Μια κακάσχημη νεαρή που επιπλέον μυρίζει η ανάσα της δυσκολεύεται να ενταχθεί ομαλά στον αγγελικά πλασμένο κόσμο μας. Ένας πανέμορφος σταρ που χρωστάει την επιτυχία του στην εξωτερική του εμφάνιση κάνει πλαστική για να αποκτήσει την τέλεια μύτη. Μια σεξομανής bimbo και ένας δημοσιογράφος συμπληρώνουν το καρέ των βασικών ρόλων σε αυτή τη μουσική κωμωδία.Δε ξέρω τι είχε στο νου του ο καταλανός Sergi Belbel όταν έγραφε το Soy fea, ούτε αν το πέτυχε στη δεδομένη στιγμή της συγγραφής και αναπαράστασης(εν έτει 1997 στην Ισπανία). Το πόνημά του είχε τότε μεγάλο σουξέ, γιατί οι Ισπανοί είναι λάτρεις του ανάλαφρου και του τηλεοπτικού (τα βραζιλιάνικα σήριαλ έχουν εκεί ακόμη μεγαλύτερη πέραση). Οι προθέσεις του συγγραφέα, βέβαια, είναι γνωστές και σεβαστές: εμπνεύστηκε από το μύθο της Ωραίας και του Τέρατος, όμως σε δική του ευφάνταστη αντιστροφή ρόλων. Θέλησε να χτυπήσει την τυραννία της αισθητικής, να σατιρίσει τα σύγχρονα πρότυπα μόδας, τον τρόμο των σωματικών ελαττωμάτων και την αγάπη για τις πλαστικές. Στην Ισπανία έχουν χαρακτηρίσει το θεατρικό του από ‘tragicomedia’ μέχρι αντιμιούζικαλ, αλλά εμείς εδώ δεν έχουμε την τύχη να παρακολουθήσουμε το κείμενο στο πρωτότυπο, άρα δεν μπορούμε να βγάλουμε τελειωτικά συμπεράσματα.
Η δική μας παράσταση του Soy Fea γέρνει περισσότερο προς το μείον. Το μαύρο χιούμορ δεν είναι τόσο μαύρο, απλώς κρύο, η ειρωνεία εμφανής μεν, αλλά όχι αρκετά τονισμένη και οι στίχοι των τραγουδιών βαρετοί. Αυτό το μεγαλειώδες, απελευθερωτικό και ανυψωτικό, αυτή ακόμη η ηδονή από τη διανοητική ενεργητικότητα που υποτίθεται ότι φέρνει στον άνθρωπο του χιούμορ σύμφωνα με το Freud, δε μας αγγίζει ούτε στιγμή. Το τηλεοπτικό παίξιμο βρίσκεται σε μια μεσοβέζικη ζώνη αστείου-σοβαρού, χωρίς όμως να πλευρίζει την παρωδία. (Η Μαριάννα Λουκάκη στο ρόλο της χαζής ξανθιάς τα καταφέρνει πάντως μια χαρά). Η σκηνοθεσία είναι σχεδόν αφανής, πάλι καλά που οι παραφουσκωμένες μαύρες σακκούλες σκουπιδιών και το όλο glitter σκηνικό δίνουν μια οπτική ευφορία. Υπάρχει ούτως η άλλως εγγενώς στο κείμενο μια τάση προς κιτς υπερβολή και εκλεκτική συγγένεια με το έργο του Almodovar, ήδη από την εποχή της Πέπης, της Λούσυς και της Μπωμ, αλλά χωρίς τη δική του σπιρτάδα και ποιότητα.
Το θεατρικό παρουσιάζεται σε πανελλήνια πρώτη από το θεατρικό οργανισμό Στιγμή, που έχει και άλλα παρόμοια credits προς τιμήν του —ανέβασε μέχρι και το πρωτόλειο θεατρικό του Fassbinder (στο οποίο βασίστηκε και η ταινία του Francois Ozon Gouttes d’eau sur pierres bouillantes). Και είναι θεμιτό και ευκταίο να παρουσιάζεις νέα και απρόβλητα κείμενα στο διψασμένο θεατρόφιλο κοινό, καλύτερο όμως ακόμη να τα υποστηρίζεις κατά τρόπο ώστε να μην αφήνουν αυτό το κοινό εντέλει απογοητευμένο από την ανεπαρκή παρουσίασή τους.
Κάτι τελευταίο: με mood ανατροπής ο Belbel προσθέτει μια σαρωτική λεπτομέρεια που μας φέρνει πίσω εκεί που ξεκινήσαμε και ακυρώνει την προσπάθεια του να διασκεδάσει τη σύγχρονη εμμονή με την καλαισθησία: στο τέλος, η άσχημη γεννάει το πιο όμορφο μωρό του κόσμου. Είτε το θεατρικό αφορά εν γένει τη διαφορετικότητα, είτε ειδικά τη λατρεία της γυαλιστερής επιφάνειας η λύση που δίνει είναι μία: η τάξη των πραγμάτων αποκαθίσταται μόνο όταν το other γίνει/γεννήσει το same. Τι κάναμε λοιπόν; Μια τρύπα στο νερό.
Μετάφραση : Κατερίνα Χριστοδούλου
Σκηνοθεσία : Γιάννης Αναστασάκης
Σκηνικά – Κοστούμια : Κέλλυ Βρεττού
Μουσική : Σταύρος Παπασταύρου
Χορογραφίες : Αγγελική Στελλάτου
Φωτισμοί : Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Παίζουν: Μαρία Τσιμά, Μάξιμος Μουμούρης, Χριστόδουλος Στυλιανού, Ζαχαρούλα Οικονόμου, Μαριάννα Λουκάκη, Ανατολή Αθανασιάδου, Νίκος Πυροκάκος
Θεατρικός Οργανισμός Στιγμή
Θέατρο Άλμα,
Αγ. Κωνσταντίνου και Ακομινάτου 15-17, 210 5220100
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου