Ο Haruki Murakami είναι από τους πιο εμπνευσμένους γιαπωνέζους συγγραφείς, με την έντονα περιγραφική και χιουμοριστική γραφή του να μοχθεί τόσο να πεταχτεί από το χαρτί και να λάβει δική της υπόσταση, που πολλοί δεν άντεξαν να μην ζωντανέψουν τις εικόνες που βρίσκουν στις σελίδες του. (το καλύτερο by far παράδειγμα είναι η ασύγκριτη ταινία του Jun Ichikawa Tony Takitany, που φυσικά δε συγκίνησε κανένα ντόπιο διανομέα). Ένας από αυτούς τους ονειροπαρμένους, που προσπαθούν με τα μέσα μιας performance να αναπλάσουν τον κόσμο του Murakami ενώπιόν μας είναι και η Γεωργία Μαυραγάνη.Το διήγημα On Seeing the 100% Perfect Girl One Beautiful April Morning περιλαμβάνεται στο βιβλίο The Elephant Vanishes -O Ελέφαντας εξαφανίζεται και παρακολουθεί την πορεία ενός μοναχικού άντρα που είναι σίγουρος πως συναντά την ιδανική, την αφήνει όμως να φύγει. Κι ύστερα πέφτει σε συλλογισμούς σχετικά με το πως θα μπορούσε να την προσεγγίσει, αν όντως ήταν αυτή η ιδανική, αν υπάρχει τελικά το ιδανικό. Στα μονοπάτια του νου τον συνοδεύει η εικόνα του ιδανικού κοριτσιού, πλην όμως με σάρκα και οστά(και τι σάρκα...)
Με χώρο που δέχεται τους επισκέπτες στο ρευστό κόσμο της το Φουαγιέ του Επί Κολωνώ και με ηθοποιούς τόσο έγκυρους πια σ’ αυτό που κάνουν, όπως η Βάσω Καβαλιεράτου (την είχαμε ήδη σταμπάρει στο Εκεί εκεί στην Κόλαση, τη στάμπαραν κι άλλοι στις Ώρες Κοινής Ησυχίας) η Μαυραγάνη έστησε ένα σαρανταπεντάλεπτο χάσιμο από το εδώ και τώρα. Έδωσε βάρος στη μουσική, γιατί και ο ίδιος ο Murakami έγραψε πάρα πολλές σελίδες του μέσα σε ένα μπαρ, και οι τίτλοι των βιβλίων του που είναι συχνά τίτλοι τραγουδιών επιβεβαιώνουν τη μανία του. Έδωσε πολύβουη ταυτότητα στο χώρο που κινείται ο ήρωας, βάζοντάς τον ανάμεσα στο διάσπαρτο κοινό που πίνει το ποτό του στο φουαγιέ, στο οποίο συχνά απευθύνει το λόγο και στο τέλος τους μοιράζει ραβασάκι.
Ίσως οι ηθοποιοί να παραπέμπουν λίγο σε ασιάτες ή έστω το design σκηνικό και τα προχωρημένα ενδύματα, αλλά πάλι αυτό δεν είναι απαραίτητο. Κάτι επιπλέον που προσεγγίζει την ονειρική ατμόσφαιρα του συγγραφέα τα χαλαρά δομημένα διαχωριστικά όρια του πριν και του μετά, που σχεδόν μας αφήνουν να αναρωτιόμαστε αν η performance έχει ήδη αρχίσει και αν όντως έφτασε στο τέλος της. Με εναρκτήριο διαπληκτισμό εμπνευσμένο από το Invisible Theatre του Augusto Boal και το τέλος να αντηχεί οπτιμιστικά συνθήματα για αναπτέρωση του ηθικού των θλιμμένων, μένει κανείς με την αίσθηση ότι θα θελε λίγο ακόμη από αυτή-- την τόσο κοινή στη ραχοκοκκαλιά της-- ιστορία για την αναζήτηση της τέλειας σχέσης.
Σκηνοθεσία: Γεωργία Μαυραγάνη
Μουσική: Μάνος Ροβίθης
Παίζουν: Αντώνης Ντουράκης, Βάσω Καβαλιεράτου
Θέατρο Επί Κολωνώ, Φουαγιέ
Ναυπλίου 12, γέφυρα Λένορμαν, Κολωνός, 210-5138067
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου