Τέλειωσε την Κυριακή με υποσχέσεις επανάληψης σε νέο χώρο και με νέα διανομή (από τη νέα σαιζόν, πλέον) η παράσταση του πρωτόλειου της αυτόχειρος Sarah Kane (1971 –1999) Blasted. Το θεατρικό που μίσησαν οι άγγλοι κριτικοί άμα τη εμφανίσει του και το μετάνιωσαν οικτρά αργότερα --σε σημείο να ζητήσουν και συγγνώμη από το φάντασμα της Σάρα-- δεν κρύβει εύκολα τις ατέλειές του. Η βασική του δραματουργική αδυναμία εντοπίζεται κυρίως στην αγαθή του πρόθεση να καταπιαστεί με κάθε εύκαιρο είδος βίας: την οικιακή βία (εναντίον της γυναικείας/παιδικής/ατόμου με ειδικές ανάγκες πρωταγωνιστικής φιγούρας), τη βία του πολέμου --με προεκτάσεις από σοδομισμό μέχρι κανιβαλισμό-- τη λεκτική βία και τη βία των Media, όλα μπαίνουν ανάκατα στον καταπέλτη της Sarah και μας βομβαρδίζουν ανελέητα.Με βαθύ χάσμα ανάμεσα στο ρεαλιστικό πρώτο μέρος και το ολότελα συμβολικό δεύτερο, με ωμή αναπαράσταση της ανθρώπινης αγριότητας (το σήμα κατατεθέν της συγγραφέως), αναφορές στον πόλεμο στη Σερβία, η μιας ώρας και είκοσι λεπτών διάρκειας παράσταση σίγουρα ζαλίζει, ενδεχομένως προβληματίζει. Μάλιστα, αυτό συμβαίνει παρόλη τη διακριτική σκηνοθετικά επιλογή της Μπρούσκου να μην φορτώσει με κόκκινο χρώμα στην παράσταση: το αίμα μόνο το φανταζόμαστε, ευτυχώς. Το σκηνικό του πάντα στιλάτου Σωκράτη Σωκράτους ανέδειξε επιτυχώς την αντιθετική ποιότητα της πολυτέλειας και της πολεμικής συμπλοκής και η συστηματική αφήγηση/εκτόξευση σκηνικών οδηγιών με τη φωνή της Μπρούσκου κάνει πιο αδρή τη χιουμοριστική πινελιά στο θεατρικό.
Βέβαια, η πρόταση γίνεται εδώ για να επικεντρωθείτε στις χάρες του κειμένου. Blasted, λοιπόν, αγαπητό θεατρόφιλο κοινό, όπου μια αθώα και επιληπτική αγγλιδούλα πέφτει θύμα βιασμού από αλκοολικό δημοσιογράφο φυλλάδας, ο οποίος πέφτει επίσης θύμα βιασμού brutal στρατιώτη που εμφανίζεται από το πουθενά, ο οποίος τελικά τα κάνει όλα λίμπα και αυτοπυροβολείται και αντιστρέφει την ισορροπία των σχέσεων θύτης-θύμα της έναρξης. Η μικρή Κειτ φροντίζει τον τυφλωμένο Ιαν σε ένα παράλογα ελπιδοφόρο φινάλε --κρίμα μάλιστα να μην μπορείτε να διαβάσετε τη μετάφραση του Θεάτρου Δωματίου με την εκφώνηση "τζιβιτζιλού" να αποδεικνύει ότι οι λέξεις της πιάτσας μπήκαν προ πολλού στα σαλόνια.
( Φωτο: flou-dion )
Μετάφραση: Θέατρο Δωματίου
Σκηνοθεσία: Άντζελα Μπρούσκου
Σκηνικά - Κοστούμια: Σωκράτης Σωκράτους
Παίζουν: Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Παρθενόπη Μπουζούρη , Γιώργος Φριντζήλας
Θέατρο του Νέου Κόσμου
Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Φιξ, 210-9212900
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου