Τρελές γαζέλες σε ψηλά τακούνια

Του Ζαν-Μαρί Σεβρέ

Θέατρο Γκλόρια

Μετάφραση: Χάρης Βορκάς
Σκηνοθεσία-σκηνικά: Κοραής Δαμάτης
Παίζουν: Κατερίνα Διδασκάλου, Μαρία Γεωργιάδου, Άννα Ανδριανού, Γιάννης Δρίτσας, Δημήτρης Πλειώνης

Σε όσες παραστάσεις πηγαίνω με μεγάλες προσδοκίες, σχεδόν πάντα απογοητεύομαι. Σε όσες πάλι πηγαίνω λίγο έως πολύ αρνητικά προδιατεθειμένη και με μηδέν προσδοκίες, τελικά δε μου φαίνονται τόσο κακές. Έτσι ακριβώς συνέβη με τις Γαζέλες. Ενώ αρχικά πήγα μόνο για να απολαύσω την Κατερίνα Διδασκάλου—για να τη διάλεξε ως πρωταγωνίστριά του ο Rohmer στο Triple Agent, κάτι θα ξερε—εντέλει βρήκα και άλλες αρετές στην ανάλαφρη αυτή γυναικεία κωμωδία.

H comedie/boulevard του Jean-Marie Chevret Les Amazones (Οι Αμαζόνες) τιτλοφορήθηκε κάπως πιο πιασάρικα και από τα παρισινά θέατρα προσγειώθηκε στο Γκλόρια και πλαισιώθηκε από αναγνωρίσιμο καστ, χωρίς να έχει όμως την αναμενόμενη επιτυχία. Αδίκως, αφού το έργο είναι αρκετά σπιρτόζικο, όσο κι αν η μετάφραση και το άνισο καστ το αδικούν κάπως.

Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από τρεις γυναίκες στην κρίσιμη ηλικία των σαράντα+. Η Ανδριανού υποδύεται την αφοσιωμένη νοικοκυρά που την παράτησε ο άντρας της—ειδικά με το νεοαποκτηθέν look της δεν θα μπορούσε πια να υποστηρίξει το ρόλο έξυπνου, ώριμου θηλυκό που κλέβει όλους τους άντρες από τις fabulous νεαρές, όπως έκανε στα τηλεοπτικά σενάρια που έγραφε και πρωταγωνιστούσε—, η Γεωργιάδου είναι η ξέκωλη της παρέας που έκανε καριέρα σε τουριστικό γραφείο ανά την υφήλιο και η Διδασκάλου είναι η δυναμική καριερίστα. Κρίσιμα ερωτήματα της ηλικίας στον συναισθηματικό και επαγγελματικό τομέα έρχονται στην επιφάνεια και οι τρεις ενωμένες προσπαθούν να τα λύσουν με τη βοήθεια του Λοίκ, ενός γκει φίλου τους.

Το twist της υπόθεσης τελικά είναι πιο προχωρημένο και απροσδόκητο απ’ όσο θα μπορούσα να φανταστώ και η παράσταση κυρίως χαρακτηρίζεται από gay friendly αισθητική και κοσμοθεωρία . Με το θέατρο Διανα να παίζει και αυτό θεατρικό με γκει χαρακτήρες, τείνω να πιστέψω ότι αρχίζουμε να ωριμάζουμε κάπως στο θέμα της αποδοχής. (Ελπίζω όχι μόνο φαινομενικά). Ο ρόλος του αφηγητή που κρατάει παραγωγός του Radio Deejay και τα mainstream μουσικά ιντερλούδια προσφέρουν σε ατμοσφαιρικότητα, όπως και το παράθυρο που κοιτάει στις στέγες του Παρισιού.

Οι τρεις κυρίες που σηκώνουν το βάρος της παράστασης στους ώμους τους, δεν τα καταφέρνουν όλες το ίδιο καλά. Η Ανδριανού δίχως ψυχή, η Γεωργιάδου καταφέρνει παραδόξως να αποτινάξει κάπως την τηλεοπτική μανιέρα που τη χαρακτηρίζει και η Διδασκάλου αισθάνεται πραγματικά και ζει το ρόλο της. Όμως, η μεγάλη αποκάλυψη είναι τελικά ο Γιάννης Δρίτσας. Ο νεαρός ηθοποιός, μέλος της θεατρικής ομάδας ΝΑΜΑ, με αξιόλογη θεατρική παρουσία τα τελευταία χρόνια, δίνει μια ζωντανή ερμηνεία ως ευαίσθητος γκει φοιτητής και πραγματικά μαγνητίζει τα βλέμματα. Τα κοστούμια κάποιες στιγμές αγγίζουν το κιτς και η παράσταση βγάζει γέλιο, όχι όμως τόσο όσο στο πρωτότυπό της, που από τις γαλλικές κριτικές φαίνεται να διασκέδασε υπέρ του δέοντως το παρισινό κοινό.