Του Λεωνίδα Προυσαλίδη
Σκηνοθεσία: Αντώνης Αντύπας
Σκηνικά-κοστούμια: Γιώργος Πάτσας
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Παίζουν: Ταμίλλα Κουλίεβα, Άρης Λεμπεσόπουλος, Εύα Κοταμανίδου, Ράνια Οικονομίδου, Γ. Μωρόγιαννης, Γ. Τσορτέκης, Κ. Βασαρδάνης
Καλλιτεχνικός Οργανισμός Φάσμα
Απλό Θέατρο/ Κεντρική σκηνή
Το θεατρικό Εφτά λογικές απαντήσεις γεννήθηκε στο μυαλό του Προυσαλίδη αυτόνομα, δίχως να πάρει την άδειά του. «Έχεις ξαφνικά την ανάγκη να πεις κάτι», έτσι εξηγεί αυτό που του συνέβη το 2001 και οδήγησε σε αυτό το έργο που κέρδισε στο διαγωνισμό συγγραφής του Κ.Θ.Β.Ε., όπου ανέβηκε για πρώτη φορά το 2004.
Φέτος οι Απαντήσεις, ένα έργο που αποτελείται αποκλειστικά από ατέρμονους μονόλογους που πέφτουν σχεδόν στο κενό, τράβηξαν ως δια μαγείας τον Αντύπα, που γενικά δεν το χει και συνήθειο να ανεβάζει ελληνικά έργα. Η προσέγγισή του μινιμαλιστική και ο στόχος του—όπως και ο στόχος του έργου—να αφήσει τους ηθοποιούς να δώσουν εκ περιτροπής το one-man ή one-woman show τους. Εκ των πραγμάτων, η επιτυχία τέτοιων παραστάσεων στηρίζεται στις στιβαρές παρουσίες των ερμηνευτών, και τα ονόματα αυτής της παράστασης δίνουν πολλές υποσχέσεις, που τελικά όμως δεν κρατούν απαραιτήτως.
Δεν ξέρω αν σε τέτοιες περιπτώσεις είθισται να ξεχωρίζεις κάποιον, αλλά εγώ δε μπόρεσα να μην ξεχωρίσω τον Άρη Λεμπεσόπουλο. Κατάφερε με αστείρευτη εσωτερική φωτιά να ερμηνεύσει τόσο πειστικά ένα ρόλο που δεν μπορώ να σκεφτώ ότι είναι πρακτικά καθόλου κοντά του. Η τέλεια μετουσίωση προηγούμενων εμπειριών σε υλικό για ρόλο, για το ρόλο του Νίκου που μεγάλωσε με μια γεροντοκόρη θεία του, παρατημένος απ’ τους γονείς του και παντρεύτηκε μια γυναίκα που ούτε το σκέφτηκε να του δώσει λίγη από την τρυφερότητα που του είχε λείψει. Όμως, δεν είναι αυτή η υποχρέωση της γυναίκας. Και η Χαρά, πνίγεται στη δική της θάλασσα, μια ζωή να γυαλίζει τα πατώματα και κανείς να μην τη σέβεται. Η Ταμίλλα Κουλίεβα ως Χαρά νομίζω ότι εξέλαβε το ρόλο με περισσότερη παιδικότητα απ’ όση χρειαζόταν. Η εξωτερική εμφάνισή της, που απορρέει από την είσοδό της στη σκηνή και την αναφορά στον πρώτο της νεανικό έρωτα, δεν συμβαδίζει με την γενικότερη ψυχοσύνθεσή της. Νοικοκυρά και ανικανοποίητη μεν, αλλά με πορτοκαλί μαλλιά αφέλειες, μαύρα «άγριο νιάτο» μποτίνια και αέρινο μαύρο φορεματάκι; Ίσως ο Πάτσας να έχει μερίδιο ευθύνης εδώ βέβαια...
Εφτά πρόσωπα που συνδέονται με δεσμούς αίματος ή όχι απευθύνονται στον αμείλικτο θεατή που σκαλίζει τις βρωμιές του, ίσως στο ψυχολόγο ή τον κοινωνικό λειτουργό, και του λένε όσα θα θελαν να πουν κατάμουτρα σε άλλους, αλλά διστάζουν. Μια μάνα θυμάται την πεθαμένη από την πρέζα κόρη της, μια άλλη τον έρωτα που από πείσμα άφησε να φύγει, ένας πατέρας μιλάει για την αξία της σιωπής και την επιθυμία του να βρεθεί στην Αλάσκα με κόκκινο μπουφάν και σκούφο, ένας «καθαρός εδώ κι ένα χρόνο» μιλάει για το εσωτερικό του αβάσταχτο κενό και ούτω καθεξής. Οι μονόλογοι ενίοτε συναντιούνται, αλληλεπιδρούν βουβά και αόριστα, χωρίς όμως να αλλάξουν τίποτα, η αποξένωση είναι εκεί μέχρι το τέλος, η παντελής αδυναμία επικοινωνίας είναι το γενικό χαρακτηριστικό και των εφτά απελπισμένων προσώπων.
Το σκηνικό με τα παλιά παπούτσια, το χώμα του δαπέδου και το κοινό, τον αόρατο κριτή, να βλέπει το είδωλό του να αντανακλάται στον καθρέφτη που καλύπτει όλο το πίσω μέρος της σκηνής ήταν αρκετά επιβλητικό. Αν έλειπαν δε και οι τηλεοράσεις—που δεν είχαν οργανικό λόγο ύπαρξης, εκτός του να δώσουν έναν επιφανειακά μοντέρνο τόνο—θα ήταν πολύ καλύτερα.
