Δέκα Εντολές: περίοδος Δ’

Ου φονεύσεις

Εδώ υπάρχουν μεγαλύτερα περιθώρια δημιουργίας εκ των πραγμάτων, γιατί η εντολή περικλείεται και στο φυσικό, άγραφο νόμο όλων των ανθρώπων, ήδη πριν την επιβεβαιώσει ο Θεός των χριστιανών δια στόματος Μωυσή. Ο φόνος μπορεί να λάβει τόσες μορφές, όσα ήταν και τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας. Η Μαλένη αποφάσισε να ασχοληθεί με την μητροκτονία, την παιδοκτονία, την αυτοκτονία και μια ακόμη, ιδιαίτερα επίκαιρη περίπτωση: το αποτέλειωμα ενός κλινικά νεκρού ατόμου μέσα σε νοσοκομειακό ίδρυμα με σκοπό την εμπορία των ζωτικών του οργάνων. Το τελευταίο ήταν εύστοχο, προσωπικά όμως περισσότερο θα με ενδιέφερε να εξερευνήσει κανείς την καθ’ όλα νόμιμη θανατική ποινή (εκεί είναι το ζουμί, όπου ο θεϊκός και ο ανθρώπινος νόμος συγκρούονται κατάφωρα).

Το μέρος αυτό έβγαζε έγκυρο συναίσθημα, αφού μας ταξίδευε στα παραμύθια, πριν βουτήξει βέβαια στα κλισέ της ανέχειας —ήμουν μικρή, θύμα αιμομιξίας, έμεινα έγκυος και δεν το θελα το μούλικο, βγήκα στο κλαρί για να το αναθρέψω και ούτω καθεξής. Οι καλές ερμηνείες και κάποια σκηνικά ευρήματα βοήθησαν ευχάριστα προς το χτίσιμο στιγμιαίας θεατρικής ψευδαίσθησης.

---

Κείμενο-Σκηνοθεσία: Λέα Μαλένη
Σκηνικά-Κοστούμια: Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα, Ράνια Υφαντίδου
Μουσική: Γιώργος Ροδοσθένους
Βίντεο: Νικολέτα Καλαθά
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Παίζουν: Παναγιώτης Λάρκου, Σοφιάννα Θεοφάνους, Σωτήρης Τσακομίδης, Λαμπρινή Αγγελίδου, Ηλίας Κουνέλας, Λένα Παπαλήγουρα

Εθνικό Θέατρο-Πειραματική, Από Μηχανής Θέατρο, Μικρή Σκηνή
Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο, 210-5231131