Η σημερινή εποχή είναι για τους νέους κάτι σαν λάκκος στη σύγχρονη ιστορία της χώρας. Έχουμε πέσει μέσα και δε ξέρουμε με ποιο τρόπο να βγούμε, άσε που δεν έχουμε και κανέναν απέξω να μας τραβήξει. Όραμα, στόχοι, ζέση και ενθουσιασμός είναι λέξεις λίγο-πολύ ξεχασμένες. Το ego μας έχει φουσκώσει, μάλλον μας το φούσκωσαν —πάντα πρέπει να ρίχνουμε, φυσικά, αλλού τις ευθύνες.
Η μεταπολεμική Ελλάδα φαίνεται πως ήταν κατά τι διαφορετική. Είχε κάποιους που όταν σου αφηγούνται τις προσπάθειές τους για το κοινό καλό, σε κάνουν (τουλάχιστον) να κοκκινίζεις από ντροπή. Κάτι τέτοιες σκέψεις με κατέκλυσαν κατά τη διάρκεια της παράστασης το Θεσσαλικό μου Θέατρο, και δε με άφησαν για αρκετή ώρα μετά. Η Άννα Βαγενά, όμως, κάθε άλλο παρά παινεύεται, κάθε άλλο παρά κουνάει το δάχτυλο σε όλους εμάς τους ακαμάτηδες. Με αιώνια παιδικότητα, ζεστό χιούμορ και καλοσύνη που ξεχειλίζει αφηγείται τις μνήμες της που συναντιούνται με ένα μέρος της νεοελληνικής ιστορίας.
Η Άννα Βαγενά παρόλο που βρισκόταν στην αρχή μιας επιτυχημένης πορείας στην Αθήνα, δε φοβήθηκε εν έτει 1975 να ταχθεί υπέρ --και όχι μόνο στη θεωρία-- της πολιτιστικής αποκέντρωσης. Μια δεκαετία σχεδόν πριν η Μελίνα κάνει θεσμό τα Δημόσια Περιφερειακά Θέατρα, όταν εκτός πρωτεύουσας και συμπρωτεύουσας δεν υπήρχε επαγγελματικό θέατρο ούτε για δείγμα, η Βαγενά ίδρυσε (με τη βοήθεια πολλών ακόμη ενθουσιωδών συγχρόνων της) το Θεσσαλικό Θέατρο. Οι απαρχές, τα εμπόδια, οι πρώτες επιτυχίες, οι έριδες και πολλά, μα, πάρα πολλά ανεκδοτολογικά στιγμιότυπα χώρεσαν στο ομώνυμο βιβλίο της Βαγενά που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος, απόκτημα για όσους έχουν λίγο ενδιαφέρον για τον πολιτισμό (ή έστω κατάγονται από τη Θεσσαλία:).
Η Άννα Βαγενά παρόλο που βρισκόταν στην αρχή μιας επιτυχημένης πορείας στην Αθήνα, δε φοβήθηκε εν έτει 1975 να ταχθεί υπέρ --και όχι μόνο στη θεωρία-- της πολιτιστικής αποκέντρωσης. Μια δεκαετία σχεδόν πριν η Μελίνα κάνει θεσμό τα Δημόσια Περιφερειακά Θέατρα, όταν εκτός πρωτεύουσας και συμπρωτεύουσας δεν υπήρχε επαγγελματικό θέατρο ούτε για δείγμα, η Βαγενά ίδρυσε (με τη βοήθεια πολλών ακόμη ενθουσιωδών συγχρόνων της) το Θεσσαλικό Θέατρο. Οι απαρχές, τα εμπόδια, οι πρώτες επιτυχίες, οι έριδες και πολλά, μα, πάρα πολλά ανεκδοτολογικά στιγμιότυπα χώρεσαν στο ομώνυμο βιβλίο της Βαγενά που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος, απόκτημα για όσους έχουν λίγο ενδιαφέρον για τον πολιτισμό (ή έστω κατάγονται από τη Θεσσαλία:).
