Ναπολέων Λαπαθιώτης

Ως αποχαιρετισμό των καλοκαιρινών παραστάσεων και καλωσόρισμα της νέας θεατρικής σαιζόν, επιλέγω να παραθέσω όχι μια κριτική, όχι έναν απολογισμό ούτε τελοσπάντων οτιδήποτε πομπώδες και πληκτικό. Ένα ποίημα, λοιπόν, γι’ αρχή, για όσους είδαν και όσους έχασαν την παράσταση εμπνευσμένη από τη ζωή και την ποίηση του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη στο πατρικό του σπίτι στα Εξάρχεια με τίτλο “Καρδιά με Κόκκαλα”. Με την ολόψυχη ελπίδα ότι δεν είναι το πρώτο ποίημα του Λαπαθιώτη που διαβάζουν. Γιατί, το θέατρο δεν είναι μία ακόμη έξοδος του Σαββατοκύριακου. Προϋποθέτει έναν δημιουργό και ένα κείμενο και ίσως θέλει λίγο παραπάνω ψάξιμο για να το απολαύσει κανείς στην ολότητά του.

ΒΑΟ, ΓΑΟ, ΔΑΟ

Ζινώντας αποβίδονο σαβίνι
και απονιβώντας ερομιδαλιό,
κουμάνισα το βίρο του λαβίνι
με σάβαλο γιδένι του θαλιό.

Κι ανέδοντας έν’ άκονο λαβίνι
που ραδαγοπαλούσε τον αλιό
σινέρωσα τον άβο του ραβίνι,
σ’ έν άφαρο δαμένικο ραλιό.

Σουβέροδα στ’ αλίκοπα σουνέκια,
μεσ’ στ’ άλινα που δεν εσιβονεί
βαρίλωσα σ’ ακίμορα κουνέκια.

Και λαμπαδοσαλώντας την ονή,
καράμπωσα το βούλινο διράνι,
σαν άλιφο τουνέσι που κιράνει...