Σε ένα άδειο λευκό, σαν κελί απομόνωσης, δωμάτιο, απαλλαγμένο από οτιδήποτε μπορεί να κουβαλά μνήμες και να αποσπά την προσοχή των ανθρώπων, το έτος 2077, ένα ζευγάρι δέχεται την αναπάντεχη επίσκεψη ενός «άγνωστου» άνδρα που ισχυρίζεται ότι είναι ο αδερφός της συζύγου. Ο παράξενος επισκέπτης αποτελεί τεράστιο κίνδυνο ως φορέας αυτού ακριβώς που είναι παράνομο να υφίσταται: ενός παρελθόντος.Αυτά μας λέει πάνω κάτω το τίποτα δικό μου (Have I none - τελευταίο μέρος της τριλογίας big brum) του πολιτικού Έντουαρντ Μποντ. Έργο γραμμένο το 2000 περιγράφει μια (όχι και τόσο) μακρινή εποχή απώλειας της ανθρώπινης συνείδησης, όπου η ελευθερία εξουσιάζεται. Στο έργο του Μποντ όμως, απειλούμενοι δεν είναι οι αστυνομευόμενοι πολίτες, αλλά το ίδιο το σύστημα που αδυνατεί να ελέγξει απόλυτα τι μπορεί να χτυπήσει την πόρτα της ανθρωπότητας.
Η Έφη Θεοδώρου θέτει τους ήρωες της υπό την αμείλικτη επιτήρηση λευκών λαμπών φθορίου μέσα σε ένα κατάλευκο κουτί συσσιτίου μεταδίδοντας μια αίσθηση εγκλεισμού και αποστείρωσης. Το ζευγάρι Νίκος Κουρής και Μαρία Ζορμπά συνυπάρχουν εντελώς μηχανικά, μιλούν και δεν επικοινωνούν, ενώ ταυτόχρονα συνομωτούν, τσακώνονται και απομονώνονται ο καθένας στις σκέψεις του. Η χημεία τους ευτυχώς λειτουργεί (θα ήταν αβάσταχτο σε ένα τόσο κλειστοφοβικό και λιτό έργο να μη συμβαίνει), ενώ σε σημεία (όπως πχ το σκηνικό με την καρέκλα) οι σουρεαλιστικές καταστάσεις που ανακύπτουν είναι απολαυστικές. Ο Ιπποκράτης Δελβερούδης εξαιρετικός στο ρόλο του καταλύτη της σχέσης τους είναι την ίδια στιγμή φοβισμένος κι αποφασισμένος. Αδυνατεί να συμμορφωθεί με την παράνοια των άλλων δύο, ενώ ταυτόχρονα την τροφοδοτεί.
Η Έφη Θεοδώρου θέτει τους ήρωες της υπό την αμείλικτη επιτήρηση λευκών λαμπών φθορίου μέσα σε ένα κατάλευκο κουτί συσσιτίου μεταδίδοντας μια αίσθηση εγκλεισμού και αποστείρωσης. Το ζευγάρι Νίκος Κουρής και Μαρία Ζορμπά συνυπάρχουν εντελώς μηχανικά, μιλούν και δεν επικοινωνούν, ενώ ταυτόχρονα συνομωτούν, τσακώνονται και απομονώνονται ο καθένας στις σκέψεις του. Η χημεία τους ευτυχώς λειτουργεί (θα ήταν αβάσταχτο σε ένα τόσο κλειστοφοβικό και λιτό έργο να μη συμβαίνει), ενώ σε σημεία (όπως πχ το σκηνικό με την καρέκλα) οι σουρεαλιστικές καταστάσεις που ανακύπτουν είναι απολαυστικές. Ο Ιπποκράτης Δελβερούδης εξαιρετικός στο ρόλο του καταλύτη της σχέσης τους είναι την ίδια στιγμή φοβισμένος κι αποφασισμένος. Αδυνατεί να συμμορφωθεί με την παράνοια των άλλων δύο, ενώ ταυτόχρονα την τροφοδοτεί.
Η παράσταση πότε ρέπει προς τη φάρσα πότε στο μελλοντολογικό ψυχολογικό δράμα κι η σκηνοθέτις φαίνεται να μη ρισκάρει να πάρει συγκεκριμένη θέση αφημένη στη ροή του κειμένου. Κάποια σκηνοθετικά ευρήματα της πάλι (όπως πχ το παλτό της Σάρα) είναι μάλλον ατυχή παρόλο που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν υποβλητικά. Πάντως τα 72 μόνο λεπτά της παράστασης κυλούν νερό. Κι είναι ευκαιρία να γνωρίσετε (αν δεν γνωρίζετε ήδη) έναν
από τους σημαντικότερους εν ζωή συγγραφείς.
από τους σημαντικότερους εν ζωή συγγραφείς.
Σκηνοθεσία: Έφη Θεοδώρου
Μετάφραση: Έφη Γιαννοπούλου, Δημήτρης Φιλιππουπολίτης
Σκηνικά- Κοστούμια: Εύα Μανιδάκη
Μουσική: Νίκος Πλάτανος
Φωτισμοί : Σάκης Μπιρμπίλης
Κίνηση : Έλενα Τοπαλίδου
Παίζουν: Νίκος Κουρής, Μαρία Ζορμπά, Ιπποκράτης Δελβερούδης
Μετάφραση: Έφη Γιαννοπούλου, Δημήτρης Φιλιππουπολίτης
Σκηνικά- Κοστούμια: Εύα Μανιδάκη
Μουσική: Νίκος Πλάτανος
Φωτισμοί : Σάκης Μπιρμπίλης
Κίνηση : Έλενα Τοπαλίδου
Παίζουν: Νίκος Κουρής, Μαρία Ζορμπά, Ιπποκράτης Δελβερούδης
Θέατρο Πορεία
Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69, Πλ. Βικτωρίας,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου