
Θα τα πούμε στους Φιλίππους (sic), λοιπόν, είπε με τον απειλητικό τόνο το φάντασμα του δολοφονημένου Ιουλίου Καίσαρα στο Βρούτο, και μιλούσε εντελώς κυριολεκτικά, αφού τελικά οι Δημοκρατικοί ηττήθηκαν και ο Βρούτος αυτοκτόνησε. Όλη η σύλληψη του Γκόνη, από την τοποθέτηση της παράστασης στον πραγματικό χώρο της μάχης έως τη σύνδεση --σε επίπεδο εξωτερικού σχήματος-- της δολοφονίας του Καίσαρα με τη δολοφονία του Λαμπράκη από έναν (παρακμιακό) παρακρατικό με τρίκυκλο ( το Ζ θα σας διαφωτίσει περαιτέρω) μου φάνηκαν μοναδικά. Η παράσταση είχε ζωή και παλμό και δεν ήταν καθόλου ένας κενός πειραματισμός για μια ντουζίνα νέους, ούτε μια αφορμή για να περάσουν οι συντελεστές όμορφα κατά τη διάρκεια των προβών σε μια κατασκήνωση χαμένη κάπου στις Σέρρες. Η ύπαρξη στέρεου υποβάθρου, που είναι, άλλωστε, πάντα το ζητούμενο, έδεσε τις υποκριτικές ικανότητες των πρωταγωνιστών με το άγριο τοπίο του θεάτρου Βράχων (ευτυχής συγκυρία να δω την παράσταση ειδικά εκεί, αφού οι Φίλιπποι έπεφταν κομματάκι μακριά) ως μοναδικό σκηνογραφικό βοήθημα, πέρα από δυο λόφους φρεσκοσκαμμένου χώματος. Έτσι, οι απειλητικές σκιές των συνομωτών γιγαντώνονταν στο γυμνό βράχο, τα sleeping bags μεταμορφώθηκαν σε τήβεννους και η έκρυθμη/έξαλλη/μαστουρωμένη ατμόσφαιρα ενός rave party υπό τους ήχους του Ανδρέου (!) έγινε το καταλληλότερο όχημα να περιγράψει τον αχό και την έκσταση της μάχης και του σκοτωμού.
Τέλεια, δηλαδή. Παρεπιπτόντως, για ακόμη μια φορά αναδείχθηκαν περισσότερο οι θηλυκοί μαχητές. Με μια Λυπηρίδου αεικίνητη και παιχνιδιάρα στην εμπροσθοφυλακή (δε θα μπορούσα καν να φανταστώ καλύτερη αφηγήτρια), με μια Τάκαλου αγριεμένη ύαινα (και με ανάλογη φωνή) και έναν Τοκάκη παιδί και άντρα μαζί (σε σωστή μίξη της καλοσύνης και της μεγαλομανίας του Καίσαρα) η μάχη των Φιλίππων είχε τελικά μόνο νικητές. Με μόνες αντιρρήσεις τη χαλαρή ατμόσφαιρα του free camping και της ανταλλαγής ιστορικών πληροφοριών για παραπάνω από το ανεκτό χρονικό όριο στο πρώτο μισό (με αποτέλεσμα μια υποτυπώδη κούραση) και... την έλλειψη των Harley. Δυστυχώς, όσο κι αν το γνωστό σηματάκι της Harley Davidson φιγουράριζε σε αφίσες και κάρτες, όσο κι αν οι ίδιες οι στιβαρές κυρίες γυάλιζαν κάτω από τον ήλιο στη φωτογράφιση, κάποιος δε μας έκανε τη χάρη να τις δούμε τελικά επί σκηνής --χρησιμοποιήθηκαν καθαρά για προωθητικούς λόγους. Αντ' αυτών, κάτι ζουζουνί και πορτοκαλί Kawasaki πάσχισαν μάταια να μας παρηγορήσουν. Σνιφ. (τι, δεν είναι σοβαρός λόγος ήπιου ξενερώματος αυτός; αν, όχι, ποιος είναι, τότε;)
Προσοχή, προσοχή: την παράσταση θα έχετε μια τελευταία ευκαιρία να παρακολουθήσετε στο Κηποθέατρο Παπάγου στις 14 Σεπτεμβρίου. Σπεύσατε.
Μετάφραση: Κώστας Καρθαίος
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Γκόνης
Σκηνικά- Κοστούμια: Ελένη Στρούλια
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Επιμέλεια κίνησης: Μαρία Κολιοπούλου
Παίζουν: Ρηνιώ Κυριαζή, Παντελής Δεντάκης, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Κατερίνα Λυπηρίδου, Σύρμω Κεκέ, Άρης Τσαμπαλίκας, Νίκος Τουρνάκης, Θάνος Τοκάκης, Ειρήνη Βασιλάτου, Ηλίας Κούτλας, Ειρήνη Βασιλάτου
ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών & ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κομοτηνής
22o Φεστιβάλ Υμηττού
Θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη, 213 2037819, Βύρωνας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου