Μια βόλτα στο Λονδίνο: The Alchemist

Του Ben Jonson
Θέατρο: National Theatre, σκηνή Olivier
Σκηνοθεσία: Nicholas Hytner
Παίζουν: Alex Jennings, S. R. Beale, Lesley Manville κ.α.

Ο Ben Jonson(1572-1637) ήταν ποιητής και θεατρικός συγγραφέας σύγχρονος του Shakespeare. Ασχολήθηκε με το θέατρο και ως ηθοποιός στο θίασο Admiral’s Men στο θέατρο The Rose, το δυνατό του σημείο όμως ήταν αναμφισβήτητα η συγγραφή κωμωδιών . Μετά από τη μεγάλη επιτυχία των δημοφιλέστερων έργων του, Βολπόνε και Αλχημιστής, εργάστηκε στην αυλή γράφοντας αποκλειστικά «μάσκες», ένα δημοφιλές είδος που συνδύαζε χορό και θέατρο με τον πλούτο των σκηνικών και των κοστουμιών. Περιέργως δεν είναι τόσο δημοφιλής στις μέρες μας, όσο ο αντίπαλός του Shakespeare, όμως ο G. E. Bentley στο έργο του Shakespeare and Jonson: Their Reputations in the Seventeenth Century Compared υποστηρίζει ότι ο Jonson ήταν ο δραματουργός που έχαιρε μεγαλύτερης αναγνώρισης στη Ελισαβετιανή Αγγλία.

Το θεατρικό διαπραγματεύεται την ιστορία τριών απατεώνων που συνεργούν για να κάνουν κομπόδεμα εκμεταλλευόμενοι την ευπιστία μερικών. Με ορμητήριο το άδειο σπίτι, όπου ο ένας δουλεύει ως υπηρέτης, μαζεύουν όσους πιστεύουν σε μαγείες και τσαρλατανισμούς και τους πουλάνε από ξωτικά και νεράϊδες μέχρι...τη φιλοσοφική λίθο!

Ο Αλχημιστής πρωτοστατεί στην κοροϊδία, ο φίλος του μαζεύει όσους τσιμπάνε από τη γύρω περιοχή και η φίλη τους γοητεύει κατά περίσταση τους πελάτες. Ο Αλχημιστής αλλάζει ενδυμασία και τρόπους σύμφωνα με τον πελάτη του. Παίρνει την όψη γκουρού που ειδικεύεται σε ανατολικές θρησκείες, μοναχού, διανοούμενου και τα κοστούμια καταφέρνουν να βγάλουν γέλιο από όλες αυτές τις μεταμορφώσεις, όσο και ο ίδιος ο ηθοποιός. Γενικά, το πρωταγωνιστικό τρίο δίνει μια αρτιότατη και ζωντανή ερμηνεία. Ειδικά από τη Lesley Manville μάλιστα, δεν περίμενα τόσο μπρίο, δεδομένης και της ηλικίας της.

Το ανέβασμα του Αλχημιστή στο τοποθετείται βέβαια στην εποχή της πανούκλας, αλλά εκμοντερνίζεται έντονα στο χιούμορ και τις αναφορές. Ο σκηνοθέτης βρήκε πολλά κοινά με τη σημερινή εποχή και ανέπτυξε μια απροσδιόριστα σύγχρονη ατμόσφαιρα. Η Dol Common που βοηθάει στις απάτες ντύνεται όπως μια σημερινή γυναίκα και όταν θέλει να το παίξει κόρη βαρώνου, τότε...ντύνεται Holly από το Breakfast at Tiffany’s! Ο ίδιος ο Subtle, ο Αλχημιστής φοράει λευκό καλογερικό σχήμα με κουκούλα, και αργότερα σαγιονάρες με φλουριά να χτυπούν σε κάθε βήμα. Σπανίως ενθουσιάζομαι τόσο με την εξυπνάδα των ενδυματολογικών επιλογών, μπράβο στο Mark Thomson. Όλο το set παρότι σχετικά λιτό, ήταν λειτουργικό με τη μεγάλη σκάλα, τον τοίχο στο βάθος που θα χρησιμέυσει ως τρόπος διαφυγής στο τέλος και τον μηχανισμό περιστροφής που μας επιτρέπει να είμαστε άλλοτε μέσα και άλλοτε έξω από το σπίτι.

Οι ηθοποιοί είχαν όλοι καλό συγχρονισμό και φυσικό παίξιμο. (και ωραιότατη αγγλική προφορά:P. Δε θα καυχηθώ ότι δε μου ξέφυγε κανένα αστείο, πάντως). Ευχάριστη παράσταση με καλή σκηνοθεσία, το μόνο αρνητικό το ασύμφορο μήκος της. 2 ώρες και 45 λεπτά, παρακαλώ, με εικοσάλεπτο διάλειμμα για να φάτε παγωτάκι και να απολαύσετε τα μπαλκόνια που κοιτούν κατευθείαν στον Τάμεση.