Το ψυχολογικό δράμα της μικρής Κάντυ μέσα από ένα τραγικό – όχι και τόσο ιψενικό - τρίγωνο.Μια υστερική μαμά (Τώνια Ράλλη) που καταπίνει καθημερινά μεγάλες ποσότητες ηρεμιστικών και καταπιέζει τις δύο κόρες μέχρι που η μεγαλύτερη δεν θα αντέξει και θα φύγει από το σπίτι, ενώ η μικρότερη θα το σκάσει κι εκείνη με την σειρά της, καταφεύγοντας στον χώρο της φαντασίας της.
Μια μεγάλη αδελφή (Μαρία Γεωργιάδου) που πέρα από την μητρική καταπίεση, αισθάνεται αδικημένη και θύμα διακρίσεως από την μητέρα της, η οποία δείχνει αδυναμία στην μικρότερη κόρη, μέχρι που από ζήλια θα φτάσει στο σημείο να πείσει την μικρή της αδελφή ότι δεν είναι γνήσιο παιδί της μαμάς. Αντίθετα από ότι νόμιζε εκείνη, την είχαν αγοράσει από ένα μαγαζί που πουλούσε παιδιά που έμοιαζαν με ζωάκια και στην πραγματικότητα ήταν ένα αγελαδάκι.
Η Κάντυ (Άρτεμις Φλέσσα) θα πιστέψει στα λόγια της αδελφής της ότι είναι αγελαδάκι, παρ’ όλες τις απέλπιδες προσπάθειες της μητέρας της να φάει κρέας, δεν θα δεχτεί να βάλει μπουκιά στο στόμα της, και θα καταφύγει στον χώρο της φαντασίας της, προκειμένου να βρει την δική της ταυτότητα. Χαμένη σε έναν άλλο κόσμο, θα κάνει αίτηση για να συμμετάσχει σε μια παρέλαση αγελάδων, θα βρεθεί κλειδωμένη σε ένα δωμάτιο με δύο περίεργες φιγούρες από εκείνες που μόνο στα παραμύθια μπορείς να βρεις και ξάφνου θα… ξυπνήσει. Μέσα σε όλο αυτό το οικογενειακό δράμα, εμπλέκεται και η μορφή ενός άντρα (Γιώργος Σπάνιας), ο οποίος φλερτάροντας με την μητέρα, προσπαθεί να ανασυνθέσει το μυστηριώδες παρελθόν μέσα από τα δικά της μάτια.
Η πρωτοεμφανιζόμενη ομάδα Dead KANDINSKY αναμετρήθηκε με επιτυχία με ένα δυσνόητο κείμενο, που ενώ αρχικά υποσχόταν δράση κι ενδιαφέρον, τελικά μετά από λίγο έμενε στάσιμο, δίνοντας την εντύπωση της ανακύκλωσης της ίδιας βασική ιδέας, της καταπιεσμένη κοπέλας που ψάχνει να βρει μια ταυτότητα για τον εαυτό της. Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Κατερίνας Σωτηρίου, πέρα από την ουρανοκατέβατη κούνια, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν απλοϊκά σε σχέση με τις δυνατότητες που προσφέρει ο χώρος, την ‘‘παράσταση’’ όμως κλέβουν οι φωτισμοί του Νίκου Σωτηρόπουλου, ο οποίος κατάφερε να μεταμορφώνει συνέχεια τον στατικό χώρο με ατμοσφαιρικούς χρωματικούς συνδυασμούς. Τέλος, κατά την γνώμη μου, η χρήση Video, όπως το ρολόι του Θανάση Τ. θα μπορούσε να επεκταθεί σε περισσότερες σκηνές, δίνοντας εντυπωσικά αποτελέσματα, εφόσον το έργο ευνοεί παρόμοιους πειραματισμούς με projections και γενικότερη χρήση visual media.Προσεγμένη η μουσική επιμέλεια του Δημήτρη Χατζημήτρου, δημιουργούσε την απαιτούμενη ατμόσφαιρα στις περισσότερες σκηνές ενώ έδεσε με τις χορογραφίες της Κατερίνας Σπυροπούλου.
Το τελικό αποτέλεσμα, σαν επίλογος, είναι μια χαριτωμένη παράσταση από νέους ανθρώπους με φρέσκιες ιδέες, που δημιουργούν ελπίδες για καινούργιες προτάσεις στο μέλλον.
Σκηνοθεσία: Dead KANDINSKY
Σκηνικά – Κοστούμια: Κατερίνα Σωτηρίου
Χορογραφία: Κατερίνα Σπυροπούλου
Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος
Μουσική Επιμέλεια: Δημήτρης Χατζημήτρος
Video: Θανάσης Τ.
Παίζουν: Άρτεμις Φλέσσα, Τώνια Ράλλη, Μαρία Γεωργιάδου, Νεφέλη Ανανιάδη, Γιώργος Σπάνιας
Σκηνικά – Κοστούμια: Κατερίνα Σωτηρίου
Χορογραφία: Κατερίνα Σπυροπούλου
Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος
Μουσική Επιμέλεια: Δημήτρης Χατζημήτρος
Video: Θανάσης Τ.
Παίζουν: Άρτεμις Φλέσσα, Τώνια Ράλλη, Μαρία Γεωργιάδου, Νεφέλη Ανανιάδη, Γιώργος Σπάνιας
Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Φιξ, 210-9212900
2 σχόλια:
Μπράβο σας παιδιά για την απόπειρα καταγραφής και τη δυνατότητα σχολιασμού των θεατρικών παραστάσεων... Η συγκεκριμένη παράσταση βέβαια, μου φέρνει περισσότερο σε ψυχοπλάκωμα ή πιο συγκεκριμένα σαν μια απ'τα ίδια. Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να πάει κάποιος στο θέατρο να δει καταπίεση και μιζέρια χωρίς κάποια συγκεκριμένη διαφορετική οπτική... ή κάνω λάθος; Έχουμε φάει τόσες και τόσες καταπιεσμένες κόρες, μανάδες, πεθερές, συνυφάδες και γιαγιάδες από Αρμοδόβαρ κλπ, που το θέμα άρχιζει να στεέύει και να αναλωνόμαστε στις αγελάδες ΄συνεισφορά του Αρναούτογλου).
Για να μην μείνω σε αυτό, μιας και δεν θα το δω, στέκομαι στην καλή κριτική του Φλου, που ενώ κατανοεί την προσπάθεια της ομάδας, αναλύει τις περισσότερες πτυχές που μπορεί να ευθύνονται για την μετριότητα μιας παραστασης.
Prof. Woland,
Ευχαριστούμε πάρα πολύ για τα καλά σας λόγια.
Όσον αφορά την προσωπική σας άποψη πάνω στην συγκεκριμένη παράσταση, την αποδέχομαι αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι συμφωνώ.
Δημοσίευση σχολίου