Σε δραματοποιημένη μορφή, με ενδιάμεσα μουσικά ιντερμέδια από αλλοτινές εποχές και τις τότε επιθεωρήσεις του Θεσσαλικού (όπως το Χαιρέτα μας τον Πλάτανο) η αφήγηση ρέει και κάνει τις γιαγιάδες τριγύρω να συγκινούνται. Κι εμάς το ίδιο, που όσο κι αν ακούμε για τον τότε ενθουσιασμό, πάλι δεν καταφέρνουμε να εμποτιστούμε με αυτόν. Η Βαγενά ακομπλεξάριστη και απλή, περιγράφει τα πάντα με αμεσότητα και ύστερα από τις πρώτες αράδες, πετάει το προσχέδιο και τα χαρτιά της και ακολουθεί τις μνήμες της, συνταγή πάντα επιτυχημένη. Η απαλλαγμένη από επιτήδευση και στήσιμο παράσταση έχει κάτι το εκπληκτικά μεταμοντέρνο: είναι στιγμές που νομίζεις ότι είσαι καλεσμένος στο σαλόνι της Άννας και σου λέει την ιστορία της ζωής της• ειδικά όταν μας ρωτάει αν θέλουμε να χαμηλώσει το air-condition. Κρίμα που διαρκεί μόνο για λίγες παραστάσεις, υπάγεται από μόνη της σε διαφορετική κατηγορία, θα αποτολμούσα το χαρακτηρισμό "εμπειρία ζωής", αλλά φοβάμαι μήπως κατηγορηθώ για υπερβολή. Όμως, όπως λένε, beauty is in the eye of the beholder.
Επιλογή κειμένων - Σκηνοθετική επιμέλεια : Άννα Βαγενά
Σκηνικό : Stefan Trifonov Ganev
Μουσική επιμέλεια : Λουκιανός Κηλαηδόνης
Φωτισμοί : Αποστόλης Στράντζαλης
Παίζει: Άννα Βαγενά
Θέατρο Μεταξουργείο
Ακαδήμου 14, Μεταξουργείο, 210 5234382, 210 5238475
3 σχόλια:
Ευχαριστώ για το σούρσιμο μέχρι το Μεταξουργείο. Δε θα το ξεχάσω ποτέ.
Συγχαρητήρια για το blog. Ως άνθρωπος που εξ αντικειμένου βρίσκεται κοντά στο θέατρο θα το επισκέπτομαι ανελλειπώς. Σας στέλνω ένα κείμενο από το περιοδικό ΦΟΥΑΓΙΕ για το ομώνυμο βιβλίο της Άννας Βαγενά
Το «δικό μου Θεσσαλικό Θέατρο» της Άννας Βαγενά
Σε μια δύσκολη Πρωτοχρονιά φέτος έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο της Άννας Βαγενά «Το δικό μου Θεσσαλικό Θέατρο». Μαζί του μέχρι το πρωί, άλλαξε ο χρόνος και συγχρόνως άλλαξαν μέσα μου πολλά. Κάθε του σελίδα κι ένας κόμπος συγκίνησης, κάθε του φράση κι ένα σφίξιμο γροθιάς. Και σαν επιστέγασμα η πεποίθηση, πως αν κάνεις αυτό που αγαπάς και πιστεύεις και αν διαθέτεις και το απαραίτητο πείσμα, τα βουνά σύντομα θα γίνουν πεδιάδες. Θεωρώ περιττό να περιγράψω εδώ τις δράσεις και το περιεχόμενο του βιβλίου, αλλά το έχω συστήσει σε όλους όσους έχω συναντήσει. Για μοναχικές ιεραποστολικές πορείες μιλάει που μπορώ να καταλάβω απόλυτα, έχοντας την εμπειρία και της πορείας αυτού του περιοδικού και οφείλω να ομολογήσω πως άντλησα δύναμη από το βιβλίο της κ. Άννας Βαγενά για τη συνέχειά του. Και σε τέτοιες πορείες θα γίνουν και λάθη, θα προκύψουν και συγκρούσεις και απογοητεύσεις, αλλά στο τέλος αυτό που μένει και αυτό που έχει δημιουργηθεί, είναι που μετράει.
@ cheaplog: poli hairomai pou dialeksa sosta.
@ menandros: Efharisto gia ta kala sas logia, fisika na to episkepteste, monos i me parea.
@ agapito koino: Good news!Paratasi gia To Θεσσαλικό μου Θέατρο mehri kai tin Kiriaki 3 Iouniou!
Δημοσίευση σχολίου