Αυτό που με τσίγκλησε να πάω εξαρχής να πάω μέχρι τη Φρυνίχου δεν ήταν, το ομολογώ, ούτε τόσο ο τίτλος, ούτε ο υπότιτλος «ένα αντιχριστιανικό καμπαρέ» (αν και αυτό λιγάκι περισσότερο). Ο βασικός λόγος ήταν ο Γιάννης Σαρακατσάνης που όντας απίθανος στο Θοδωρή (ετών 33), μου εξήψε την περιέργεια να ανακαλύψω και την υπόλοιπη δουλειά του.
Και με ξάφνιασε indeed. Πως γίνεται ένα σεμνό αγοράκι όπως ο Θοδωρής να μεταμορφώνεται σε κολασμένο κάτοικο των καζανιών και να παρωδεί με τόση ζέση καθετί όσιο και ιερό; Όλα γίνονται, απ’ ότι φαίνεται, και μάλιστα κάτι τέτοιο αντιθετικοί συνδυασμοί κάνουν τους δημιουργούς άξιους μελέτης και επιβράβευσης.
Ας έρθουμε όμως στην παράσταση. Αποτέλεσμα ανίερου μένους, πολλής όρεξης για χαβαλέ και ωρών πρόβας και αυτοσχεδιασμού, αυτός ο λούμπεν συνδυασμός μικρών σκετς με μουσικά ιντερμέδια αποδίδει τα μάλα. Μόνο όμως σε όσους ΔΕΝ είναι θρησκόληπτοι και ορκισμένοι φαν του Χριστόδουλου. Πέρα από προβοκατόρικες δηλώσεις, είναι μια παράσταση που αν την ανακάλυπτε ο ευσεβής παπάς της ενορίας, θα έβαζε φωτιά στο θέατρο. Αν την έπαιρνε χαμπάρι η Λουκά, μπορεί να άρχιζε πάλι τις παράφρονες εκδηλώσεις πίστης, και τότε η παράσταση θα ευτυχούσε απείρως. Τότε, το πλήθος θα συνωστίζονταν και μια νέα ανάγκη θα γεννιόταν στην ολίγον οπισθοδρομική Ελλαδίτσα. Η ανάγκη να παρωδήσουμε όχι μόνο τα πολιτικά και θρησκευτικά τεκταινόμενα, όχι τα σημεία των καιρών, αλλά το οικοδόμημα της πίστης εν γένει. Που είναι γιγαντιαίο και μας έχει πάρει όλους υπό την προστασία του άμα τη γεννήσει μας, χωρίς να κάνει τον κόπο να μας ρωτήσει αν έχουμε καμιά όρεξη για προστασία. Οι μεταφορικές διδαχές του Χριστού και των Αποστόλων, η χριστιανική αγάπη και καταπίεση, ο φόβος της μετά θάνατον ζωής, όλα αυτά καλό είναι να ανατρέπονται που και που, και όχι μόνο από το Nietzsche. Αν γελάμε με την αστειότητα και την υπερβολή τους, τότε ίσως μπορούμε να λεγόμαστε πιο σκεπτόμενοι άνθρωποι από όσους δέχονται τις Γραφές χωρίς να τις κρίνουν.
Η ομάδα Ab Ovo πήρε υλικό από το Τάδε έφη Ζαρατούστρα και άλλα βιβλία σχετικά με τον Ιησού και τους οπαδούς του και το χρησιμοποίησε ως έναυσμα για να δημιουργήσει ένα ξεκαρδιστικά ασεβές θέαμα. Ο θηλυκός διάβολος φορώντας μαύρο κορμάκι και κόκκινο τούλι μπαλαρίνας που αποκαλύπτει σκανδαλιστικά τα οπίσθια ενορχηστρώνει την παράσταση κουνώντας με χάρη τα γυμνασμένα μπράτσα του. Το ζεύγος παπάς-παπαδιά, που πιότερο ομοιάζουν με παιχνιδιάρικα διαβολάκια, ξεκαρδίζονται με τη χαζομάρα των θνητών και διακηρύττουν ότι όλοι, μα, όλοι ανεξαιρέτως θα καταλήξουμε στα καζάνια της κολάσεως. Επί σκηνής επίσης εμφανίζονται: ο Μωυσής, ο Ιησούς μεταμφιεσμένος σε δικηγόρο που υποβάλλει μήνυση προς πάσα κατεύθυνση, ο Γιαχβέ που έχει κατάθλιψη, ένας άγιος ιδωμένος ως σούπερμαν και άλλες περσόνες της χριστιανικής θρησκείας.
