των Χρήστου Κανελλόπουλου - Χρίστου Θεοδώρου
Άλλα περίμενα, άλλα βρήκα στο επιβλητικό αίθριο του Μπενάκη, που σε κάνει να βλέπεις τον ουρανό ψηλά σαν πισίνα από σύννεφα.
Μουσική: Χρίστος Θεοδώρου
Άλλα περίμενα, άλλα βρήκα στο επιβλητικό αίθριο του Μπενάκη, που σε κάνει να βλέπεις τον ουρανό ψηλά σαν πισίνα από σύννεφα.
Προτού αρχίσω να λέω τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, πάρτε μια ιδέα από Ταγκούλη, που είναι βεβαίως-βεβαίως φωνάρα, εδώ.
Θα πω τη γνώμη μου μετά φόβου θεού, πίστεως και αγάπης, και με την επιβεβαιωμένη σιγουριά ότι υπάρχουν ήδη πλείστοι φαν του Prince εκεί έξω, όχι του κανονικού, αλλά αυτού εδώ του παράδοξου κατασκευάσματος, αρκετοί από τους οποίους είναι κυρίως φαν της ομολογουμένως εξαιρετικής Βικτωρίας Ταγκούλη (αλλά αυτό θα 'ταν καλύτερα να το αποσιωπήσουμε).
Η εν λόγω μιουζικαλόπερα, λοιπόν, βασίζεται από αρκετά έως καθόλου στον Ευτυχισμένο Πρίγκηπα (The Happy Prince), το γνωστό, γλυκόπικρο διήγημα του Oscar Wilde. Βασίζεται αρκετά, αν λάβουμε υπόψιν την ραχοκοκκαλιά της ιστορίας (του narrative τελοσπάντων), τα γεγονότα που αφηγείται αδρά και τους χαρακτήρες και δε βασίζεται καθόλου, αν συγκρίνουμε τον ίδιο το λόγο, το ύφος, και τη χρήση της γλώσσας εν γένει. Όπως καταλαβαίνετε, ένας μαιτρ του λόγου όπως ο Oscar δύσκολα μπορεί να αναπαραχθεί ή έστω να παραλλαχθεί επιτυχώς, αλλά η ένστασή μου είναι κυρίως στο ίδιο το είδος του λιμπρέτου όπερας γενικώς, που το θεωρώ εν ολίγοις cheesy στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, αν όχι στο σύνολό του, τουλάχιστον σε κάποια μέρη του (και το γεγονός από μόνο του δεν αναιρεί την αγάπη μου για την όπερα).
Άρα, έχουμε και λέμε: ένα λιμπρέτο που από μόνο του είναι λιγουλάκι αστείο, αν πρωταγωνιστεί σ' αυτό το απαστράπτον άγαλμα του Prince ή Symbol που έχει χρυσή καρδιά, τι καταλήγει να είναι; Εχμ, βασικά, ένα κάπως γελοίο λιμπρέτο. Η αλήθεια είναι ότι είχα μεγάλες προσδοκίες για φοβερό χιουμοράκι και τα τοιαύτα, και δεν το βρήκα, παρα μόνο ολίγο χλιαρό, οπότε το πήρα κατάκαρδα. Η μουσική όμως με αποζημίωσε αρκετά, παρόλη την κακή ηχητική εγκατάσταση που συχνά έκανε τις φωνές να ακούγονται εκκωφαντικές και κάποια φαλτσαρίσματα που ξέφευγαν από τους κατά τ' άλλα εξαιρετικούς ερμηνευτές. Ξεχώρισα, φυσικά, την Ταγκούλη και τις άλλες δύο νεαρές, έναντι των νεαρών. Αυτό το ultra rock χελιδόνι και ο σοβαρός κύριος κάπως μου τα χάλασαν.
