Ασίπκα σημαίνει λάθος στα ρώσικα, όμως η νεοσύστατη ομάδα με το όνομα της πιο αδικαιολόγητης ανθρώπινης πράξης, μάλλον τα έχει κάνει μέχρι τώρα όλα σωστά. Καταρχήν αποτελείται από πέντε δροσερές νέες με έντονα ζυγωματικά και τα πιο εμπνευσμένα ονόματα: Ιώ, Αθηνά, Αλεξάνδρα, Ειρήνη, Μαρία. Δεύτερον, διαλέγει ως δραματουργικό υλικό κείμενο που έχει γράψει μια ηθοποιός. Όχι, φυσικά, οποιαδήποτε ηθοποιός, αλλά η Λένα Κιτσοπούλου που κατάφερε να βάλει τόση ζωή μέσα στην πρώτη της συλλογή διηγημάτων, ώστε να πείσει το περιοδικό «Διαβάζω» να της απονείμει το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου πεζογράφου.Ευτυχέστατη συγκυρία, λοιπόν, οι εικόνες που κατέκλυσαν το νου μιας αγαπημένης ηθοποιού να παίρνουν σάρκα και οστά από πέντε νεότερες, εξίσου ταλαντούχες και γεμάτες ασυγκράτητη δύναμη –και αυτό είναι το τρίτο προσόν της ομάδας. Η ομάδα χρειάστηκε προφανώς και ανδρικό μάτι, έτσι ο Δημήτρης Μπίτος ανέλαβε να σκηνοθετήσει το εγχείρημα και να φέρει το κείμενο στα μέτρα της σκηνής, ή καλύτερα του τραπεζιού. Οι ήρωες που ζωντανεύουν κυριολεκτικά ανάμεσά μας είναι θηλυκού όσο και αρσενικού γένους, κάθε ηλικίας, κάθε ψυχολογικής κατάστασης. Κάθε άλλης, εκτός της νηφαλιότητας, βέβαια, γιατί τα ξεσπάσματα και οι εξομολογήσεις τους έρχονται από αισθήματα που βράζουν μέσα τους, τινάζονται και θέλουν να βρουν διέξοδο στο φως, έξω από το σώμα, γι’ αυτό γίνονται λόγια, τραγούδια, ξεψυχισμένα, εξοργισμένα, βιαστικά.
Μόνα σκηνικά αντικείμενα τσιγάρα και αναπτήρας, γιατί το σηκώνει ένα τσιγάρο τα θέματα που διαπραγματεύονται οι μικρές ιστορίες των κοριτσιών (θάνατος, αρρώστια, ξεπαρθένεμα), ένα ραδιοφωνάκι που συντονίζεται τυχαία(;) κι ένα παιδικό σκοινάκι. Και ένα μακρύ σκουλαρίκι. Απορίας άξιο πως κατάφεραν με τόσα λίγα να να στήσουν με τέτοια εντέλεια το μυστικό τους δείπνο και να μας κάνουν κοινωνούς σε τόσα πολλά: γέλιο, δάκρυα και έντονη ταύτιση. Αν πάλι χρειαστεί να ξεχωρίσω κάποια μεταξύ τους, θα δυσκολευτώ πολύ να απαντήσω. Και οι πέντε ήταν υπέροχες, ίσως όμως να έβαλα στην καρδιά μου αυτή που μου είναι πλέον πιο οικεία: τη Μαρία Λειβαδάρου που καθόταν δίπλα μου και μπορούσα να δω την ένταση, τον πυρετό από το πλάσιμο του ρόλου να διαπερνούν το σώμα και τα αεικίνητα χέρια της.
(Photo courtesy of Georgios Makkas)
Μόνα σκηνικά αντικείμενα τσιγάρα και αναπτήρας, γιατί το σηκώνει ένα τσιγάρο τα θέματα που διαπραγματεύονται οι μικρές ιστορίες των κοριτσιών (θάνατος, αρρώστια, ξεπαρθένεμα), ένα ραδιοφωνάκι που συντονίζεται τυχαία(;) κι ένα παιδικό σκοινάκι. Και ένα μακρύ σκουλαρίκι. Απορίας άξιο πως κατάφεραν με τόσα λίγα να να στήσουν με τέτοια εντέλεια το μυστικό τους δείπνο και να μας κάνουν κοινωνούς σε τόσα πολλά: γέλιο, δάκρυα και έντονη ταύτιση. Αν πάλι χρειαστεί να ξεχωρίσω κάποια μεταξύ τους, θα δυσκολευτώ πολύ να απαντήσω. Και οι πέντε ήταν υπέροχες, ίσως όμως να έβαλα στην καρδιά μου αυτή που μου είναι πλέον πιο οικεία: τη Μαρία Λειβαδάρου που καθόταν δίπλα μου και μπορούσα να δω την ένταση, τον πυρετό από το πλάσιμο του ρόλου να διαπερνούν το σώμα και τα αεικίνητα χέρια της.
(Photo courtesy of Georgios Makkas)
Σκηνοθεσία-θεατρική προσαρμογή: Δημήτρης Μπίτος
Σκηνικά: Δαμιανός Κοντός
Φωτισμοί: Νίσος
Παίζουν: Αθηνά Βαμβακά, Ιώ Βουλγαράκη, Ειρήνη Δράκου, Αλεξάνδρα Καζάζου, Μαρία Λειβαδάρου
της ομάδας Ασύπκα
Bios
Πειραιώς 84, 210-3425335
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου