Από Μακριά...

του Θοδωρή Αθερίδη

Μόνο από μακριά επιτρέπεται να βλέπει την κόρη του και την κόρη της κόρης του ο φαλακρός πρώην σκηνοθέτης και νυν ψάρι έξω απ' το νερό. Γιατί, πως αλλιώς μπορεί να αισθάνεται ένας σκηνοθέτης με συμπλέγματα που φεύγει απότομα από το 2009 για να βρεθεί στο 2045 και είναι αναγκασμένος να κρύβεται κι από πάνω. Από όλους, εκτός κάτι υπαλλήλους της ασφαλιστικής που περνούν τον περισσότερο καιρό τους ντυμένοι αστροναύτες.

Ο Θοδωρής Αθερίδης έξυπνα (τουλάχιστον στο χαρτί) εκμεταλλεύεται ένα βασικό στοιχείο της τραγικής πλοκής κατά τον Αριστοτέλη, την αναγνώριση, και παίζει βάναυσα χιουμοριστικά μαζί της: εδώ η αναγνώριση μεταξύ πατέρα και κόρης λαβαίνει χώρα υπό εξόχως διαφορετικές συνθήκες από τις συνηθισμένες --που είναι είτε ένας μακρύς χωρισμός, είτε ένας χωρισμός υποτίθεται οριστικός, όπως ο θάνατος, στις περιπτώσεις που κάποιος από όσους εμπλέκονται στην αναγνώριση εσφαλμένα θεωρεί κάτι τέτοιο, π.χ. η Ηλέκτρα, όταν συναντάει τον Ορέστη. Και με το εξόχως τονίζω όσο μπορώ την αντικανονικότητα: ο άμοιρος πατήρ αναγκάζεται να αναγνωρίσει (sic), έστω και χωρίς απτά σημάδια, αλλά μόνο λεκτικά, την αγέννητη κόρη του, που έρχεται από το μέλλον να τον βρει για να του ζητήσει γονυπετής το μόσχευμα που χρειάζεται για να καταπολεμήσει μια αρρώστια που την έχει χτυπήσει και θεωρείται η μετεξέλιξη του καρκίνου εν έτοι 2045.

Όσο κουλό κι αν ακούγεται το στόρι, κι όσο βέβαια πολλά υποσχόμενο, οι κωμικές του παράμετροι δεν καταφέρνουν να γίνουν πλήρως εκμεταλλεύσιμοι τουλάχιστον στο πρώτο μισό. Κι εδώ, έρχεται η ανατροπή και παράλληλα η διαβεβαίωση ότι σε κάθε κανόνα υπάρχουν και εξαιρέσεις: ενώ στα περισσότερα θεατρικά το πρώτο μισό δεν είναι παρά το ήμισυ του όλου όχι μόνο σε ποσότητα, αλλά και σε ποιότητα, εδώ αυτό το πρώτο μισό είναι κάτι σαν ατυχής και κουραστικός πρόλογος σε ό,τι θα ακολουθήσει. Ήτοι, το δεύτερο μισό υπερέχει ξεκάθαρα ποιοτικά και ξεπλένει άκοπα την πρώτη κρυάδα, αφήνοντας το θεατή με την πιο ευχάριστη των διαθέσεων και την απαραίτητη δόση συγκίνησης ίσως και υποψίας δακρύων.

Ένα ερώτημα, πάντως, μένει μετέωρο, ύστερα και από αυτή τη δεύτερη συγγραφική απόπειρα: ενώ ο Θοδωρής έχει δώσει σημάδια (ή μήπως είναι ιδέα μου;) ταλέντου με τα καντάρια, γιατί αναλώνεται σε πράγματα κατώτερα των προσδοκιών μας; Να ΄ναι τάχα υπερεκτιμημένος ή απλώς να αγαπάει κι αυτός, φυσιολογικά, την άμεση και εύκολη εξαργύρωση της διασημότητάς του; Ο χρόνος θα δείξει, μάλλον, κι ας προχωρήσω στο φλέγον ζήτημα του...where the Oscar goes.

Αναμενόμενα, ο Γιώργος Καπουτζίδης κλέβει την παράσταση, όχι μόνο επειδή είναι τόσο ταλαντούχος, αλλά επειδή του έχει δοθεί και ο πιο αβανταδόρικος ρόλος: ένας Σερραίος σπρίντερ με προφορά και μεταλλαγμένη εμφάνιση εξαιτίας των αναβολικών δεν ήταν δυνατόν παρά να φέρνει το ακροατήριο σε ντελίριο (sic). Ο αστροναύτης με ψύξη είναι επίσης πολύ καλός, ο Αθερίδης θα μπορούσε να προσπαθεί λιγάκι περισσότερο και η Καρύδη είναι όσο καλή μπορεί να 'ναι.

Και για να μην αφήσουμε το κερασάκι ασχολίαστο, τα σκηνικά ήταν ευχάριστα και οι φωτισμοί ατμοσφαιρικοί, το κοστούμι της Σμαράγδας ασυγχώρητα κιτς, και, το σημαντικότερο, το εύρημα του ανακατώματος θεατών και ηθοποιών φύσει και θέσει, ακόμη και με την εμφάνιση του πραγματικού διευθυντή του θεάτρου μέσα στην παράσταση, έβγαλε το περισσότερο γέλιο, it kept us going όλο το δεύτερο μισό και έκανε τελικά το θεατρικό αυτό που είναι. Προτείνεται; Μα, φυσικά, καρδιά μου, ούτε συζήτηση, μην κοιτάς που εδώ τα ψειρίζουμε όλα τόσο...

---

Σκηνοθεσία: Θοδωρής Αθερίδης
Σκηνικά - κοστούμια: Μανώλης Παντελιδάκης

Παίζουν: Θοδωρής Αθερίδης, Σμαράγδα Καρύδη, Γιώργος Καπουτζίδης, Βίκυ Βολιώτη, Χρήστος Σαπουτζής, Γιώργος Κορμανός, Ανδρέας Νάτσιος, Μένια Αναγνωστοπούλου

Ελληνική Θεαμάτων

Μικρό Παλλάς
Αμερικής 2 & Στοά Σπυρομήλιου, CityLink, 210 3210025