Του Ντέιβιντ ΧάροουερΜετάφραση: Λευτέρης Γιοβανίδης
Σκηνοθεσία: Βίκυ Γεωργιάδου
Σκηνικά-κοστούμια: Μαγιού Τρικεριώτη
Μουσική: Κώστας Ανδρέου
Παίζουν: Δημήτρης Καταλειφός, Μαρία Καλλιμάνη
Απλό Θέατρο/ Νέα Σκηνή
Το Blackbird του David Harrower ανέβηκε πέρυσι στο Albery Theatre σε σκηνοθεσία Peter Stein. Εκεί η πρωταγωνίστρια φορούσε ροζ φουστίτσα, που της έδινε έστω λίγη από τη χαμένη της παιδικότητα και το Lolita-like παρελθόν της. Εδώ η σκηνογράφος αποφάσισε να κοντράρει το μέσα με το έξω, βάζοντάς την να εισβάλει με γκαμπαρντίνα που μάλλον παραπέμπει σε δυναμική γυναίκα—ενώ εμείς τελικά την βλέπουμε εύθραυστη και ευάλωτη.
Ας αρχίσω όμως κανονικά• πρόκειται για μια ώριμη πια γυναίκα που βλέποντας κάπου τη φωτογραφία αυτού που την αποπλάνησε όταν ήταν δωδεκάχρονη, πηγαίνει να τον βρει και να ζητήσει εξηγήσεις. Να μάθει πως αισθανόταν εκείνος, γιατί αυτή ήταν τρελά ερωτευμένη, να δει πως συνεχίζει τώρα τη ζωή του, γιατί αυτή δυστυχώς παραπαίει μεταξύ συναισθηματικής και ψυχολογικής αστάθειας.
Ένα σφίξιμο στο στομάχι είναι αναπόφευκτο στην αρχή για το κοινό, καθώς σταδιακά κοφτές ερωταποκρίσεις αποκαλύπτουν το παρελθόν που κρύβεται πίσω από το ζευγάρι που με τεταμένα πνεύματα μπαίνει σε ένα δωματιάκι γεμάτο αποφάγια. Η γυναίκα είναι αυτή που πήρε την πρωτοβουλία. Τον πιέζει και ψάχνει πίσω από το ντύσιμο, το βλέμμα, τις κινήσεις του, ψάχνει να βρει την αλήθεια, αν υπάρχει. Αυτός αντιστέκεται, παρότι πάνω από είκοσι χρόνια μεγαλύτερος, δε θέλει να θυμηθεί, δε θέλει να νιώσει πάλι ένοχος, όχι τόσο απέναντι σ’ αυτήν, όσο απέναντι στον εαυτό του. Το πιο ιντριγκαδόρικο είναι πως τελικά, δεν μαθαίνουμε ποτέ με σιγουριά καμιά σαφή πληροφορία για τον στιγματισμένο παιδεραστή, αφού ο συγγραφέας επιλέγει να μην αποκαλύψει παρά ελάχιστα, όσα δηλαδή προκύπτουν από τους διάλογους και τις αναπολήσεις τους.
Ο Δημήτρης Καταλειφός είναι αναμφισβήτητα ο βασικός πόλος έλξης αυτής της παράστασης, όχι άδικα. Η ερμηνεία του με κάθε είδους ψυχολογικές αποχρώσεις --θυμό, ενοχές, τρυφερότητα, άρνηση, μοναχικότητα-- καταπλήσσει. Δε θα έλεγα τα ίδια ακριβώς για την Καλλιμάνη, η οποία άρχισε άνετα με συγκρατημένο μίσος, αλλά δεν άφησε το χαρακτήρα να εξελιχθεί ιδιαίτερα στη συνέχεια. Όπως και να έχει, η ενέργεια μεταξύ τους είχε εξαιρετική ισορροπία, κάτι δυσεύρετο σε έργα που υποστηρίζονται μόνο από ένα βασικό πρωταγωνιστικό ζεύγος. Το τέλεια χτισμένο κουτί-δωμάτιο διαλείμματος των υπαλλήλων της εταιρείας (που θυμίζει εκ πρώτης όψεως και βρωμερό φασφουντάδικο) με το ψυχρό φως είναι το απόλυτο μέρος για την ανατομία ενός παλιού εγκλήματος, όσο απρόσωπο και όσο βρώμικο χρειάζεται. Η μουσική υπόκρουση του Ανδρέου έδωσε και αυτή με τη σειρά της λίγο επιπλέον ενοχικό κλίμα στη βαριά ατμόσφαιρα των αξεδιάλυτων αισθημάτων των πρωταγωνιστών.