Τα παιδιά είναι όλα χάρμα οφθαλμών, ίσως λίγο περισσότερο η Βάσω Καβαλιεράτου με την καταπληκτική της κίνηση και δυνατότητα σωματικής χειραγώγησης και ο Γιάννης Σαρακατσάνης για το αυθεντικά διαβολικό βλέμμα του—σίγουρα τον έχουν καταλάβει δαιμόνια και χρειάζεται εξορκισμό. Η λιτή σκηνογραφική πρόταση όμως δε βοηθάει την παρωδία, χρειαζόταν κάτι περισσότερο από μια γυμνή σκηνή. Οι συνοδευτικές μουσικές είχαν μια θλίψη και μια μαυρίλα, όχι όμως το απόλυτο ανόσιο ύφος, άσε που οι στίχοι δεν ακουγόταν πολύ καλά. Ο χώρος του Θεάτρου του Ήλιου πάντως είναι πολύ φιλόξενος και αρκούντως underground για να υποστηρίξει τη θεματολογία του θεάματος. Τόσο, που αρχικά νόμισα ότι η παράσταση θα δινόταν στο ευμέγεθες φουαγιέ, όπου πρόσφεραν κρασί μαζί με το εισιτήριο, κάτω από τους πολυελαίους του παλιού καιρού. Ήρθαν όμως κάτι αγγελάκια και μας ανέβασαν στο θέατρο όπου άρχισε η μεγάλη γιορτή.
Και επειδή κι εγώ προέρχομαι από τις αγκάλες της Εκκλησίας(ευτυχώς της ξέφυγα), επαναλαμβάνω, θα γελάσετε μόνο αν ΔΕΝ αρχίσατε νηστεία για τα Χριστούγεννα και αν ΔΕΝ κοινωνήσατε το προηγούμενο Πάσχα. Αλλιώς θα αισθανθείτε ότι αμαρτάνετε και μόνο που βλέπετε την παράσταση.
Και με ξάφνιασε indeed. Πως γίνεται ένα σεμνό αγοράκι όπως ο Θοδωρής να μεταμορφώνεται σε κολασμένο κάτοικο των καζανιών και να παρωδεί με τόση ζέση καθετί όσιο και ιερό; Όλα γίνονται, απ’ ότι φαίνεται, και μάλιστα κάτι τέτοιο αντιθετικοί συνδυασμοί κάνουν τους δημιουργούς άξιους μελέτης και επιβράβευσης.
Ας έρθουμε όμως στην παράσταση. Αποτέλεσμα ανίερου μένους, πολλής όρεξης για χαβαλέ και ωρών πρόβας και αυτοσχεδιασμού, αυτός ο λούμπεν συνδυασμός μικρών σκετς με μουσικά ιντερμέδια αποδίδει τα μάλα. Μόνο όμως σε όσους ΔΕΝ είναι θρησκόληπτοι και ορκισμένοι φαν του Χριστόδουλου. Πέρα από προβοκατόρικες δηλώσεις, είναι μια παράσταση που αν την ανακάλυπτε ο ευσεβής παπάς της ενορίας, θα έβαζε φωτιά στο θέατρο. Αν την έπαιρνε χαμπάρι η Λουκά, μπορεί να άρχιζε πάλι τις παράφρονες εκδηλώσεις πίστης, και τότε η παράσταση θα ευτυχούσε απείρως. Τότε, το πλήθος θα συνωστίζονταν και μια νέα ανάγκη θα γεννιόταν στην ολίγον οπισθοδρομική Ελλαδίτσα. Η ανάγκη να παρωδήσουμε όχι μόνο τα πολιτικά και θρησκευτικά τεκταινόμενα, όχι τα σημεία των καιρών, αλλά το οικοδόμημα της πίστης εν γένει. Που είναι γιγαντιαίο και μας έχει πάρει όλους υπό την προστασία του άμα τη γεννήσει μας, χωρίς να κάνει τον κόπο να μας ρωτήσει αν έχουμε καμιά όρεξη για προστασία. Οι μεταφορικές διδαχές του Χριστού και των Αποστόλων, η χριστιανική αγάπη και καταπίεση, ο φόβος της μετά θάνατον ζωής, όλα αυτά καλό είναι να ανατρέπονται που και που, και όχι μόνο από το Nietzsche. Αν γελάμε με την αστειότητα και την υπερβολή τους, τότε ίσως μπορούμε να λεγόμαστε πιο σκεπτόμενοι άνθρωποι από όσους δέχονται τις Γραφές χωρίς να τις κρίνουν.