Ο Γρηγόρης Χατζάκης που μέχρι πρότινος κάθε παράστασή του που παρακολουθούσα έμπαινε στη λίστα με τις αγαπημένες μου, έκανε ό,τι ήταν δυνατό για να βγάλει την παράσταση από μια κάποια ελλοχεύουσα στασιμότητα. Τη μετέτρεψε σε ένα ολόκληρο show χαράς και θλίψης, έρωτα και θανάτου, με δεκάδες βοηθητικούς ηθοποιούς να εκφράζουν πράξεις ή αισθήματα με την κλασική μέθοδο της μιμικής ( το περιέγραψαν επίσης και κατά τι διαφορετικά: "να τρέχουν πάνω-κάτω όλο νόημα", αν πρέπει να παραθέσω και μια αντίθετη άποψη). Ο χώρος που διάλεξε, το αίθριο του Μουσείου Μπενάκη είναι ο πιο κατάλληλος για να δώσει το κομμάτι ουρανού που αποζητά συνεχώς το χελιδόνι τόσο στυλιζαρισμένα και θεατρικά (ένα τέλειο σκούρο μπλε τετράγωνο με σύννεφα να τρέχουν γοργά, για όποιον κοίταζε επάνω κατά τη διάρκεια της παράστασης), και ανέβασε κατά πολύ το όλο concept με τη μινιμαλιστική αρχιτεκτονική του.
Για την ιστορία, θα θυμήσω τις πιο αγαπημένες μου μαγικές παραστάσεις για τη Γεωργία που μάταια έψαχνε μαγεία σε ετούτην εδώ: έπρεπε να 'χε δει Το Άγνωστο Αριστούργημα ή το La Jetee για να βρει αυτή τη μικρούλα στιγμή που όλοι ψάχνουμε, την μαγική στιγμή που έρχεται εκεί που δεν την περιμένουμε, ενώ είμαστε χαμένοι στη σκοτεινή πλευρά της σκηνής, κατάμονοι ανάμεσα σε τόσους άλλους.
Θα πω τη γνώμη μου μετά φόβου θεού, πίστεως και αγάπης, και με την επιβεβαιωμένη σιγουριά ότι υπάρχουν ήδη πλείστοι φαν του Prince εκεί έξω, όχι του κανονικού, αλλά αυτού εδώ του παράδοξου κατασκευάσματος, αρκετοί από τους οποίους είναι κυρίως φαν της ομολογουμένως εξαιρετικής Βικτωρίας Ταγκούλη (αλλά αυτό θα 'ταν καλύτερα να το αποσιωπήσουμε).
Η εν λόγω μιουζικαλόπερα, λοιπόν, βασίζεται από αρκετά έως καθόλου στον Ευτυχισμένο Πρίγκηπα (The Happy Prince), το γνωστό, γλυκόπικρο διήγημα του Oscar Wilde. Βασίζεται αρκετά, αν λάβουμε υπόψιν την ραχοκοκκαλιά της ιστορίας (του narrative τελοσπάντων), τα γεγονότα που αφηγείται αδρά και τους χαρακτήρες και δε βασίζεται καθόλου, αν συγκρίνουμε τον ίδιο το λόγο, το ύφος, και τη χρήση της γλώσσας εν γένει. Όπως καταλαβαίνετε, ένας μαιτρ του λόγου όπως ο Oscar δύσκολα μπορεί να αναπαραχθεί ή έστω να παραλλαχθεί επιτυχώς, αλλά η ένστασή μου είναι κυρίως στο ίδιο το είδος του λιμπρέτου όπερας γενικώς, που το θεωρώ εν ολίγοις cheesy στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, αν όχι στο σύνολό του, τουλάχιστον σε κάποια μέρη του (και το γεγονός από μόνο του δεν αναιρεί την αγάπη μου για την όπερα).
Άρα, έχουμε και λέμε: ένα λιμπρέτο που από μόνο του είναι λιγουλάκι αστείο, αν πρωταγωνιστεί σ' αυτό το απαστράπτον άγαλμα του Prince ή Symbol που έχει χρυσή καρδιά, τι καταλήγει να είναι; Εχμ, βασικά, ένα κάπως γελοίο λιμπρέτο. Η αλήθεια είναι ότι είχα μεγάλες προσδοκίες για φοβερό χιουμοράκι και τα τοιαύτα, και δεν το βρήκα, παρα μόνο ολίγο χλιαρό, οπότε το πήρα κατάκαρδα. Η μουσική όμως με αποζημίωσε αρκετά, παρόλη την κακή ηχητική εγκατάσταση που συχνά έκανε τις φωνές να ακούγονται εκκωφαντικές και κάποια φαλτσαρίσματα που ξέφευγαν από τους κατά τ' άλλα εξαιρετικούς ερμηνευτές. Ξεχώρισα, φυσικά, την Ταγκούλη και τις άλλες δύο νεαρές, έναντι των νεαρών. Αυτό το ultra rock χελιδόνι και ο σοβαρός κύριος κάπως μου τα χάλασαν.