Οι ηθοποιοί ως σύνολο ήταν καλοί, αλλά ο Γιάννης Τσορτέκης και ο πρωην ναρκομανής του θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτεροι. Γενικά είδα μεγαλύτερη προσπάθεια από τους άντρες ηθοποιούς, καθώς και μια τάση να χαλαρώνει το κοινό εξαιτίας της ήρεμης σκηνοθεσίας, που έριξε στον ώμο των ηθοποιών όλο το βάρος του ρυθμού της παράστασης.
Φέτος οι Απαντήσεις, ένα έργο που αποτελείται αποκλειστικά από ατέρμονους μονόλογους που πέφτουν σχεδόν στο κενό, τράβηξαν ως δια μαγείας τον Αντύπα, που γενικά δεν το χει και συνήθειο να ανεβάζει ελληνικά έργα. Η προσέγγισή του μινιμαλιστική και ο στόχος του—όπως και ο στόχος του έργου—να αφήσει τους ηθοποιούς να δώσουν εκ περιτροπής το one-man ή one-woman show τους. Εκ των πραγμάτων, η επιτυχία τέτοιων παραστάσεων στηρίζεται στις στιβαρές παρουσίες των ερμηνευτών, και τα ονόματα αυτής της παράστασης δίνουν πολλές υποσχέσεις, που τελικά όμως δεν κρατούν απαραιτήτως.
Δεν ξέρω αν σε τέτοιες περιπτώσεις είθισται να ξεχωρίζεις κάποιον, αλλά εγώ δε μπόρεσα να μην ξεχωρίσω τον Άρη Λεμπεσόπουλο. Κατάφερε με αστείρευτη εσωτερική φωτιά να ερμηνεύσει τόσο πειστικά ένα ρόλο που δεν μπορώ να σκεφτώ ότι είναι πρακτικά καθόλου κοντά του. Η τέλεια μετουσίωση προηγούμενων εμπειριών σε υλικό για ρόλο, για το ρόλο του Νίκου που μεγάλωσε με μια γεροντοκόρη θεία του, παρατημένος απ’ τους γονείς του και παντρεύτηκε μια γυναίκα που ούτε το σκέφτηκε να του δώσει λίγη από την τρυφερότητα που του είχε λείψει. Όμως, δεν είναι αυτή η υποχρέωση της γυναίκας. Και η Χαρά, πνίγεται στη δική της θάλασσα, μια ζωή να γυαλίζει τα πατώματα και κανείς να μην τη σέβεται. Η Ταμίλλα Κουλίεβα ως Χαρά νομίζω ότι εξέλαβε το ρόλο με περισσότερη παιδικότητα απ’ όση χρειαζόταν. Η εξωτερική εμφάνισή της, που απορρέει από την είσοδό της στη σκηνή και την αναφορά στον πρώτο της νεανικό έρωτα, δεν συμβαδίζει με την γενικότερη ψυχοσύνθεσή της. Νοικοκυρά και ανικανοποίητη μεν, αλλά με πορτοκαλί μαλλιά αφέλειες, μαύρα «άγριο νιάτο» μποτίνια και αέρινο μαύρο φορεματάκι; Ίσως ο Πάτσας να έχει μερίδιο ευθύνης εδώ βέβαια...
Εφτά πρόσωπα που συνδέονται με δεσμούς αίματος ή όχι απευθύνονται στον αμείλικτο θεατή που σκαλίζει τις βρωμιές του, ίσως στο ψυχολόγο ή τον κοινωνικό λειτουργό, και του λένε όσα θα θελαν να πουν κατάμουτρα σε άλλους, αλλά διστάζουν. Μια μάνα θυμάται την πεθαμένη από την πρέζα κόρη της, μια άλλη τον έρωτα που από πείσμα άφησε να φύγει, ένας πατέρας μιλάει για την αξία της σιωπής και την επιθυμία του να βρεθεί στην Αλάσκα με κόκκινο μπουφάν και σκούφο, ένας «καθαρός εδώ κι ένα χρόνο» μιλάει για το εσωτερικό του αβάσταχτο κενό και ούτω καθεξής. Οι μονόλογοι ενίοτε συναντιούνται, αλληλεπιδρούν βουβά και αόριστα, χωρίς όμως να αλλάξουν τίποτα, η αποξένωση είναι εκεί μέχρι το τέλος, η παντελής αδυναμία επικοινωνίας είναι το γενικό χαρακτηριστικό και των εφτά απελπισμένων προσώπων.
Το σκηνικό με τα παλιά παπούτσια, το χώμα του δαπέδου και το κοινό, τον αόρατο κριτή, να βλέπει το είδωλό του να αντανακλάται στον καθρέφτη που καλύπτει όλο το πίσω μέρος της σκηνής ήταν αρκετά επιβλητικό. Αν έλειπαν δε και οι τηλεοράσεις—που δεν είχαν οργανικό λόγο ύπαρξης, εκτός του να δώσουν έναν επιφανειακά μοντέρνο τόνο—θα ήταν πολύ καλύτερα.
Οι ηθοποιοί ως σύνολο ήταν καλοί, αλλά ο Γιάννης Τσορτέκης και ο πρωην ναρκομανής του θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτεροι. Γενικά είδα μεγαλύτερη προσπάθεια από τους άντρες ηθοποιούς, καθώς και μια τάση να χαλαρώνει το κοινό εξαιτίας της ήρεμης σκηνοθεσίας, που έριξε στον ώμο των ηθοποιών όλο το βάρος του ρυθμού της παράστασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου