Κατερίνη

των blitz

Οι blitz σήμερα με θύμωσαν. Γιατί με έκαναν να κλάψω, κι εγώ δεν κλαίω πια, ειδικά εκεί που δεν το περιμένω. Με έκαναν να νιώσω άβολα, κι αυτό είναι το χειρότερό μου. Εγώ φταίω που παίρνω τα ρίσκα μου και δε χάνω ευκαιρία να υποστηρίξω (και έμπρακτα) το θέαμα που δεν καταδικάζει το θεατή στην παθητικότητα, αλλά του δίνει βήμα έκφρασης. Βέβαια, εδώ τίθεται ένα κάποιο ζήτημα: μέχρι ποιου σημείου μπορεί να φτάσει κανείς, όταν ζητάει από το θεατή να κάνει κάτι, να μοιραστεί σκέψεις ή εμπειρίες του, που ενδέχεται να τον κάνουν να αισθανθεί άσχημα; Γιατί, όταν πας σε ψυχολόγο, ξέρεις ότι θα βγάλεις τα εσώψυχά σου, αλλά το έχεις πάρει απόφαση. Τώρα, το να σε πιάσουν στον ύπνο, δεν είναι κάπως...ανήθικο; Όχι, ότι, παρόλες τις ενστάσεις μου, η performance δε μου άρεσε, αντιθέτως, είχε γερές βάσεις και ανακινούσε μνήμες και συναίσθήματα, αλλά πάντα κάποιος πρέπει να κάνει το δικηγόρο του διαβόλου σε πράγματα τόσο αντισυμβατικά, γιατί οι περισσότεροι εκεί έξω είναι συμβατικοί, όπως και να 'χει.

Η περιπέτεια άρχισε με έντονη περιέργεια (που σκότωσε τη γάτα) και θρησκευτικότητα: κίτρινη μικρή κονκάρδα με την Αγία Αικατερίνη επάνω και πολλές ερωτήσεις: Προσεύχεστε; Ως νεοέλληνας, ποιο είναι το μεγαλύτερό σας ελάττωμα; Σας αρέσει η disco;

Ύστερα ήρθε η βόλτα στην ταράτσα. Φιδάκι για τα κουνούπια, κρασάκι και ξηροκάρπια, dips και κάτι σαν κρακεράκια. Θα τα χρειαζόμουν για να ξεπεράσω το σοκ, αλλά δεν το 'ξερα ακόμη. Κι ύστερα ήρθε...η Μπέττυ. Ο Χρήστος ως impersonation της γνωστής τραβεστί (περισσότερο γνωστής σε όσους ξέρουν επίσης ποιος είναι ο Ταχτσής, άρα τους ψαγμένους ή τους μεσήλικες) διάβασε απόσπασμα από το βιβλίο της, απόσπασμα που περιέγραφε τη σχέση της με την επαρχιακή γενέτειρά της. Αργότερα, στην ταράτσα θα ακουστούν πολλά ακόμη πράματα και θάματα: ο επικήδειος του Παπαδόπουλου (του γνωστού δικτάτορα) που τον ξεπροβοδίζει στον... Παράδεισο, κάτι συγκλονιστικό του Thomas Bernhard όπου μας πείθει ότι οι γονείς σκοτώνουν τα παιδιά τους (sic), και ένα ακατανόητο "του-τα-πα-του-πα-πα" από έναν τυχαίο θαυματοποιό που επιδίδεται και σε άλλα ξεκαρδιστικά αποτυχημένα τρυκ.

Στο ενδιάμεσο των show κάτω από τ' αστέρια και με φόντο την Ακρόπολη, οι θεατές καλούνταν από το μικρόφωνο να μεταβούν στα δωμάτια που επιλέχθηκαν γι' αυτούς. Η ανακίνηση ήταν το ζητούμενο, όπως επιβεβαίωσε και η Ελένη Καραγεώργη, αφού πρώτα είχε τελειώσει με το ρόλο της ως η καλύτερη δασκάλα του κόσμου. (αλλά και η πιο διεισδυτική). Χωρία από την Ομήρου Οδύσσεια και μάλιστα την κάθοδο του Οδυσσέα στον Άδη και τη συνάντησή του με τους νεκρούς, ένα χάδι, απαλή φωνή κι ύστερα η συνάντηση με τους δικούς μας νεκρούς. Αναγκαστικά, ενώπιον αγνώστων και ενώ έχουμε μπει σε ψυχολογία αδύναμων και ανίκανων ν' αντιδράσουν σχολιαρόπαιδων. Ίσως λυτρωτικό, ίσως παρατραβηγμένο, εξαρτάται από τις αντοχές.

Οι πληροφορίες μου για τα άλλα δωμάτια είναι κάπως αόριστες: ένα δωμάτιο για τη μνήμη, αλλά χαρούμενο --είδα με τα μάτια μου τη Μαρία Φιλίνη να πετάει λευκά, χάρτινα αλεξιπτωτα στη σκοτεινιά της νύχτας από το πιο ψηλό δωμάτιο, πιο ψηλά ακόμη και από την ταράτσα--, δύο δωμάτια με κάπως... ερωτικό περιεχόμενο, ένα δωμάτιο με πολιτικό περιεχόμενο, ίσως κάτι ακόμη που ξεχνάω και τέλος ένα δωμάτιο για διακοπές. Με το πιο μελαγχολικό ηλιοβασίλεμα στην ακρογιαλιά με σαιζ-λονγκ και το χρυσόψαρο-πρωταγωνιστή της προηγούμενης performance και οικοδεσπότη-σκηνοθέτη της ταινίας των διακοπών σου τον Ιπποκράτη, από τον οποίο πρέπει να ζητήσω δημόσια συγγνώμη, όντας ο πιο ξινός καλεσμένος του.

Τα ταμπού, οι σκελετοί κρυμμένοι στις ντουλάπες της κάθε επαρχίας μας, μια κρυμμένη αγάπη για το βδελυρό motto "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια" στην επαρχία, και όχι μόνο, εξερευνήθηκαν σε βάθος και με μεγάλη ευαισθησία και θεατρικότητα. Πολύ προσεγμένη δουλειά, υπερ-οργανωμένη (κανείς δεν περίμενε αέναα τη σειρά του να μπει σε δωμάτιο), αιώνες μπροστά από ό,τι βλέπουμε συνήθως. Άρα, μια επιτυχημένη performance. Όμως, επιμένω: να μην υπάρχει έστω μια προειδοποίηση για τις εσωτερικές αναταράξεις που ενδέχεται να περιμένουν τον έρμο θεατή; Είναι δωρεάν group-therapy, δε λέω, αλλά, δεν έχει δικαίωμα να το γνωρίζει εκ των προτέρων;

---

Σκηνοθεσία-δραματουργία: ομάδα blitz (Γιώργος Βαλαής, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής), Νίκος Φλέσσας, Μαριαλένα Μαμαρέλη
Σκηνικά- κοστούμια: Εύα Μανιδάκη
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Ερμηνεύουν: Γιώργος Βαλαής, Βαγγέλης Ζλατίντσης, Ελένη Καραγεώργη, Μιχάλης Μαθιουδάκης, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής, Μαρία Φιλίνη, Ιπποκράτης Δελβερούδης, Νίκος Φλέσσας

Ελληνικό Φεστιβάλ
Bios, Πειραιώς 84, 210 3425335