Το Motherland που παίχτηκε την προηγούμενη σαιζόν στο Bios σήμανε την έναρξη της συνεργασίας ομάδας και χώρου. Η ομάδα blitz βολεύτηκε στον εναλλακτικό χώρο του Bios με το ανυπόμονο κοινό και ανεβάζει τη δεύτερη δουλειά της μέσα σε ένα χρόνο (!) το Joy Division ξανά εκεί.Ενώ το πρώτο αφορούσε αναμνήσεις, αναζητήσεις και τη γεωγραφία της πόλης, το δεύτερο αφορά τα αισθήματα έχθρας που αναπτύσσονται ανάμεσα στα δυο που ήταν κάποτε ένα, όπως και την περίεργη σχέση θύματος-θύτη η οποία συχνά εμβολίζει τις σχέσεις με τη βιαιότητα, την ευρηματικότητα και την ποικιλία της.
Η ομάδα blitz (που ουσιαστικά αποτελείται από παλιούς μαθητές του Μιχαήλ Μαρμαρινού) επαναλαμβάνει το τολμηρό πείραμά της με τη νέα αυτή performance, ένα θεατρικό πείραμα οι όροι του οποίου έχουν αντιστραφεί. Οι blitz είναι κατά της σκηνοθετικής τυραννίας (sic) και επιθυμούν να έχουν αυτοί τα ηνία και τη διαχείριση των σωματικών τους μέσων. Με τη βοήθεια δύο δραματολόγων πασχίζουν συνήθως να συγκροτήσουν τα θεάματά τους, που στηρίζονται σε έξυπνες και εκμεταλλεύσιμες ιδέες μεν, δεν χαίρουν σωστής ανάδειξής δε —στην περίπτωση πάντα της διάσπασης της χαράς. Και αναμφισβήτητα δεν είναι διόλου κακός ο απογαλακτισμός από το δάσκαλο, και η πρωτοβουλία και ο αυτοσχεδιασμός μόνο επαινετέος μπορεί να θεωρηθεί, η παρουσία όμως του σκηνοθέτη χρόνια τώρα κρίνεται αναγκαία ώστε να λειτουργεί ως αντίβαρο στις προσωπικές τάσεις των υπόλοιπων συντελεστών και να τις εξισορροπεί.
Το setting της performance σαν μια ψυχοβγαλτική ψυχοθεραπεία ή ένα ακραίο και άκαρδο reality είναι πολλά υποσχόμενο. Φυσιογνωμικά οι ηθοποιοί έχουν κάτι το ιδιαίτερο και φυσική κατάσταση την οποία ζηλεύεις ασκαρδαμυκτί. Ενώπιον κοινού και αμείλικτης κριτικής επιτροπής (ένα από τα δυο ζευγάρια εναλλάξ) κάθε είδους επιστολές και σημειώματα διαβάζονται φωναχτά, για να ξεδιπλώσουν πτυχές της πεθαμένης πια σχέσης των δυο ζευγαριών, για να βρεθεί —τι κλασικό και αληθινό—ποιος φταίει. Ή ποιος φταίει πιο πολύ.
Τα μουσικά μέρη, βαρύ πυροβολικό οι γλυκερές μπαλάντες των 80s τύπου Every breath you take σε μορφή καραόκε, μας διασκεδάζουν με τις χορογραφίες και το μαύρο χιούμορ τους, το παραλληλόγραμμο της σκηνής και οι παλιοί τοίχοι/ πάτωμα ταιριάζουν με το μοτίβο της παρακμής των σχέσεων, και θα μπορούσα να συνεχίσω με άπειρα κολακευτικά σχόλια για το concept, που μάλιστα είναι όλα πέρα για πέρα αληθινά.
Όμως, από τη μια το συμπαγές του θεάματος που εξωτερικό μάτι δεν υπήρξε για να ορίσει, από την άλλη μια διάθεση για φλυαρία—σύνηθες λάθος σε καλοπροαίρετες και όλο ζέση νέες ομάδες το χάσιμο του μέτρου— κάνουν την παράσταση τελικά να ανακυκλώνεται και να επαναλαμβάνεται στο διηνεκές. Πόσο πιο συναρπαστική θα ήταν αν διαρκούσε λίγο λιγότερο...
