Η Λυσσασμένη Γάτα

του Tennessee Williams

Η λυσσασμένη γάτα (Maggie) δεν ήταν και τόσο λυσσασμένη, πιο κοντά στην παραίτηση θα την έκανα και το πρώτο μισό είχε βασανιστικά αργό ρυθμό. Ειδικά για κάποιον που γνώριζε εξαρχής το story και ενδεχομένως είχε δει την οσκαρούχα μεταφορά στη μεγάλη οθόνη με τους αξεπέραστους Liz Taylor και Paul Newman Cat on a Hot Tin Roof (1958). Χάνει στη σύγκριση, ακόμη και εμφανισιακά, η τωρινή ψηλή, ξανθιά, γυμνασμένη Maggie, αλλά αυτά είναι όντως τα σύγχρονα πρότυπα, οπότε δεν υπήρχαν περιθώρια διαφορετικής επιλογής δεδομένου του εκσυγχρονισμού του χρονικού πλαισίου του θεατρικού.

Σκηνοθεσία δουλεμένη, που όμως μπέρδευε άκαιρα και καίρια ευρήματα, και καλές ερμηνείες από Big Mamma και Big Daddy, όπως και από τη Mae ( Kirsten Dene, Josef Bierbichler, Bettina Hoppe με αυτή τη σειρά). Φαίνεται καμιά φορά ότι για τους νεότερους ηθοποιούς είναι πιο εύκολο να αποδίδουν σε μονοδιάστατους ρόλους τύπου Mae, που είναι εξαίσια κουτσομπόλα που κρυφακούει από κλειδαρότρυπες και γεννοβολάει προσπαθώντας παράλληλα να βάλει στο χέρι την περιουσία του πεθερού μαζί με τον άντρα της. Οι πρωταγωνιστές που οι ρόλοι τους είναι πολυδιάστατοι και ακροβατούν ανάμεσα σε συναισθήματα και ποιότητες, δεν είχαν τη γλαφυρότητα και τις εντάσεις που περίμενα.

Το κείμενο φυσικά εξαίσιο, αλλά ακουγόταν περίεργο στα Γερμανικά, ειδικά τις στιγμές που τα Big Mamma και Big Daddy έδιναν και έπαιρναν. Σκηνογραφικά η παράσταση ήταν άψογη, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ικανά να φέρουν τους πιο αλλοπρόσαλλους, που στέκουν παρόλ' αυτά, συνειρμούς, όπως το πουλί που στόλιζε το πάνω μέρος της τζαμαρίας/τζαμένιου κλουβιού της οικογένειας. Εκτός από την ιδέα του κλουβιού, όντας μαύρο κατράμι έφερνε λίγο σε γύπα που περιμένει πάνω από τους ετοιμοθάνατους στην έρημο μέχρι να γίνουν επίσημα κουφάρια, άρα και η τροφή του. Οι φωτισμοί και τα εφφέ ήταν εξίσου μαγευτικά, παρομοιάζοντας τον άνθρωπο με σκουλήκι, θυμίζοντας πόσο οι καθημερινές διενέξεις μπορούν να κάνουν ένα σπίτι να μοιάζει με πεδίο μάχης και άλλα τέτοια, κάποιες στιγμές όμως έμοιαζε οι προβολές να είναι απλώς διακοσμητικές. Αχρείαστο και το gang-tribute στους τουρτο-πόλεμους με την τούρτα που κάποιος τυχερός τρώει στη μούρη και παντού (μιλάμε για τριώροφη τούρτα, μάλιστα), αλλά χαριτωμένη η λύση του αληθινού λειτουργικού ντους, όπου η Maggie καθαρίζεται κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Το καλύτερο των φετινών παραστάσεων είναι όμως το κοινό: έχει αρχίζει επιτέλους να υιοθετεί τους καλούς τρόπους από τας Ευρώπας. Σχεδόν ανεξαιρέτως παράστασης, χειροκροτάει με ρυθμό και πάθος, ζητάει συνέχεια κι άλλες και άλλες αυλαίες και επικροτεί με επιφωνήματα και σούσουρο τον κόπο των ηθοποιών. Τέλειο, τέλειο, τέλειο (εκτός αν το Ελληνικό Φεστιβάλ είδε κι απόειδε και έχει βάλει κλακαδόρους για εμψύχωση).

---

Προσαρμογή στα γερμανικά: Jörn van Dyck
Σκηνοθεσία: Thomas Ostermeier
Σκηνικά: Jan Pappelbaum
Κοστούμια: Ulrike Gutbrod
Μουσική: Maurice de Martin
Δραματουργία: Ralph Hammerthaler
Φωτισμοί: Erich Schneider
Παίζουν: Jule Böwe, Mark Waschke, Bettina Hoppe, Kirsten Dene,Josef Bierbichler, Christoph Gareisen, David Ruland, Lotz Caspar, Hannah Kloes, Pia Lüder, Helena Siegmund-Schultze, Carlo Vollert

Schaubühne am lehniner platz

Ελληνικό Φεστιβάλ
Πειραιώς 260, Χώρος Δ, 210 3272000