Η ομάδα Ab Ovo πήρε υλικό από το Τάδε έφη Ζαρατούστρα και άλλα βιβλία σχετικά με τον Ιησού και τους οπαδούς του και το χρησιμοποίησε ως έναυσμα για να δημιουργήσει ένα ξεκαρδιστικά ασεβές θέαμα. Ο θηλυκός διάβολος φορώντας μαύρο κορμάκι και κόκκινο τούλι μπαλαρίνας που αποκαλύπτει σκανδαλιστικά τα οπίσθια ενορχηστρώνει την παράσταση κουνώντας με χάρη τα γυμνασμένα μπράτσα του. Το ζεύγος παπάς-παπαδιά, που πιότερο ομοιάζουν με παιχνιδιάρικα διαβολάκια, ξεκαρδίζονται με τη χαζομάρα των θνητών και διακηρύττουν ότι όλοι, μα, όλοι ανεξαιρέτως θα καταλήξουμε στα καζάνια της κολάσεως. Επί σκηνής επίσης εμφανίζονται: ο Μωυσής, ο Ιησούς μεταμφιεσμένος σε δικηγόρο που υποβάλλει μήνυση προς πάσα κατεύθυνση, ο Γιαχβέ που έχει κατάθλιψη, ένας άγιος ιδωμένος ως σούπερμαν και άλλες περσόνες της χριστιανικής θρησκείας.
Τα παιδιά είναι όλα χάρμα οφθαλμών, ίσως λίγο περισσότερο η Βάσω Καβαλιεράτου με την καταπληκτική της κίνηση και δυνατότητα σωματικής χειραγώγησης και ο Γιάννης Σαρακατσάνης για το αυθεντικά διαβολικό βλέμμα του—σίγουρα τον έχουν καταλάβει δαιμόνια και χρειάζεται εξορκισμό. Η λιτή σκηνογραφική πρόταση όμως δε βοηθάει την παρωδία, χρειαζόταν κάτι περισσότερο από μια γυμνή σκηνή. Οι συνοδευτικές μουσικές είχαν μια θλίψη και μια μαυρίλα, όχι όμως το απόλυτο ανόσιο ύφος, άσε που οι στίχοι δεν ακουγόταν πολύ καλά. Ο χώρος του Θεάτρου του Ήλιου πάντως είναι πολύ φιλόξενος και αρκούντως underground για να υποστηρίξει τη θεματολογία του θεάματος. Τόσο, που αρχικά νόμισα ότι η παράσταση θα δινόταν στο ευμέγεθες φουαγιέ, όπου πρόσφεραν κρασί μαζί με το εισιτήριο, κάτω από τους πολυελαίους του παλιού καιρού. Ήρθαν όμως κάτι αγγελάκια και μας ανέβασαν στο θέατρο όπου άρχισε η μεγάλη γιορτή.
Και επειδή κι εγώ προέρχομαι από τις αγκάλες της Εκκλησίας(ευτυχώς της ξέφυγα), επαναλαμβάνω, θα γελάσετε μόνο αν ΔΕΝ αρχίσατε νηστεία για τα Χριστούγεννα και αν ΔΕΝ κοινωνήσατε το προηγούμενο Πάσχα. Αλλιώς θα αισθανθείτε ότι αμαρτάνετε και μόνο που βλέπετε την παράσταση.
Σκηνοθεσία: Γιάννης Σαρακατσάνης
Μουσική: Αλέξης Ιωάννου, Σπύρος Μοσχούτης
Φωτισμοί: Γιάννης Κωνσταντακόπουλος
Παίζουν: Λευτέρης Ελευθερίου, Βάσω Καβαλιεράτου, Μαρία Μπαλούτσου, Φάνης Παυλόπουλος, Γιάννης Σαρακατσάνης, Σωσώ Χατζημανώλη, Βάσω Χελά
Από την ομάδα Ab Ovo
Θέατρο του Ήλιου
Φρυνίχου 10, Πλάκα, Ακρόπολη, 210-3231591
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου