Του Ουίλιαμ ΣαίξπηρΜεταφραση-δραματουργική επεξεργασία: Νίκος Καμτσής - Mike Elwood
Σκηνοθεσία: Νίκος Καμτσής
Σκηνικά-κοστούμια: Μίκα Πανάγου, Μεη Καραμανίδου
Μουσική: Μίνως Μάτσας
Παίζουν: Ειρήνη Μπαλτά, Υρώ Λούπη, Κατερίνα Τσάβαλου, Μαίρη Σταυρακέλη, Λεωνίδας Κακούρης κ.α.
Καταρχήν, οι κωμωδίες του Σαίξπηρ γενικά μου φαίνονται ξεπερασμένες, ειδικά αν δεν εντάσσονται σε κανένα πρωτότυπο concept(βλ. 12η Νύχτα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου αποκλειστικά με γυναίκες ηθοποιούς, ως πλήρη αντιστροφή της παραδοσιακής συνήθειας). Νάτο αμέσως αμέσως το πρώτο tricky thing.
Το συγκεκριμένο ανέβασμα, βέβαια, πόνταρε κυρίως στο υπερ-αναγνωρίσιμο καστ της, κορίτσια με γλυκιά παρουσία, στυλ ή τηλεοπτικές εμφανίσεις έγιναν Βιόλα, Φέστε, Ολίβια, Μαρία. Η Μπαλτά (που από τον Οργασμό της Αγελάδας και μετά, φαίνεται να έχασε το εναλλακτικό προφίλ της), η Τσάβαλου (που ύστερα από wow εμφανίσεις σε Τίνα Μπράντον Τίνα και Hardcore αποφασίζει να ερμηνεύσει Φέστε βαμμένη α λα Clockwork Orange) και οι άλλες νεαρές ίσως δεν προσπάθησαν αρκετά ή δεν κατάφεραν λόγω (ασύμβατης) χημείας να δημιουργήσουν την κατάλληλα συνεκτική ατμόσφαιρα που θα μας έβαζε μέσα στο θεατρικό σύμπαν τους. Δεν παίρνω όρκο ότι μπήκαν οι ίδιες, βέβαια.
Και επειδή, τελικά, στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος, οι άντρες της παράστασης φάνηκαν αισθητά καλύτεροι, είχαν τουλάχιστον την απαραίτητη συν-εργασία επί σκηνής και δεν κατεύθυνε ο καθένας τις ατάκες του στο κενό, αντί στο συμπρωταγωνιστή του.
Το σκηνικούλι ήταν λιτά γλυκό και η μουσική ευχάριστη, η σκηνή αναγνώρισης μου φάνηκε (μόνο σε εμένα) χαριτωμένη, και το Γεωργουσόπουλο ντράπηκα να τον ρωτήσω αν τα είδε κάπως πιο θετικά τα πράγματα από την πρώτη σειρά όπου καθόταν. Όπως και να χει, είπαμε, τόσο πολυφορεμένα κείμενα με πομπώδεις ανθρώπους να ερωτεύονται όποιον αντικρίζουν κάπου στην Ιλλυρία είναι από μόνα τους τζιζ φωτιά.
2 σχόλια:
Αγαπητέ Αντίγονε, φοβάμαι οτι μιλώντας για την "Δωδέκατη νύχτα" του Σαίξπηρ κάθε άλλο από πολυφορεμένο έργο με πομπώδεις ήρωες έχουμε να κάνουμε. Με πρόσχημα την εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων που κορυφώνεται τη βραδιά των θεοφανείων και της Βάπτισης του Ιησού, τη Δωδέκατη βραδιά των Χριστουγέννων, με το τραγούδι και τη γενικότερη ευφρόσυνη διάθεση να παρασύρει τους ανθρώπους σε αλλόκοτες καταστάσεις που θυμίζουν επερχόμενη βραδιά καρναβαλιού περισσότερο πια παρά Χριστουγέννων, ο ποιητής συνθέτει την μελαγχολική αυτή κωμωδία για να μιλήσει ακόμα μια φορά για ανθρώπινες σχέσεις...Για ήρωες όχι πομπώδεις μα καθημερινούς που όλο θέλουν ή νομίζουν οτι θέλουν, αυταπατώνται και συνειδητοποιούν οτι αυταπατώνται(Μαλβόλιο) ή επιλέγουν να μείνουν από την αρχή ως το τέλος τραγικά μόνοι(Φεστε). Τί πιό κατάλληλο, πιό επίκαιρο και πιό ανθρώπινο σαν θέμα για το σύμπαν της μεθεόρτιας μελαγχολίας που ακολουθεί την περίοδο των εορτών κυρίως στις καταναλωτικές μας κοινωνίες όπου δώρα, επιθυμίες και πρόσωπα συνταυτίζονται και τα φωτάκια του δέντρου που τσιρίζουν για δωδέκατη μέρα τώρα πεισματικά ήρθε η ώρα να σβήσουν! Τίποτα από όλα αυτά δεν έθηξε η παράσταση στο Θέατρο Τόπος Αλλού, καμιά ποιότητα τέτοιου ύφους δεν αναζήτησε η σκηνοθεσία της, έστησε μόνο το ογκώδες σκηνικό της και φόρεσε τους φραμπαλάδες της στους αδύναμους ή κατά περίστασιν αβοήθητους ηθοποιούς της για να καμωθεί αέρα ελισαβετιανό πλήν όμως κοπανιστό λυπάμαι.
Δημοσίευση σχολίου