Tώρα πια που το θέατρο του Νέου Κόσμου έχει πέντε σκηνές, δε λογίζεται να μην περάσετε έστω μια φορά. Βέβαια, όλες οι παραστάσεις αξίζουν, είναι γνωστή η καλλιτεχνική ευαισθησία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, όχι μόνο στις δικές του παραστάσεις, αλλά και σε όσες επιλέγει να στεγάσει.Διάλεξα γι’ αρχή τη μετα-μοντέρνα κωμωδία δυο νέων συγγραφέων, το «Θοδωρής ετών 33, μχ», όπου μχ σημαίνει μηχανικός και όχι μετά Χριστόν. Ο Θοδωρής σηκώνει και αυτός το σταυρό του, είναι ένας νεαρός ‘κοινωνικά ελαττωματικός’. Δεν είναι ο ορισμός του cool και του hip, δε ρίχνει γκόμενες σωρό, αλλά τις κυνηγάει με το τουφέκι, δεν έχει γρήγορο αμάξι ή πολλά λεφτά και δεν είναι ψηλός με γραμμωμένους κοιλιακούς. Σκέτη αποτυχία δηλαδή, κυρίως για αυτόν τον ίδιο. Στην πορεία της παράστασης θα τα βρει με τον εαυτό του και θα ρίξει και την αγαπημένη του Κοραλία--απαραίτητο το happy end για μια κωμικο-σατιρική παράσταση.
Το πρώτο εξαιρετικά θετικό η ίδια η ύπαρξη της παράστασης, που επιβεβαιώνει ότι ούριος άνεμος πνέει για το σύγχρονο ελληνικό θέατρο. Κείμενο με σπιρτάδα και χωμένο στην καθημερινή ζωή του Αθηναίου σε βαθμό που βάζει τον ήρωά του να ακούει τα καψουροτράγουδα του Μαζωνάκη όταν έχει ντέρτια και να στέλνει γράμματα στη στήλη Μίλα μου Βρώμικα της Μυρτώς Κοντοβά!(ειδικά αυτό το τελευταίο...)
Το δεύτερο είναι η λιτότητα μέσων. Μερικά σκηνικά αντικείμενα απαρτίζουν όλο το σκηνικό, απλά κοστούμια, κατάλληλοι φωτισμοί και ηχητικό χαλί και μόνο τρεις ηθοποιοί να βγάζουν την παράσταση χωρίς να πάρουν ανάσα. Πανεύκολο φαίνεται να κάνεις μια έξυπνη παράσταση, έτσι; Έλα που δεν είναι όμως πάντα έτσι...
Εδώ, εν πάσει περιπτώσει, όλα πάνε ρολόι. Το παιχνίδι ηθοποιών-θεατών καλά κρατεί, το κοινό ζεσταίνεται γρήγορα και συμμετέχει, ειδικά αφού από την αρχή τοποθετείται στις θέσεις από τον ίδιο το Θοδωρή και σε ρόλο ταξιθέτη! Ο χώρος, το Δώμα, είναι ό,τι πρέπει για τέτοιους πειραματισμούς. Οι άντρες της παράστασης έχουν καλή χημεία και ανταλλάσσουν τις ατάκες τους με κάθε φυσικότητα. Κάτι μονόλογοι-σεντόνια εδώ κι εκεί βέβαια κουράζουν, ειδικά αυτός της Κοραλίας, όπως και η υπερβολική τσαχπινιά της. Πρώτη προσπάθεια όμως κάνει η νεαρή ηθοποιός και σίγουρα φαίνεται ότι με λίγη δουλειά θα μας γοητεύσει, αφού έχει όλα τα υπόλοιπα προσόντα.
Μια απόλυτα feel good παράσταση, όχι για ‘ξενέρωτους θεατρόφιλους’, αλλά για όλους τους υπόλοιπους που νομίζουν ότι το θέατρο διαπραγματεύεται μόνο τα προβλήματα κάποιων ξεπεσμένων ευγενών στην μετα-επαναστατική Ρωσία. Με το φλώρο Θοδωρή να προσπαθεί να φλερτάρει με ατάκες του τύπου:
—Είσαι σα Θεά της Αρχαίας Ελλάδας. Αν σου έσπαγα τα χέρια θα ήσουν σαν την Αφροδίτη της Μήλου...
Σκηνοθεσία: Θύμης Μπαλωμένος
Παίζουν: Γιάννης Σαρακατσάνης, Γιώργος Ζιρόπουλος, Σοφία Λιάπη
Θέατρο του Νέου Κόσμου/ Νέα Σκηνή Τέχνης
Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Φιξ, 210-9212900
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου