Άνοιξα τη νέα σαιζόν και εγκαινίασα τη νέα μου ατέλεια με μια κλασική αξία: την Κάτια, που μετά και την επιτυχία της στο Βέρα στο Δεξί ξαναβρήκε σύσσωμο το πολυπληθές κοινό της. Δυο μέρες μετά την πρεμιέρα και το μισό θέατρο ήταν γεμάτο, μια πολύ καλή αρχή γι’ αυτή την εποχή, που καλά-καλά δεν ξέρουμε ποιες παραστάσεις παίζουν.Η Ρόμελ, Γερμανίδα παντρεμένη με Άγγλο θα αναγκαστεί να προσέλθει ως μάρτυρας στη δίκη του άντρα της, που κατηγορείται για τη δολοφονία μιας γηραιάς κυρίας με μεγάλη περιουσία. Ένας γνωστός δικηγόρος, παρακάμπτει την πρόσφατη απόσυρσή του από τις δικαστικές διαμάχες για λόγους υγείας και αποφασίζει να τον υπερασπιστεί, πεπεισμένος για την αθωότητά του. Η εξέλιξη είναι απρόβλεπτη, με ένα ακόμη πιο απρόβλεπτο twist στο τελευταίο πεντάλεπτο, αντάξιο μιας Άγκαθα.
Το ανέβασμα είχε κάτι παράξενο: ήταν διανθισμένο με υπερβολικές χιουμοριστικές στιγμές, πράγμα που ουδέποτε φανταζόμουν ότι θα έδενε με το κλίμα μυστηρίου ενός αστυνομικού έργου. Ίσως είχα άδικο, αν κρίνω από τη θετική αντίδραση του κοινού. Από την άλλη, το χιούμορ έκλεινε τις τρύπες της σκηνοθεσίας: οι σχοινοτενείς ανακριτικές και δικαστικές σκηνές δεν κατάφερναν να αποκτήσουν ενδιαφέρον ούτε με την ενοχλητική χρήση της ηχούς, ούτε με τους εκκωφαντικούς θορύβους που τις συνόδευαν. Γενικά ο ήχος δεν ήταν το φόρτε της παράστασης. Ο φωτισμός ήταν αλλού καλαίσθητος, αλλού άγγιζε τα όρια του κιτς, όπως στη σκηνή με τη δικαστική έδρα να στολίζεται με απερίγραπτα λαμπιόνια. Έξυπνη πάντως η λύση να χρησιμοποιούνται μέλη του κοινού που έχουν εκ των προτέρων δηλώσει ενδιαφέρον ως ένορκοι κατά τη διάρκεια της δίκης.
Παρόλο το μέτριο στήσιμο, η υποκριτική είχε εδώ την τιμητική της. Πρώτη η είσοδος της Μουτούση ως αυστηρή/ μπριόζα νοσοκόμα ανεβάζει το θεατή, έπεται ο Κατρανίδης να προσπαθεί με σκανταλιές να της τη σκάσει. Ο νεαρός συνάδελφος του Κατρανίδη ήταν κάπως άτονος, το ίδιο και ο Σπυρόπουλος, τουλάχιστον στην παράσταση που είδα. Συχνά, παράσταση με παράσταση έχει μεγάλη διαφορά ως προς το ενεργειακό πεδίο και τη διαδραστικότητα ηθοποιού-θεατή. Η αγωνία για την είσοδο της femme fatale της παράστασης κορυφώνεται, μέχρι που η είσοδος της Δανδουλάκη δικαιώνει την αναμονή. Κομψά σύνολα υψηλής ραπτικής από τη Λουκία και τσάντες-φάκελοι συνδυάζονται με κατάξανθη κόμη, που δυστυχώς ήθελε κάποια τροποποίηση για να κολακεύει περισσότερο της γωνίες της πρωταγωνίστριας. Άψογα η φιγούρα και το παίξιμο αναδύουν την αύρα μυστηρίου που περικλείει τη γερμανίδα Ρόμελ, το ίδιο και οι γερμανικοί στίχοι. Κάπως αμήχανη η προσπάθεια αναδημιουργίας του image της Marlene μέσω της Κάτιας, αλλά δίχως τη σύγκριση, το αποτέλεσμα είναι καλό.
Γενικά μια προσεγμένη παράσταση στο κλασικό στυλ που μας συνηθίζουν οι Πλωρίτης-Δανδουλάκη. Μην περιμένετε βέβαια ότι θα δείτε πολλή Κάτια. Μάλλον ο Κατρανίδης έχει τις περισσότερες σκηνές...
Απόδοση: Μάριος Πλωρίτης
Σκηνοθεσία: Αντώνης Καλογρίδης
Παίζουν: Κάτια Δανδουλάκη, Δάνης Κατρανίδης, Κώστας Σπυρόπουλος, Αριέττα Μουτούση κ.α.
Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου