεις. Πάρα πολύ καλοί και ο Απόστολος Πελεκάνος με τον Δημήτρη Κουρούμπαλη, έδωσαν από τις καλύτερες ερμηνείες της παράστασης, άψογα κωμικοί μα και δραματικοί ηθοποιοί, ανάλογα με τις απαιτήσεις της κάθε σκηνής. Οι Δημοσθένης Ελευθεριάδης, ο Δημήτρης Τάρλοου και ο Μανώλης Μαυροματάκης στάθηκαν στο ύψος των ρόλων τους. Η Βασιλική Κυπραίου, η Μάρω Παπαδοπούλου και η Εύα Κεχαγιά χωρίς να ξεχωρίσουν ιδαίτερα, συμπλήρωσαν το σύνολο με τις καλοδουλεμένες ερμηνείες τους.

Υ. Γ. Και μην ξεχνάτε, ότι ‘‘... το γέλιο είναι μια από τις συχνότερες και πολυαριθμότερες εκφράσεις της τρέλας.’’ (Charles Baudelaire)