θέατρο Royal Court, Λονδίνο
με τον Harold Pinter
Μια στο τόσο, είναι μερικά θεάματα που έστω και η σύλληψή τους φαίνεται ιδιοφυής. Προσπαθείς λοιπόν φανατικά να τα δεις, έστω και καθυστερημένα στη δεύτερη σαιζόν, κάνεις τα πάντα για ένα εισιτήριο, αλλά τίποτα. Παρόλο που οι sold out θεατρικές παραστάσεις είναι σχετικά σπάνιες, αυτή τη συγκεκριμένη, δε θα τη δω, γιατί άλλοι αποφάσισαν ότι θέλουν να τη δουν πριν από μένα. Εισιτήρια δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα, εκτός από κανα-δυο returns τη μέρα…
Το Krapp’s Last Tape είναι ένα σκοτεινό(ακόμη πιο πολύ απ’ ότι συνήθως) μονόπρακτο του Beckett για το τέλος. Το τέλος της ζωής, το τέλος της ματαιοδοξίας και του ναρκισσισμού ή για… την αρχή. Την αρχή της αλήθειας, της αυτογνωσίας και της ανικανότητας. Ο Krapp ακούγοντας τις παλιές του κασέτες γεμάτες με ιστορίες της νιότης του, συνειδητοποιεί πόσο μπάσταρδος ήταν όταν ήταν νέος. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ.
Η συγκυρία είναι εξαιρετική, όχι μόνο γιατί ο Harold Pinter (που θεωρείται συνεχιστής του θεάτρου του Beckett) ερμηνεύει μοναδικά Beckett. Είναι εξαιρετική γιατί ο Pinter επιστρέφει στο θέατρο απ’ όπου ξεκίνησε κάπου πενήντα χρόνια πριν, τώρα που βρίσκεται στο απόγειο της καριέρας του—μετά από το Νόμπελ—κι όμως τόσο κοντά στη λήξη της—μετά τον καρκίνο και τη δήλωση ότι δε θα ξαναγράψει—και γιατί ίσως να ταυτίζεται με τον Krapp περισσότερο απ’ όσο φανταζόμαστε. Ίσως να ένιωσε τύψεις για κάποια περαστική παλιά του έπαρση. Το εννοεί άραγε, όταν αρθρώνει: No, I wouldn’t want them back--για τα χρόνια που πέρασαν;
Το σμίξιμο δυο γιγάντων, του Samuel Beckett και του Harold Pinder, συντελείται αυτές τις μέρες στο Royal Court, London SW1. Κρίμα που οι περισσότεροι δε θα είμαστε παρόντες.
Για απατηλή παρηγοριά...
Διάβασε το μονόπρακτο
Δες κλιπ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου