Μήδεια

του Μποστ

Ο Χρύσανθος (Μέντης) Μποστατζόγλου ή Μποστ έγραψε τη δική του ιστορία στη νεοελληνική σάτιρα. Ως άλλος Αριστοφάνης –αν και με τρόπο κατά τι πιο εκλεπτυσμένο— άλλοτε με σκίτσα, άλλοτε με λόγια, βάζει το μαχαίρι στο κόκαλο μην αφήνοντας τίποτα ασχολίαστο και προσφέρει στο κοινό του αυτό που ο Ματθαίος Μουντές ονόμασε "Μπόστειο γέλωτα".

Από τη Φαύστα μέχρι τη Μήδεια (που πρωτοανέβηκε τη με εξαιρετική επιτυχία από το Θέατρο Στοά με την αξεπέραστη πρώτη διδάξασα Λήδα Πρωτοψάλτη το 1994), οι καυστικές κωμωδίες του που έβγαζαν γέλιο κυρίως από την πρωτότυπη χρήση της γλώσσας (όπως εσκεμμένα λανθασμένη γραμματική και συντακτικό, καθαρευουσιάνικες εκφράσεις ανακατεμένες με άλλες εντελώς λαϊκές) και τις σουρεαλιστικές καταστάσεις κι έτσι το ευφάνταστο θέατρο του Μποστ διασκέδαζε αφειδώς και άκοπα το κοινό, εξ’ ου και το πρόσφατο (πρόχειρο) ανέβασμα.

Η φαιδρή ιστορία αφορά τη Μήδεια που συναντάει την μοναχή Πόλυ(ξένη) (που ερωτεύτηκε έναν Κρητικό που ήταν κριτικός θεάτρου, ύστερα έναν παπά που είχε αμνησία και τελικά έβαλε το ράσο), την προσκαλεί να μείνει μαζί της στο παλάτι και τελικά ανακαλύπτει ότι ο Ιάσονας την απατάει με αυτήν, τα δυο παιδιά της τη χαίρονται εξίσου, όπως χαίρονται και την παρέα με έναν παιδεραστή καλόγερο και ούτω καθεξής. Εν ολίγοις, η Μήδεια σφάζει κι εδώ τα παιδιά της, αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους και λίγο πριν περιγράφοντας γλαφυρά το παλάτι, λέει: "Ενταύθα κόπτεται κιμάς, παρόντος του πελάτη".

Η ιστορία τοποθετείται όχι στην αρχαία Ιωλκό, αλλά στο Βόλο (πράγματι υπήρξε πολύκροτο κρούσμα παιδεραστίας στο Βόλο το 1989, στο οποίο κάνει νύξη) και βρίθει αναφορών στη σύγχρονη ζωή, πολιτική και κοινωνική. Εδώ όμως, το κείμενο χαίρει ειδικής μεταχείρισης, αφού έχουν προστεθεί νέοι στίχοι ειδικά για τη σκηνοθεσία του Φασουλή για να σχολιάσουν ακόμη πιο σύγχρονες καταστάσεις. Η αλήθεια είναι ότι ενώ το κείμενο του Μποστ είναι δυνατό από μόνο του, οι άσκοπες τσιρίδες της πρωταγωνίστριας (Κωνσταντινίδου) αποπροσανατόλιζαν και τον πιο υπομονετικό θεατή και εκφράσεις-σφήνες, όπως «μη χέσω, έλα μου» αποδυνάμωσαν το εύστροφον του πράγματος και το πήγαν έντονα προς τη μεριά της επιθεώρησης. Παραδόξως, η Ζέτα Μακρυπούλια έχει προοδεύσει πολύ από το χειμώνα (ακόμη και σε θέματα φωνής) και ήταν από τις ευχάριστες παρουσίες, μαζί με το Χατζηπαναγιώτη. Ο χορός ήταν κεφάτος, οι υπόλοιποι όμως αρκετά άνοστοι. Η σκηνοθεσία και η μουσική επίσης ήταν κάπως αδύναμα, και αν δεν είχαμε και τον επιβλητικό βράχο όπισθεν του σκηνικού να χαζεύουμε, η ώρα θα περνούσε ακόμη δυσκολότερα.

Η παράσταση, ύστερα από το Βύρωνα θα κάνει πέντε στάσεις ακόμη σε Νέα Μάκρη, Ραφήνα και σε πόλεις της Θεσσαλίας. Και θα αφήσει τους περισσότερους σχεδόν ευχαριστημένους, χωρίς όμως να τους μάθει κάτι απ' το θέατρο του Μποστ, παρά θα τους αφήσει μια γερή γεύση τηλεόρασης και επικαιρότητας. (Υπήρχε κι εδώ λίγο από Βας-Βας, Φιλί-Φιλί...)

---

Σκηνοθεσία: Σταμάτης Φασουλής
Σκηνικά: Γιώργος Γαβαλάς
Κοστούμια: Κώστας Βελινόπουλος
Μουσική: Αλέξιος Πρίφτης
Χορογραφίες: Δημήτρης Παπάζογλου
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Eρμηνεύουν: Ελισάβετ Κωνσταντινίδου , Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Ζέτα Μακρυπούλια, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Παναγιώτης Πετράκης, Θανάσης Αλευράς, Νίκος Ιωαννίδης, Μαρία - Δάφνη Καμμένου, Δημήτρης Τσέλιος
Χορός: Aννα Αθανασιάδη, Σοφία Καράγιαννη, Νατάσσα Καρακατσάνη, Ελίτα Κουνάδη, Αρετή Ντάλιου, Έλενα Σιδερά

Φεστιβάλ Δήμου Βύρωνα,
Θέατρο Βράχων "Μελίνα Μερκούρη"