του Ray Cooney
Κάτι κουρασμένα παληκάρια συνεχίζουν να κάνουν θέατρο και δη κωμωδία, το δυσκολότερο ίσως είδος, κάνοντάς μας να διερωτώμαστε πως να αντιμετωπίσουμε αυτή την εμφανή κούραση (με εκνευρισμό ή συγκατάβαση;). Μιλάω για το όχι ακριβώς δυναμικό comeback του Γιώργου Κωνσταντίνου (που τον θυμάμαι, όμως, ευχάριστα στο Τρεις κι ο Κούκος στα παιδικά μου χρόνια) και τη δημιουργία αχτύπητου (sic) διδύμου του ιδίου με το Βασίλη Τσιβιλίκα. Η κούραση του πρώτου έκανε αχτύπητο team με την επανάληψη του δεύτερου και άφησαν το βάρος της ανανέωσης στις ευχάριστες γυναικείες παρουσίες για να τη βγάλουν καθαρή.
Κάτι κουρασμένα παληκάρια συνεχίζουν να κάνουν θέατρο και δη κωμωδία, το δυσκολότερο ίσως είδος, κάνοντάς μας να διερωτώμαστε πως να αντιμετωπίσουμε αυτή την εμφανή κούραση (με εκνευρισμό ή συγκατάβαση;). Μιλάω για το όχι ακριβώς δυναμικό comeback του Γιώργου Κωνσταντίνου (που τον θυμάμαι, όμως, ευχάριστα στο Τρεις κι ο Κούκος στα παιδικά μου χρόνια) και τη δημιουργία αχτύπητου (sic) διδύμου του ιδίου με το Βασίλη Τσιβιλίκα. Η κούραση του πρώτου έκανε αχτύπητο team με την επανάληψη του δεύτερου και άφησαν το βάρος της ανανέωσης στις ευχάριστες γυναικείες παρουσίες για να τη βγάλουν καθαρή.Το αγγλικό κείμενο του Cooney (την "british sex farce" Out of Order) που υποτίθεται ότι έκανε πάταγο μερικές δεκαετίες πίσω στο Λονδίνο και τιμήθηκε και με βραβείο Olivier δεν το έχω διαβάσει για να σιγουρευτώ κατά πόσο προκαλεί το γέλωτα, αλλά η μεταφορά του από τον αγαπημένο κατά τ' άλλα Τσιβιλίκα (που έχει μάλιστα εντρυφήσει στις κωμωδίες του βραβευμένου με OBE συγγραφέα) από τη θατσερική Αγγλία στη σημερινή βαριόμοιρη ελληνική πραγματικότητα είναι κομματάκι κρύα. Κι όσο αν προσωπικά ενθουσιάζομαι με τη σωματικότητα που βάζει στην απόδοση των ρόλων του ο πρωταγωνιστής και σκηνοθέτης, άλλους ενδεχομένως τους αφήνει εντελώς αδιάφορους, άρα δεν έχουν από τι να πιαστούν για να ενθουσιαστούν.
Αυτό κυρίως γιατί η παράσταση κάνει κοιλιές, τα λογοπαίγνια και η ευρηματικότητα στο λεκτικό τομέα ως τρόπο πρόκλησης γέλιου είναι μικρή και η σκηνοθετική ευρηματικότητα ακόμη μικρότερη. Αν δεν υπήρχαν και οι προαναφερθείσες ευχάριστες παρουσίες, εκτός από τη φωνακλού Μαυρομάτη, άντε και ο ενίοτε αστείος Βισκαδουράκης, δεν ξέρω τι θα μπορούσε να σώσει το σύνολο από την ανεξέλεγκτη ανία. Να συμπληρώσω, mind me, ότι δεν ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που γελούν με αστεία που βασίζονται σε κοινωνικο-πολιτικές καταστάσεις και δεν βλέπω Αλ Τσαντίρι Νιουζ. Ίσως, ποιος ξέρει, το θεατρικό αυτό να είναι για όλους τους υπόλοιπους.
Μετάφραση - σκηνοθεσία: Βασίλης Τσιβιλίκας
Διασκευή: Β. Τσιβιλίκας, Γ. Κωνσταντίνου
Σκηνικά - κοστούμια: Μιχάλης Σδούγκος
Παίζουν: Βασίλης Τσιβιλίκας, Γιώργος Κωνσταντίνου, Ίρις Πανταζάρα, Αθηνά Μαυρομάτη, Θανάσης Βισκαδουράκης, Γιώργος Ματαράγκας, Δημήτρης Γεροδήμος, Φαίη Γεωργακοπούλου, Μάκης Ρευματάς
Περοκέ
Οδυσσέως 2, Πλατεία Καραϊσκάκη, 2105240040
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου