California Dreamin

του Βασίλη Κατσικονούρη

Η ραχατλίδικη καθημερινότητα του Ντίνου και του Άρη διακόπτεται από το χαρτί που καταφτάνει δυσοίωνο για να τους καλέσει στο στρατό. Τα δυο νέα παιδιά όμως, καθόλου δε το χουν σκοπό να υπηρετήσουν τη μαμά πατρίδα, άντ’ αυτού αρχίζουν να κάνουν εναλλακτικά σχέδια. Το επικρατέστερο είναι να πάνε σε ένα θρησκευτικό κοινόβιο στην Αμερική και να κάνουν πως σπουδάζουν, το πρόβλημα που προκύπτει βέβαια είναι τα λεφτά για τα εισιτήρια.

Έτσι μπαίνουμε στο σύμπαν της στάσιμης και άχρωμης καθημερινότητας των δυο νέων παιδιών. Ονειρεύονται δειλά και με λάθος τρόπο, αφού τελικά δε βρίσκουν τι είναι αυτό που δεν τους αρέσει στη ζωή τους για να το αλλάξουν, ξέρουν μόνο ότι είναι ανάγκη να ξεφύγουν. Σ’ αυτό θα τους βοηθήσουν(sic) η Βουβού και η Κική και θα τους βάλει αμέτρητα εμπόδια ο κοτσονάτος θείος Πέπο, που φαίνεται να είναι η μόνη πηγή των απαραίτητων χρημάτων για τα έξοδα του ταξιδιού.

Ο Κατσικονούρης ασχολείται με τη δραματουργία την τελευταία εικοσαετία, όχι με μικρή επιτυχία. Το Καλιφόρνια Ντρίμιν βραβεύτηκε το 2002 με το Α΄κρατικό βραβείο θεατρικού έργου από το ΥΠΠΟ και τώρα ανεβαίνει για δεύτερη φορά—το πρώτο ανέβασμα ήταν στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού σε σκηνοθεσία και πάλι του Τζαμαργιά. Φέτος, έχει σπάσει τα ταμεία του Εθνικού με το Γάλα, κάτι που προφανώς δημιούργησε τις κατάλληλες συνθήκες για να ξανανέβει το Ντρίμιν από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ιωαννίνων (το Θέατρο Μεταξουργείου είναι απλώς η βραχεία αθηναϊκή στέγη της γιαννιώτικης παράστασης) Ο Κατσικονούρης φαίνεται να γνωρίζει καλά την ψυχολογία των εφήβων, τους κώδικες επικοινωνίας τους και τις έγνοιες τους. Το θεατρικό έχει αρκετές χιουμοριστικές στιγμές, μία συγκινητικά όμορφη στιγμή επανασύνδεσης δυο μαλωμένων εραστών (Ασπασία Κοκόση και Βασίλης Παπαδημητρίου σε ένα ονειρικά τρυφερό αγκάλιασμα) και πολλές μυρωδάτες πίτσες. Δε θα παρακάμψω το γεγονός ότι κάπου κάνει κοιλιά, όχι ότι αυτό μας χαλάει και πολύ, τελικά. Αυτό που μένει είναι το ευρύχωρο σκηνικό που αναπνέει από παντού και αφήνει άπλετο χώρο στα σώματα των ηθοποιών να εκφραστούν —βοηθάει σ’ αυτό η χρηστική διαρρύθμιση του ίδιου του θεάτρου με τη σκηνή στη μέση και καθίσματα ολόγυρα— και η Καλιφόρνια που μένει μέχρι το τέλος μακρινή αναφορά και άπιαστο όνειρο.

Ο τίτλος του θεατρικού φυσικά και είναι δανεισμένος (όπως πολύ καλά ο συνειρμός σας οδήγησε) από το ομώνυμο τραγούδι των Mama’s and the Papa’s (που είπαν στη συνέχεια ποιος ξέρει πόσα συγκροτήματα) και εμπνέει μόνιμα τους δυο νέους να κάνουν δική τους μπάντα, όταν με το καλό αγοράσουν κιθάρα και όταν με το καλό μάθουν να παίζουν ή μάλλον ΑΝ τελικά... Όλοι κάναμε όνειρα, όλοι απογοητευτήκαμε, αν λησμόνησες αυτή τη γλυκόπικρη αίσθηση --όταν όλα καταρρέουν, αλλά τουλάχιστον μένει ένας φίλος για να κλάψεις στον ώμο του--το θεατρικό είναι γραμμένο για σένα.

---

Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς

Σκηνικά – Κοστούμια: Μαρία Κονομή
Κινησιολογική επιμέλεια: Ζωή Χατζηαντωνίου
Μουσική: Πλάτων Ανδριτσάκης
Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Θωμάρεη
Βοηθός σκηνογράφου – ενδυματολόγου: Δέσποινα Ησαϊα
Παίζουν: Πέτρος Σταθακόπουλος, Βασίλης Παπαδημητρίου, Σοφία Καραγιάννη, Ασπασία Κοκόση

Θέατρο Μεταξουργείο
Ακαδήμου 14, 210-5234382 & 210-5238475