Η ομάδα blitz (που ουσιαστικά αποτελείται από παλιούς μαθητές του Μιχαήλ Μαρμαρινού) επαναλαμβάνει το τολμηρό πείραμά της με τη νέα αυτή performance, ένα θεατρικό πείραμα οι όροι του οποίου έχουν αντιστραφεί. Οι blitz είναι κατά της σκηνοθετικής τυραννίας (sic) και επιθυμούν να έχουν αυτοί τα ηνία και τη διαχείριση των σωματικών τους μέσων. Με τη βοήθεια δύο δραματολόγων πασχίζουν συνήθως να συγκροτήσουν τα θεάματά τους, που στηρίζονται σε έξυπνες και εκμεταλλεύσιμες ιδέες μεν, δεν χαίρουν σωστής ανάδειξής δε —στην περίπτωση πάντα της διάσπασης της χαράς. Και αναμφισβήτητα δεν είναι διόλου κακός ο απογαλακτισμός από το δάσκαλο, και η πρωτοβουλία και ο αυτοσχεδιασμός μόνο επαινετέος μπορεί να θεωρηθεί, η παρουσία όμως του σκηνοθέτη χρόνια τώρα κρίνεται αναγκαία ώστε να λειτουργεί ως αντίβαρο στις προσωπικές τάσεις των υπόλοιπων συντελεστών και να τις εξισορροπεί.
Το setting της performance σαν μια ψυχοβγαλτική ψυχοθεραπεία ή ένα ακραίο και άκαρδο reality είναι πολλά υποσχόμενο. Φυσιογνωμικά οι ηθοποιοί έχουν κάτι το ιδιαίτερο και φυσική κατάσταση την οποία ζηλεύεις ασκαρδαμυκτί. Ενώπιον κοινού και αμείλικτης κριτικής επιτροπής (ένα από τα δυο ζευγάρια εναλλάξ) κάθε είδους επιστολές και σημειώματα διαβάζονται φωναχτά, για να ξεδιπλώσουν πτυχές της πεθαμένης πια σχέσης των δυο ζευγαριών, για να βρεθεί —τι κλασικό και αληθινό—ποιος φταίει. Ή ποιος φταίει πιο πολύ.
Τα μουσικά μέρη, βαρύ πυροβολικό οι γλυκερές μπαλάντες των 80s τύπου Every breath you take σε μορφή καραόκε, μας διασκεδάζουν με τις χορογραφίες και το μαύρο χιούμορ τους, το παραλληλόγραμμο της σκηνής και οι παλιοί τοίχοι/ πάτωμα ταιριάζουν με το μοτίβο της παρακμής των σχέσεων, και θα μπορούσα να συνεχίσω με άπειρα κολακευτικά σχόλια για το concept, που μάλιστα είναι όλα πέρα για πέρα αληθινά.
Όμως, από τη μια το συμπαγές του θεάματος που εξωτερικό μάτι δεν υπήρξε για να ορίσει, από την άλλη μια διάθεση για φλυαρία—σύνηθες λάθος σε καλοπροαίρετες και όλο ζέση νέες ομάδες το χάσιμο του μέτρου— κάνουν την παράσταση τελικά να ανακυκλώνεται και να επαναλαμβάνεται στο διηνεκές. Πόσο πιο συναρπαστική θα ήταν αν διαρκούσε λίγο λιγότερο...
Σκηνοθεσία : ομάδα blitz
Δραματουργική επεξεργασία: blitz, Νίκος Φλέσσας και Μαριαλένα Μαμαρέλη
Σκηνικά – Κοστούμια: Εύα Μανιδάκη
Φωτισμοί:Τάσος Παλαιορούτας
Βοηθός σκηνοθεσίας/media assistant:Μιχάλης Μαθουδιάκης
Παίζουν: Γιώργος Βαλαής, Κλαυδία Ζαραφωνίτου, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής
Bios
Πειραιώς 84 , 210-3425335
2 σχόλια:
Αυτό θέλω να το δω. Αν και δεν ειμαι απότου σχετικούς, κατι με τράβηξε.
kanonise na prolaveis! katevainei se liges meres aposo ksero.
Δημοσίευση σχολίου