Ένα φιλόδοξο πείραμα λαμβάνει χώρα φέτος στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού. Δέκα σκηνοθέτες από διαφορετικές γενιές καλούνται να στήσουν μια παράσταση με θέμα συγκεκριμένο: μια εκ των Δέκα Εντολών ο καθένας. Όπως και με έμψυχο υλικό συγκεκριμένο: δέκα ηθοποιοί που επιλέχθηκαν από κοινού από τους σκηνοθέτες είναι η ομάδα μέσω της οποίας οπτικοποιείται κάθε εντολή (στην πορεία ξεπέρασαν τους δέκα, βέβαια). Τα κείμενα πλάθονται στις πρόβες, μέσα από έρευνα σχετική με το τι αντιπροσωπεύει κάθε εντολή και τις μορφές μπορεί να λάβει η παρακοή σ’ αυτήν. Σε ορισμένες περιπτώσεις όχι μόνο ο σκηνοθέτης, αλλά και οι υπόλοιποι συντελεστές συντελούν στην τελική τους μορφή. Ο τελευταίος όρος είναι τούτος: οι παραστάσεις προετοιμάζονται μέσα στο αυστηρά καθορισμένο χρονικό διάστημα των έξι εβδομάδων. Είναι θεμιτοί και ευπρόσδεκτοι οι περιορισμοί στην τέχνη, γιατί πολύ συχνά λειτουργούν θετικά στο να παρακινήσουν τη δημιουργικότητα να βρει εναλλακτικές διεξόδους. Αυτό όμως το πείραμα, συζητιέται αν πέτυχε ή όχι.Αυτή την περίοδο βλέπουμε δύο εντολές, σχετικά άνισες μεταξύ τους. Εξηγούμαι: η παράβαση της μίας αποτελεί και σύμφωνα με τον ανθρώπινο νόμο ποινικό αδίκημα και τιμωρείται, ενώ η προσπάθεια επιβολής της δεύτερης, φέρνει πάλι τα ίδια αποτελέσματα. Γιατί ο ανθρώπινος νόμος ουδεμία σχέση έχει με τον θεϊκό, και ο φόνος μεν είναι αξιόποινος, το ίδιο όμως και η παρεμπόδιση της αρχής της ανεξιθρησκείας.
Η πρώτη εντολή της Δ' περιόδου — όπου ο Θεός πομπώδικα καυχάται ότι αυτός είναι ο Κύριος και Θεός μας, που μας ελευθέρωσε από τη δουλεία, και δεν υπάρχουν άλλοι θεοί εκτός απ’ αυτόν— υποτονικά και με ιδιαίτερα στεγνό και αφηγηματικό τρόπο παρουσιάζεται από τον Αρδίττη με πρωθιέρεια(sic) της τελετής τη Ναταλία Στυλιανού. Που είναι περίκαλλη και με περισσό κέφι διηγείται τις ιστορίες της, σίγουρα όμως το Άλεφ που είναι το πρώτο γράμμα-ήχος του εβραϊκού αλφαβήτου δεν ήταν ποτέ το ιδιαίτερο μέλημά μας, και κυρίως νωθρότητα προκαλεί η άσκοπη πληροφόρηση σχετικά με το status του. Συν τοις άλλοις, υπάρχουν τόσες θρησκείες που θα μπορούσαν να ενσωματωθούν σε αυτό τον προβληματισμό, πέραν του μωαμεθανισμού, και οι φωνητικές ασκήσεις επί σκηνής φάνηκαν κάπως άστοχες: υπάρχει άραγε χρησιμότητα να ακούμε, ας πούμε, τους μαθητές ενός Ωδείου ενώ κάνουν πρόβα; Δε θα προτιμούσαμε να είμαστε παρόντες στο αποτέλεσμα των ασκήσεών τους; Ίσως πάλι η εντολή αυτή να μην προσφέρεται για πολλά-πολλά.
(Η επόμενη εντολή ακολουθεί σε διαφορετικό post)
Σκηνοθεσία: Βίκτωρ Αρδίττης
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Σκηνικά-Κοστούμια: Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα, Ράνια Υφαντίδου
Επιμέλεια κίνησης: Αμαλία Μπένετ
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Παίζoυν: Λευτέρης Ζαμπετάκης, Ηλίας Κουνέλας, Πάρις Λύκος, Μαρία Παρασύρη, Ναταλία Στυλιανού
Εθνικό Θέατρο-Πειραματική, Από Μηχανής Θέατρο, Μικρή Σκηνή
Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο, 210-5231131
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου