Ο τρόπος με τον οποίο μια κοινωνία αντιμετωπίζει το θάνατο νομίζω είναι ο τρόπος με τον οποίο διάγει τον βίο της και ο τρόπος με τον οποίον επιλέγει να τον ξορκίσει ως το μέγα για τον άνθρωπο κακό -για να συμβιβαστεί μαζί του σαφώς- χαρακτηρίζει τον βαθμό του παραλογισμού της. Η σύνθεση των κειμένων της παράστασης Θανάτω Θάνατον που σκηνοθέτησε ο Νίκος Μαστοράκης εκφράζει με τον πλεόν επιτυχή τρόπο όλες τις ψυχώσεις, τους φόβους, την υστερία, αλλά και το σαρκασμό με τον οποίο η κοινωνία μας αντιμετωπίζει την μεγάλη έξοδο... του Μεσολογγίου... όπου Μεσολόγγι το μεσοδιαστήμα μεταξύ γεννήσεως και θανάτου, αυτό που παρεμβάλλεται ανάμεσα στην μια ανυπαρξία και την άλλη και ονομάζουμε συμβατικά ζωή. Φιλολογική εισαγωγή; Τα ρέστα ζητήστε τα από την παράσταση που σε επιμελημένα σοφά σημεία δεν φοβάται να ορίσει τις λέξεις, επιτομή στα ρήματα πεθαίνω και ζώ.Τα πέντε μονόπρακτα (Συζήτηση μ' ένα φέρετρο, Ο Μέγας Μπεηζάχ, Το λαστιχένιο φέρετρο, Οι Μπριζόλες, Εστιατόριο "Humanismus") του "παράλογου" Βασίλη Ζιώγα, ένα απόσπασμα από το διήγημα Νεκροθάφτες του Μισέλ Φάις από το βιβλίο Αυτοβιογραφία ενός βιβλίου, δύο διηγήματα (ο φωτογράφος και αυτοπυρπόληση) του Μάριου Χάκκα κι ένα ποίημα του πεσσιμιστή Αχιλλέα Παράσχου είναι το πρώτο υλικό, η ψυχή, αν θέλετε, της παράστασης που τον μέγα Θάνατο κηδεύει. Αν εξοικειωθούμε με τους ορισμούς, κηδεύω σημαίνει φροντίζω. Μη φοβάστε... Σε μία εποχή που μάθαμε Black Humour τί θα πει και τό έχουμε καθημερινή ανάγκη μέσα στης ρουτίνας μας τον παραλογισμό, τα κείμενα αυτά αποδεικνύουν οτί μπορούμε να το ανάγουμε και σε τέχνη που φτάνει μέχρι λόγο πολιτικό υπαινικτικά - και κατά τη γνώμη μου γι' αυτό ουσιαστικά- να προφέρει.
Η παράσταση που έστησε ο Μαστοράκης στην πειραματική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου αξιοποιεί στο έπακρο της μαγιάς αυτής το υλικό και αναδεικνύει σκηνές αδαμάντινου humour χωρίς επιτήδευση, κρυστάλλινα καθαρού. Πλάι στο σκηνοθέτη, το άλλο έμψυχο δυναμικό της παράστασης υποστηρίζει το εγχείρημα με τρόπο εξαιρετικό και ιδιαίτερο και με τους ηθοποιούς όλους να σε κερδίζουν με τον τραγελαφικό και γνήσιο τρόπο των ερμηνειών τους. Ιδιαίτερη αναφορά στην συγκλονιστική αιμοβόρα γιαγιά του μέγα Μπεηζάχ που έπλασε η Νικολέτα Βλαβιανού. Επίσης πολύ δυνατές σκηνές η αρχή με τους Νεκροθάφτες, ο Φωτογράφος του Χάκκα και τέλος το ποίημα του Αχιλλέα Παράσχου υπό μορφήν εκτελέσεως ποιήματος εθνικής επετείου και τηλεπαιχνιδιού σε ένα!
Σκηνοθεσία - Μουσική επιμέλεια: Νίκος Μαστοράκης
Σκηνικά - Κοστούμια: Εύα Μανιδάκη
Επιμέλεια κίνησης: Μαρία Αλβανού
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Παίζουν: Δημήτρης Κουτρουβιδέας, Χρήστος Νάστος, Νικολέτα Βλαβιανού, Γιάννος Περλέγκας, Δημήτρης Λιόλιος, Δήμητρα Παπάζογλου, Μαρία Κεχαγιόγλου, Τζίνα Θλιβέρη, Νίκος Αλεξίου
Εθνικό Θέατρο - Πειραματική Σκηνή - Από Μηχανής Θέατρο
Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο, 210-5231131
1 σχόλιο:
Σκηνογραφικό Σχόλιο:
Καταπληκτικό το σκηνικό της Εύας Μανιδάκη! Ευρηματικό και πολύ λειτουργικό! Από την πρώτη στιγμή, σε βάζει κατευθείαν στην σουρεαλιστική ατμόσφαιρα της παράστασης.
Σαν σύνολο 'εικαστικά' η παράσταση λέει πολύ, δεν θα ξεχάσω την εικόνα με τους κοστουμαρισμένους, στα μαύρα, πενθούντες και τους τσίγκινους κουβάδες.
Δημοσίευση σχολίου