Ο Γρηγόρης Χατζάκης που μέχρι πρότινος κάθε παράστασή του που παρακολουθούσα έμπαινε στη λίστα με τις αγαπημένες μου, έκανε ό,τι ήταν δυνατό για να βγάλει την παράσταση από μια κάποια ελλοχεύουσα στασιμότητα. Τη μετέτρεψε σε ένα ολόκληρο show χαράς και θλίψης, έρωτα και θανάτου, με δεκάδες βοηθητικούς ηθοποιούς να εκφράζουν πράξεις ή αισθήματα με την κλασική μέθοδο της μιμικής ( το περιέγραψαν επίσης και κατά τι διαφορετικά: "να τρέχουν πάνω-κάτω όλο νόημα", αν πρέπει να παραθέσω και μια αντίθετη άποψη). Ο χώρος που διάλεξε, το αίθριο του Μουσείου Μπενάκη είναι ο πιο κατάλληλος για να δώσει το κομμάτι ουρανού που αποζητά συνεχώς το χελιδόνι τόσο στυλιζαρισμένα και θεατρικά (ένα τέλειο σκούρο μπλε τετράγωνο με σύννεφα να τρέχουν γοργά, για όποιον κοίταζε επάνω κατά τη διάρκεια της παράστασης), και ανέβασε κατά πολύ το όλο concept με τη μινιμαλιστική αρχιτεκτονική του.
Για την ιστορία, θα θυμήσω τις πιο αγαπημένες μου μαγικές παραστάσεις για τη Γεωργία που μάταια έψαχνε μαγεία σε ετούτην εδώ: έπρεπε να 'χε δει Το Άγνωστο Αριστούργημα ή το La Jetee για να βρει αυτή τη μικρούλα στιγμή που όλοι ψάχνουμε, την μαγική στιγμή που έρχεται εκεί που δεν την περιμένουμε, ενώ είμαστε χαμένοι στη σκοτεινή πλευρά της σκηνής, κατάμονοι ανάμεσα σε τόσους άλλους.
Μουσική: Χρίστος Θεοδώρου
Λιμπρέτο-διασκευή: Xρήστος Κανελλόπουλος
Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Χατζάκης
Χορογραφία - κίνηση: Φρόσω Κορρού
Σκηνικά - κοστούμια: Δανάη Χατζάκη
Ενορχήστρωση - programming: Tareq Souleiman
Βοηθός Σκηνοθέτης: Δημήτρης Βαρβαντάκης
Πιάνο-Keybords: Χρίστος Θεοδώρου
Ηλεκτρονική Μίξη: Jimmy Jib
Παίζουν: Βικτωρία Ταγκούλη, Θανάσης Χουλιαράς, Άρτεμις Ματαφιά, Τάσος Μιχάλης, Μέλπω Αλεξανδροπούλου και άλλοι 15 ηθοποιοί
Νέο Κτίριο Μουσείου Μπενάκη, Αίθριο
Πειραιώς 138, 210-3453111
Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Χατζάκης
Χορογραφία - κίνηση: Φρόσω Κορρού
Σκηνικά - κοστούμια: Δανάη Χατζάκη
Ενορχήστρωση - programming: Tareq Souleiman
Βοηθός Σκηνοθέτης: Δημήτρης Βαρβαντάκης
Πιάνο-Keybords: Χρίστος Θεοδώρου
Ηλεκτρονική Μίξη: Jimmy Jib
Παίζουν: Βικτωρία Ταγκούλη, Θανάσης Χουλιαράς, Άρτεμις Ματαφιά, Τάσος Μιχάλης, Μέλπω Αλεξανδροπούλου και άλλοι 15 ηθοποιοί
Νέο Κτίριο Μουσείου Μπενάκη, Αίθριο
Πειραιώς 138, 210-3453111
1 σχόλιο:
Εξαιρετική παράσταση. Μεγάλη έκπληξη η Βικτώρια.
Δημοσίευση σχολίου