Bossa Nova

Τελευταίοι και καταϊδρωμένοι να δώσουμε κι εμείς το verdict μας για τo αναπάντεχο hit της σαιζόν που κατεβαίνει σε λίγες μέρες και θα αφήσει πολλούς να αναρωτιούνται αν αρέσει πράγματι τόσο στους Αθηναίους να χορεύουν bossa nova. Αν κρίνω πάντως από τη χθεσινή παράσταση, όχι, δεν αρέσει και τόσο στους ώριμους κοσμικούς Aθηναίους ο ρυθμός του βραζιλιάνικου καρναβαλιού, γι’ αυτό και είχαν μουγκαθεί κατά την έξοδο από το θέαμα ή συζητούσαν που θα πάνε για ποτάκι μετά, αντί τα μάτια τους να λάμπουν από ευτυχία και να λικνίζονται τραγουδώντας blame it on the bossa nova. Όμως, όταν κάτι γίνεται must, κανείς δεν επιτρέπει στον εαυτό του να μείνει απ’έξω και να μη λάβει τον άρτον ημών τον επιούσιον, ακόμη κι αν μείνει μετά με ανάμικτα συναισθήματα.

Εμάς όμως που μας αρέσει η bossa nova, αγαπάμε τον Κωνσταντίνο Ρήγο και ακόμη περισσότερο το λαμπερό καστ το, το υπερκινητικό παιχνίδι ζευγαρώματος επί σκηνής μας άρεσε όσο πρέπει. Η μουσική του Δημοσθένη Γρίβα στις ξεκούρδιστες στιγμές της, αλλά και στις πιο ρυθμικές ηλεκτρονικές ήταν εξαιρετική και η χορογραφία πάτησε σωστά επάνω της. Η επανάληψη του blame it on the bossa nova (πόσες φορές το ακούσαμε; Έξι;) κρίθηκε υπερβολική, ευρήματα όπως η βιντεοπροβολή με το νεαρό που εκδίδεται για μια κατοστάρα τη φορά, έχει και δυο γκομενίτσες, δουλεύει υδραυλικός το πρωί και γενικά «όλα καλά» ήταν quite witty και η γραφική σκηνή με τον καρχαρία που ξερνάει τον ανήμπορο ερωτευμένο ήταν εμετική—θα προτιμούσα να τέλειωνε το show πριν απ’ αυτή.

Για τα εκπληκτικά στοιχεία όμως είμαι φοβερά ενθουσιώδης: η Στεφανία Γουλιώτη είναι οριστικά και αμετάκλητα θεά –ο θυμός και η βία που κρύβει μέσα στο εύθραυστο σώμα της την κάνει να ξεχωρίζει από το τσούρμο-- , όπως θεές είναι η Θέμις Μπαζάκα και η Μαρία Ναυπλιώτου, άντε και το μινιόν blitz girl Αγγελική Παπούλια. Έκπληξη προκαλεί το γεγονός ότι ο Ρήγος (χμ) βάζει κυρίως λουσάτα γυναικεία σώματα να λικνίζονται και να τραβούν την προσοχή, ενώ οι άντρες πιο πολύ σα κομπάρσοι με basic κοστούμια παίζουν κι αυτοί το ρόλο τους όπως-όπως, but no challenge there. Μάλιστα, ο Φραγκάκης που υπάρχει εκεί προφανώς για να καλύψει το κενό και να προσφέρει το απαραίτητο οφθαλμόλουτρο στις κυρίες, δεν είναι παρά ένας άψυχος τύπος με καλογυμνασμένη πλάτη και κούρεμα που τονίζει ότι έχει κεφάλι σαν αβγό, τελικά.

Η προσωπική μου ευφορία ίσως και να στάθηκε αποτέλεσμα της χαλαρότητας της στιγμής και της ονειρικής αποδοχής του όλου, κατ’ άλλους ξεχειλωμένου, show. Αλλά, έτσι είναι ο έρωτας, ένα βήμα μπροστά και ένα πίσω, αποφασίζουμε, μετανιώνουμε, ξανακυλάμε στη δίνη του, δεν υπάρχει ούτε οριστική λύση, ούτε γρήγορος ρυθμός, ούτε καν συγκεκριμένο story, υπάρχουν μόνο δυάδες έρμαια των έντονων συναισθημάτων τους, άρα τα πενιχρά κείμενα και η εμμονή στη σωματική έκφραση ήταν ορθή επιλογή, το μόνο κρίμα ήταν ότι οι θεατές ύστερα από τόσα φιλιά και αγκαλιάσματα, θα ‘νιωσαν κι αυτοί μια ανάγκη για τρυφερότητα χωρίς απαραίτητα απτή διέξοδο στο διπλανό κάθισμα.

---

Σύλληψη- σκηνοθεσία- χορογραφία- σκηνογραφία: Κωνσταντίνος Ρήγος
Μουσική: Δημοσθένης Γρίβας
Κοστούμια: Νατάσα Δημητρίου
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Δραματολογική συνεργασία: Ξένια Αηδονοπούλου
Παίζουν: Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Μαριέττα Βέττα, Στεφανία Γουλιώτη, Αλέξανδρος Ισαακίδης, Ιερώνυμος Καλετσάνος, Γιάννης Κλίνης, Παναγιώτης Κοντονής, Διώνη Κουρτάκη, Ίρις Κυριακοπούλου, Αχιλλέας Μανώλης, Θέμις Μπαζάκα, Σάββας Μπαλτζής, Αμάλια Μπένετ, Μαρία Ναυπλιώτου, Γιάννης Νικολαϊδης, Νικολέτα Ξεναρίου, Αγγελική Παπούλια, Νάνσυ Σταματοπούλου, Βαγγέλης Τελώνης, Αντώνης Φραγκάκης

Εθνικό Θέατρο - Σκηνή Κοτοπούλη-Ρεξ
Πανεπιστημίου 48, 210 3305074