Πολύ κακό για το τίποτα

Του Ουίλιαμ Σαίξπηρ

Επειδή η έρευνα προϋποθέτει σοβαρή εξέταση όλων των δειγμάτων, αποφάσισα να πάω μέχρι το Αμιράλ. Ειδικά από τη στιγμή που οι αθηναϊκές στάσεις έχουν γεμίσει με κακοφοτοσοπαρισμένες αφίσες με το Ρώμα και τη Λουιζίδου να στρέφουν ο καθένας το περίστροφό του εναντίον του άλλου, με δυσκολία καθησυχάζει κανείς την ανθρώπινη περιέργειά του.

Ο Ρώμας δεν είναι από τους αγαπημένους μου (αν και θυμάμαι ότι αλλιώς τον έβλεπα την εποχή των Μεν και Δεν). Διαπίστωσα με χαρά ότι τελικά δεν είναι τόσο κακός και εκνευριστικός στο θέατρο όσο στην τηλεόραση. Έχει περισσότερο δέσιμο με το ρόλο του Βενεδίκτου απ’ όσο θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ και κάπου αφήνει να διαφαίνεται η χαμένη τρυφερότητα του ρόλου, που άλλωστε πέφτει στην παγίδα που του στήνουν και ερωτεύεται παρά τους όρκους για παντοτινή ελευθερία. Η Λουιζίδου προσπαθεί, το ίδιο και η Ματίκα και γενικά σε υποκριτικό επίπεδο το ανέβασμα δε χωλαίνει όσο περιμένουν ενδεχομένως αρκετοί. Χωλαίνει σε άλλα, και αναρωτιέμαι αρχικά πως η Κλαιρ Μπρέισγουέλ δεν ντράπηκε να μπει το όνομά της στη μαρκίζα μιας παράστασης που είναι τίγκα στα παλιωμένα κοστούμια από βεστιάριο. Ύστερα, πως γίνεται μια παραγωγή που προωθεί ο Δήμος Αθηναίων να έχει τα χειρότερο σκηνικά της χρονιάς, ήτοι πλαστικό χλοοτάπητα και άλλα πλαστικά φυτά στο βάθος, λερούς τοίχους σε χρώμα βρωμισμένης ώχρας και φωτισμό σαν αυτό μικροαστικού σαλονιού του εξήντα.

Η σκηνοθεσία δεν ήταν το δυνατό σημείο, αλλά και πάλι αυτό παραβλέπεται, μπροστά στα παραπάνω έκτροπα. Το κείμενο από μόνο του άλλωστε είναι τόσο γεμάτο ευφυολογήματα που κάνει την ώρα να περνάει χωρίς καλά-καλά να το καταλαβαίνεις. Το κοινό ήταν λαλίστατο, φώναζε στους ηθοποιούς «πρόσεχε, κοίτα πίσω σου» και άλλα τέτοια. Η ιστορία τώρα, κλασικά γεμάτη συμπτώσεις και παρεξηγήσεις με σισιλιάνους που έχουν την τιμή πάνω απ’ όλα και κοπέλες που το παίζουν δύσκολες μέχρι να τις παντρέψουν με το ζόρι φέρνει εύστοχα τον έρωτα ένα βήμα από το θάνατο, αλλά αφήνει τον έρωτα να κερδίσει τελικά. Γιατί την εποχή του μεγάλου playwright, καλά ήταν και τα κλάματα, αλλά είχαν ανάγκη να γελάσει λίγο το χείλι τους στο τέλος.

---

Σκηνοθεσία: Ράνια Οικονομίδου
Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Κλαιρ Μπρέισγουέλ
Μουσική: Πλάτων Ανδριτσάκης
Χορογραφίες: Νατάσσα Ζούκα
Παίζουν: Χάρης Ρώμας, Ρένια Λουϊζίδου, Γιάννης Καρατζογιάννης, 'Αγης Εμμανουήλ, Θάλεια Ματίκα, Σπύρος Σαραφιανός, Χάρης Αγγέλου, Νίκος Γιαννακάς, Γιώργος Γιαννακάκος, Γιάννης Στόλας, Δημήτρης Καρατζιάς, Θωμάς Γκάγκας, Ελένη Καλαρά

Θέατρο Αμιράλ
Αμερικής 10, 210-3608856 & 210-3639385