Ας αρχίσω όμως κανονικά• πρόκειται για μια ώριμη πια γυναίκα που βλέποντας κάπου τη φωτογραφία αυτού που την αποπλάνησε όταν ήταν δωδεκάχρονη, πηγαίνει να τον βρει και να ζητήσει εξηγήσεις. Να μάθει πως αισθανόταν εκείνος, γιατί αυτή ήταν τρελά ερωτευμένη, να δει πως συνεχίζει τώρα τη ζωή του, γιατί αυτή δυστυχώς παραπαίει μεταξύ συναισθηματικής και ψυχολογικής αστάθειας.
Ένα σφίξιμο στο στομάχι είναι αναπόφευκτο στην αρχή για το κοινό, καθώς σταδιακά κοφτές ερωταποκρίσεις αποκαλύπτουν το παρελθόν που κρύβεται πίσω από το ζευγάρι που με τεταμένα πνεύματα μπαίνει σε ένα δωματιάκι γεμάτο αποφάγια. Η γυναίκα είναι αυτή που πήρε την πρωτοβουλία. Τον πιέζει και ψάχνει πίσω από το ντύσιμο, το βλέμμα, τις κινήσεις του, ψάχνει να βρει την αλήθεια, αν υπάρχει. Αυτός αντιστέκεται, παρότι πάνω από είκοσι χρόνια μεγαλύτερος, δε θέλει να θυμηθεί, δε θέλει να νιώσει πάλι ένοχος, όχι τόσο απέναντι σ’ αυτήν, όσο απέναντι στον εαυτό του. Το πιο ιντριγκαδόρικο είναι πως τελικά, δεν μαθαίνουμε ποτέ με σιγουριά καμιά σαφή πληροφορία για τον στιγματισμένο παιδεραστή, αφού ο συγγραφέας επιλέγει να μην αποκαλύψει παρά ελάχιστα, όσα δηλαδή προκύπτουν από τους διάλογους και τις αναπολήσεις τους.
Ο Δημήτρης Καταλειφός είναι αναμφισβήτητα ο βασικός πόλος έλξης αυτής της παράστασης, όχι άδικα. Η ερμηνεία του με κάθε είδους ψυχολογικές αποχρώσεις --θυμό, ενοχές, τρυφερότητα, άρνηση, μοναχικότητα-- καταπλήσσει. Δε θα έλεγα τα ίδια ακριβώς για την Καλλιμάνη, η οποία άρχισε άνετα με συγκρατημένο μίσος, αλλά δεν άφησε το χαρακτήρα να εξελιχθεί ιδιαίτερα στη συνέχεια. Όπως και να έχει, η ενέργεια μεταξύ τους είχε εξαιρετική ισορροπία, κάτι δυσεύρετο σε έργα που υποστηρίζονται μόνο από ένα βασικό πρωταγωνιστικό ζεύγος. Το τέλεια χτισμένο κουτί-δωμάτιο διαλείμματος των υπαλλήλων της εταιρείας (που θυμίζει εκ πρώτης όψεως και βρωμερό φασφουντάδικο) με το ψυχρό φως είναι το απόλυτο μέρος για την ανατομία ενός παλιού εγκλήματος, όσο απρόσωπο και όσο βρώμικο χρειάζεται. Η μουσική υπόκρουση του Ανδρέου έδωσε και αυτή με τη σειρά της λίγο επιπλέον ενοχικό κλίμα στη βαριά ατμόσφαιρα των αξεδιάλυτων αισθημάτων των πρωταγωνιστών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου