Πως να κλέψετε τους κληρονόμους σας

Του Sir Alan Ayckbourn

Μετάφραση- Σκηνοθεσία: Βασίλης Τσιβιλίκας
Σκηνικά–Κοστούμια: Δέσποινα Βολίδη
Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης
Παίζουν: Βασίλης Τσιβιλίκας, Άριελ Κωνσταντινίδη, Κοσμάς Ζαχάρωφ, Ζωζώ Σάρπα, Τρύφων Καρατζάς, Οδυσσέας Σταμούλης κ.α.

Θέατρο Περοκέ

Το θεατρικό Tons of Money μετράει αρκετά χρόνια ζωής, όσο κι αν εμείς το βλέπουμε για πρώτη φορά. Πρωτογράφτηκε το ΄20 και ο Ayckbourn στην ουσία απλώς το μετέφερε σε πιο σύγχρονη εποχή το 1985, στη μορφή περίπου που το παρουσιάζει ο Τσιβιλίκας στο Περοκέ. Και επειδή το Περοκέ είναι κλασική αξία στο χώρο του (παρακμιακού) θεάματος, κι επειδή κάθε άνθρωπος του θεάματος που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να ξέρει τι εστί (ανακαινισμένο) Περοκέ, βρεθήκαμε κι εμείς εκεί για να σας πούμε τι είδαμε.

Είδαμε καταρχήν να συρρέει κοινό Μπουρναζίου και περιχώρων—όχι ότι έχουμε κάτι με το λαουτζίκο, αλλά λίγο επίπεδο δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Τον Τσιβιλίκα ορθώς τον τιμούν βέβαια, γιατί έχει ένα class, όχι σαν τη λέρα το Σεφερλή. Είδαμε επίσης ότι το θέατρο ήταν cosy και υπερβολικά ζεστό—επιτέλους και κάποιος που δεν τσιγκουνεύεται το πετρέλαιο.

Επί της ουσίας τώρα: το Πως να κλέψετε τους κληρονόμους σας είναι μια φάρσα που παρακολουθεί την προσπάθεια ενός σπάταλου ζευγαριού που ζει πνιγμένο στα χρέη να ξελασπώσει, κρατώντας όλο το ποσόν μιας απρόσμενης κληρονομιάς, χωρίς να δώσει τίποτα στους δανειστές του. Απίθανες μεταμφιέσεις, μπλεξίματα και ανατροπές πάνε χέρι-χέρι με σωματικά και λεκτικά γκαγκς, κυρίως από τον πρωταγωνιστή. Η Άριελ ως σύζυγος του κληρονόμου-Τσιβιλίκα ήταν άχρωμη και στεγνή, καθώς και οι πιο πολλοί από τους υπόλοιπους, λιγότερο ο Ζαχάρωφ. Πάντα συμβαίνει δίπλα σε κάποιον καλό ηθοποιό(έστω με μανιέρα, κάτι σύνηθες όμως στην κωμωδία), οι μέτριοι ή κακοί να φαίνονται κρύοι και κάκιστοι. Η παράσταση έκανε κοιλιά πάνω από μία φορά, αλλά έβγαζε σχετικό γέλιο όχι μόνο χάρη στην παρουσία του Τσιβιλίκα, αλλά και χάρη στο καλογραμμένο και καλομεταφρασμένο κείμενο. Η σκηνοθεσία ήταν formulaic, είχε όμως τρελές στιγμές γέλιου, που ταυτίζονταν κυρίως με τις ξαφνικές εισόδους του πρωταγωνιστή. Πρώτα ο Τσιβιλίκας να κρέμεται μπαρουτοκαπνισμένος από το ταβάνι, μετά πάλι ο Τσιβιλίκας να εισβάλει με σομπρέρο ως Μεξικάνος ξάδερφος και να τραγουδάει Baila morena, στη συνέχεια να εμφανίζεται ντυμένος με περικοκλάδες, επειδή έχασε τα ρούχα του στο ποτάμι, και ακόμη πιο μετά ντυμένος μοναχός που έχει κοιλιά από την πολλή νηστεία.

Όπερ ειπείν, αν δεν υπήρχε και ο Τσιβιλίκας να συνδιαλέγεται με άκρα φυσικότητα πετώντας γελοίες ατάκες τύπου: -Και πως ξεχωρίζουμε τα θηλυκά από τα αρσενικά λιοντάρια; -Τα θηλυκά...βάφουν τα νύχια τους, ούτε εμείς, ούτε κανείς άλλος θα πατούσε σ’ αυτή την παράσταση.