Πολύ Κακό και Τίποτα

Βασισμένο σε κείμενα του Σαίξπηρ ( Άμλετ, Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Μάκβεθ, Ριχάρδος ΙΙΙ, Οθέλλος)

Είναι αλήθεια ότι ο μεταμοντερνισμός έχει συχνά μόνο επιφάνεια και καθόλου βάθος, είναι κολάζ, pastiche και βρίθει αναφορικότητας, την οποία δεν προσπαθεί να καλύψει, αλλά να αναδείξει. Η παράσταση του Ρήγου έχει όντως λαμπερή επιφάνεια —ας όψεται ο εξαιρετικός φωτισμός και τα σκηνικά αντικείμενα και κοστούμια— δεν της λείπει όμως και ο λόγος ύπαρξης. Η ειρωνεία και ο σαρκασμός, η παρωδία και ο κατακερματισμός της αφήγησης, καθώς και η επικέντρωση στη ζοφερή ατμόσφαιρα της αποξένωσης και απογοήτευσης είναι παρόντα, ως αυθόρμητα χαρακτηριστικά του μεταμοντερνισμού. Διάφορες γειτονικές μορφές τέχνης όπως η performance, ο χορός, το τραγούδι και το θέατρο λιώνουν για να δημιουργήσουν μια μάζα που είναι λίγο απ’ όλα, σίγουρα πάντως καθ’ όλα παλλόμενη και πλήρη συναισθήματος.

Ο Ρήγος πήρε μερικές από τις πιο γνωστές σκηνές των σαιξπηρικών κειμένων και τις μετάλλαξε σε προσωπικό προβληματισμό για την οργή και τη μοναξιά που απορρέουν από κάθε προσπάθεια να σπάσουμε τον αδιόρατο τοίχο που μας χωρίζει από τον άλλο. Γεννιόμαστε μόνοι και πεθαίνουμε μόνοι• οι μονόλογοι, η εκτόξευση λόγων στο κενό, η μοναχική πάλη των ηθοποιών πάνω στη σκηνή δεν άφηνε στιγμή να το ξεχάσουμε.

Αίματα, κομμένα κεφάλια και μέλη, πλαστικό και μαύρες ομπρέλες, λούτρινα κουκλάκια που υφίστανται βασανιστήρια ανάλογα των χαριτωμένων happy tree friends. Βίαιη ροκ ατμόσφαιρα, κάτι σαν παρατεταμένη εφηβεία και όνειρα που δεν βγήκαν αληθινά είναι το κυρίαρχο συναίσθημα που φέρνει στην επιφάνεια η παράσταση σε όσους δεν μείνουν ασυγκίνητοι στο παζλ που συνθέτουν ετερόκλητοι ήχοι και εικόνες (και σε όσους έχουν παρόμοιες εμπειρίες).

Ένσταση όμως προβάλλω σχετικά με την χρήση της αγγλικής γλώσσας, όταν δεν υπάρχει η σωστή προφορά(όλοι ξέρουμε πόσο ακαλαίσθητο μπορεί να ‘ναι κάτι τέτοιο ηχητικά). Συγκινητικά εύθραυστη η Αλεξία Καλτσίκη ως Οφηλία, στον αντίποδα του (αντρικού) ρόλου που ερμήνευσε το καλοκαίρι στην Επίδαυρο. Η Δήμητρα Ματσούκα —ένας από τους λόγους που η παράσταση συζητήθηκε κάπως παραπάνω— έχει ασταθή ισορροπία με την υπόλοιπη ομάδα. Από τη μια είναι προς τιμήν της που άφησε το όποιο σταριλίκι για μια ομαδική δουλειά, από την άλλη κάθε εμφάνισή της στη σκηνή δημιουργεί κυκεώνα δράσεων και αντιδράσεων, συγκρίσεων και συνειρμών, κάτι που εμποδίζει την επιθυμητή ομοιογένεια. Επιπλέον η ερμηνεία της ως Λαίδη Μάκβεθ είχε κάτι το γλυκερά ωραιοπαθές, μια μανιέρα που χρόνια περιμένω να αποβάλλει.

Η αποκάλυψη της παράστασης δεν είναι αυτή όμως, αλλά η Νάνσυ Σταματοπούλου. Τα πιο καλλίγραμμα πόδια της Αθήνας φοράνε κόκκινα λουστρίνια και μας πήραν τα μυαλά—όσο άσχετο είναι το γεγονός με τη θεατρική πράξη, τόσο σχετικό είναι με τα αισθήματα που η τέχνη πρέπει να πυροδοτεί. Το όποιο κάλλος ή ασχήμια των μελών του θιάσου ακυρώνεται στο τέλος, όπως ορίζει το ανέλπιδο μεταμοντέρνο: σύσσωμος ο θίασος χορεύει μέσα σε έναν ανοιχτό τάφο, αποχαιρετώντας μας.

---

Δραματουργική επεξεργασία-σκηνοθεσία- κίνηση- μουσική επιμέλεια: Κωνσταντίνος Ρήγος
Σκηνικά – κοστούμια: Διονύσης Φωτόπουλος
Πρωτότυπη μουσική: Γιάννης Χριστοδουλόπουλος
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Παίζουν: Νάνσυ Σταματοπούλου, Αλεξία Καλτσίκη, Δήμητρα Ματσούκα, Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Μίνως Θεοχάρης, Έμιλυ Κολιανδρή, Παναγιώτης Κοντονής, Χάνα Μάυ, Στράτος Μενούτης, Ελευθερία Μπενοβία, Γενάδιος Πάτσης, Νικόλας Στραβοπόδης, Αλμπέρτο Φάϊς, Ιωάννης Χαρτοδιπλωμένος

Εθνικό Θέατρο-Νέα Σκηνή- Θέατρο Χώρα
Αμοργού 20, Κυψέλη, 210-8673945