Παρακαλώ, ας μείνει μεταξύ μας

των Αλέξανδρου Ρήγα και Δημήτρη Αποστόλου

Είναι φυσικό και επόμενο μια μεγάλη πρωταγωνίστρια του θεάτρου που φλερτάρει έντονα με την τηλεόραση χρόνια τώρα (από τότε που υπήρχε η Λάμψη), να είναι αρκούντως ανοιχτόμυαλη ώστε να ανεβάσει έργο των κατεξοχήν τηλεοπτικών Ρήγα-Αποστόλου και μάλιστα λόγω της συνετής διανομής του καστ και των συντελεστών κανείς να μην μπορεί να την κάνει με τα κρεμμυδάκια. Σε μια πιο προσεκτική ματιά, το εγχείρημα όχι μόνο δε χωλαίνει στην ολότητά του, αλλά αποδεικνύεται περίτρανα σε ναό του μεταμοντερνισμού και των άκρατων αξιώσεων της εποχής να επανεφεύρουμε τον εαυτό μας μέσα από αναφορές στις πολλαπλές παγιωμένες κατά καιρούς εικόνες μας, να παλέψουμε σώμα με σώμα με αυτόν, να αντικρύσουμε τα ελαττώματά μας κατά πρόσωπο, να αυτοχλευαστούμε, αλλά να βγούμε τελικά νικητές.

Βέβαια, το περίεργο είναι ότι αυτή που μπορούμε να συγχαρούμε για την ατρόμητη επιλογή της και την παραγωγή της παράστασης, δεν μπορούμε να της δώσουμε τα ανάλογα εύσημα για την προσέγγιση του πρωταγωνιστικού ρόλου, που είναι ούτως ή άλλως γραμμένος (κατά παραγγελία;) άτολμα, όσο άτολμη είναι και αυτή όταν της ζητούν να αφήσει την κωμική της φλέβα να ξεχυθεί. Ενώ λοιπόν περιμέναμε μπρίο και στραπατσάρισμα εικόνας, όπως είναι φυσικό, από το ρόλο θιασάρχη που επιμένει σε εναλλακτικό ρεπερτόριο με αποτέλεσμα οι παραστάσεις της να πατώνουν, ώσπου αποφασίζει να ανεβάσει ανάλαφρο σαπουνοπερίστικο έργο γραμμένο από τρομερό δίδυμο με θητεία στην T.V., το μόνο που είδαμε ήταν μια αμήχανη, διεκπεραιωτική Κάτια.

Αντίθετα, είδαμε το Γιώργο Μαρίνο να αναλαμβάνει ρόλο κομπέρ (σε εκδοχή πιο ανάλαφρη από τον κομπέρ στη Λούλου), ρόλο ντέντεκτιβ που πασχίζει να εξιχνιάσει το φόνο στη δεύτερη πράξη, ρόλο αλλοδαπής υπηρέτριας με ωραία πλάτη και να τα κάνει όλα φρέσκα και μοναδικά, όπως μόνο αυτός ξέρει. Η Κατιάνα Μπαλανίκα ως στρίντζω υπεύθυνη θεάτρου ταγμένη στο ποιοτικό ρεπερτόριο είναι τόσο άμεση και ξεκαρδιστικά βιτριολική όσο ενίοτε και η τηλεοπτική της περσόνα, αλλά η έκπληξη της παράστασης ήταν ο Κώστας Σπυρόπουλος που μπήκε στο πετσί του κόντρα-ρόλου του, ενός χύμα τηλεοπτικού συγγραφέα της ευκολίας που ενδιαφέρεται μόνο να καπνίζει μπάφους και να συναναστρέφεται με προσοντούχες wannabe.

Όσο για το θεατρικό, ο απύθμενος αυτοσαρκασμός του και η γενικότερη σατιρική διάθεση που το διακρίνει το σώζουν από τις πιθανές κατηγορίες ρηχότητας, χωρίς βέβαια να μπορούν να εξηγήσουν το ασύμφορο μήκος του και το υπερβολικά μελό δεύτερο μισό του. Οι χιουμοριστικές στιχομυθίες πάντως βολιδοσκοπούν το κοινό με εξαιρετικό ρυθμό, τα βιντεάκια που προωθούν τη δράση δίνουν αρχικά έναν ευπρόσδεκτο multimedia τόνο, αλλά στη συνέχεια το παρακάνουν και οι βοηθητικοί χαρακτήρες δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν το διακοσμητικό τους ρόλο. Η μουσική και τα τραγούδια του Κραουνάκη δίνουν και αυτά το χαρούμενο τόνο τους, αν και σκηνοθετικά μένουν κάπως ασύνδετα με το υπόλοιπο στήσιμο.

Ο μόνος λόγος βέβαια που περνάμε την γενικά αξιοπρεπή παράσταση από τέτοιο κόσκινο, είναι για να δούμε αν τίθεται καθόλου θέμα βεβήλωσης της μνήμης του Μάριου Πλωρίτη (αιωνία του η μνήμη). Ε, λοιπόν, επειδή ο δάσκαλος είχε οξεία αίσθηση του χιούμορ, σίγουρα θα διασκέδαζε με την παράσταση όσο και εμείς.

---

Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Ρήγας
Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης
Κοστούμια: Κατερίνα Δαφίνη
Μουσική - τραγούδια: Σταμάτης Κραουνάκης
Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκό
Παίζουν: Κάτια Δανδουλάκη, Γιώργος Μαρίνος, Κατιάνα Μπαλανίκα, Κώστας Σπυρόπουλος, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Γρηγόρης Σταμούλης, Ζώγια Σεβαστιανού, Λευτέρης Λαμπράκης, Βασίλης Παλαιολόγος, Κατερίνα Θεοχάρη, Ολυμπία Σκορδίλη

Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη
Αγ. Μελετίου 61Α, 210 8640414 & 452