Σελίδες

3/12/07

Πλαστελίνη

του Βασίλι Σίγκαρεφ

Το Yekaterinburg (Ekaterinburg) πέφτει κάπου ανατολικά από τα Ουράλια Όρη και είναι μια ρώσικη πόλη με πολλές θεατρικές ομάδες και κέντρο του New Drama, του σύγχρονου ρώσικου θεάτρου και απ' ότι φαίνεται βγάζει αρκετούς τύπους με καλλιτεχνική λόξα. Δε θα την μάθαινα ίσως ποτέ, αν δεν καταγόταν από 'κει ο τριαντάχρονος πλέον θεατρικός συγγραφέας Vasily Sigarev που η Κατερίνα Ευαγγελάτου (με σπουδές στη Ρωσία) αποφάσισε πρώτη να μας συστήσει. Την Πλαστελίνη - Plasticine (2000) το πρώτο του θεατρικό έργο σκηνοθετεί σε μίνιμαλ σουρεαλιστικό τοπίο στην Πειραματική Σκηνή, ένα έργο που έφερε αναπάντεχη δόξα και βραβεία στον πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα και ανέβηκε σε ουκ ολίγες διεθνείς σκηνές. Την ίδια τύχη είχε και το Black Milk που παίχτηκε στο Royal Court Theater του Λονδίνου και στο Studio Theatre στη Washington DC και σε κάποιους άρεσε αρκετά λιγότερο. Η εργογραφία του Sigarev πλουτίζει κάθε χρόνο με ένα ή και παραπάνω έργα (έχει γράψει καμιά εικοσαριά) με νέους τίτλους τα The Lie Detector, Phantom Pains (2005), Guppy (2006) --από αυτά που φαίνεται παίζονται περισσότερο.

Η ενδελεχής μου έρευνα με άφησε με ελάχιστες ουσιαστικές πληροφορίες και χωρίς τελειωτικό συμπέρασμα. Ο Sigarev γράφει για μια μουντή εποχή με σύγχρονους χαρακτήρες και δύσκολες έως ψυχοβγαλτικές καταστάσεις. Τίποτα νέο μέχρι εδώ. Προσωπικά, η Πλαστελίνη δε μου φάνηκε στο ελάχιστο ιδιαίτερη και άξια του ντόρου της, και αυτό είναι που προσπάθησα ώρα να διελευκάνω. Άρεσε προφανώς γιατί έχει τα πιασάρικα συστατικά του in-yer-face theatre: βία, ωμότητα, καταστάσεις που σοκάρουν, αλλά και έναν γλυκό και κακοπαθημένο ήρωα που μας προκαλεί να λυπηθούμε. Ο ορφανός έφηβος Μαξίμ μένει με την άρρωστη γιαγιά του, καπνίζει στις τουαλέτες, βλέπει στον κινηματογράφο ταινίες του Tinto Bras (συγκεκριμένα τον Καλιγούλα --hot αποσπάσματα του οποίου εμβόλιμα και χωρίς ιδιαίτερο λόγο βλέπουμε και στο παρόν ανέβασμα). Όταν είναι έτοιμος να πλαντάξει από την κακομεταχείριση στην οποία όλος ο κόσμος τον υποβάλλει, πλάθει σχήματα με πλαστελίνη ή βλέπει το νεκρό φίλο του να τον καλεί να πάει να τον βρει στον Παράδεισο. Δε λέω ότι το θεατρικό δεν έχει ορισμένες καλές στιγμές, όπως η εναρκτήρια με το γερανό να κατεβάζει ένα φέρετρο με ένα νεκρό παιδί ή αυτή που η πεμπτουσία της αθωότητας Λένα Παπαληγούρα περπατάει με το λευκό της φόρεμα ανάμεσα από σαπουνόφουσκες ή ζητάει από τη μαμά της να της αγοράσει ένα νέο ζευγάρι παπούτσια, αλλά η εναγώνια ανάγκη μας να ανακαλύψουμε το νέο Τσέχωφ θα έπρεπε, θαρρώ, να μη μας κάνει τόσο αυθόρμητους και ενθουσιώδεις, έτοιμους να ξετρελαθούμε με κάθε νέο έργο. Κάθε χρόνο, από τότε που ανακαλύφθηκαν τα έπαθλα, δίνονται θεατρικά βραβεία πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα, καλύτερου έργου και ούτω καθεξής και αν είχαν πράγματι αντίκρυσμα, δε θα είχαμε τόσους λίγους Σαίξπηρ, Τσέχωφ και Ίψεν by now.

Η "ακατάλληλη για κάτω των 15 ετών" παράσταση είναι κατά τη γνώμη μου μέτρια στην καλύτερη περίπτωση. Το σκηνικό είναι λιτό και σκοτεινό, η σκηνοθεσία δεν έχει δώσει το κάτι παραπάνω που θα μετέτρεπε ένα τόσο μαύρο και αποσπασματικό έργο με ελάχιστη διάθεση εμβάθυνσης και ελλιπή χαρακτηρολογία σε ανεκτή παράσταση και αυτό που κυρίως σώζει τα πράγματα είναι οι εξαιρετικοί ηθοποιοί της και η συμπαθητική μουσική.

Μετάφραση: Αθηνάς Παραπονιάρη
Σκηνικά - Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Κίνηση: Ερμής Μαλκότσης
Φωτισμοί: Μελίνας Μάσχα
Παίζουν: Νικόλαος Αγγελής, Λευτέρης Ζαμπετάκης, Σοφιάννα Θεοφάνους, Κωστής Καλλιβρετάκης, Βασίλης Παπαδημητρίου, Λένα Παπαληγούρα, Μαρία Παρασύρη, Ναταλία Στυλιανού, Σωτήρης Τσακομίδης, Ρεβέκκα Τσιλιγκαρίδου, Μιχάλης Φωτόπουλος

Εθνικό Θέατρο- Πειραματική Σκηνή- Από Μηχανής Θέατρο
Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο, 210-5231131

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Κωστής Καλλιβρετάκης ΘΕΟΣ...Μην αναλωνεσαι σε τιβι..Το θεατρο σου παει!!!!Σ'αγαπάω....