Το σπίτι

των blitz

Τα δεδομένα--> Οκτώ (8) performers που έχουν ως τόπο διαμονής τους τo Bios ένα συγκεκριμένο σπίτι, για όσο το απαιτεί η performance (ένα μήνα περίπου). Παντελής έλλειψη δραματουργίας. Παντελής έλλειψη σοβαροφάνειας και αυστηρότητας. Το σπίτι αυτό δεν έχει "πόρτα". Συναντήσεις με το κοινό, κατά τις οποίες μπορεί να συμβεί σχεδόν οτιδήποτε, κάθε Δευτέρα και Τρίτη με καθορισμένη ώρα εισόδου και ελεύθερη ώρα εξόδου.

Ο απόηχος--> Η επίσκεψη τέλειωσε και οι μετρημένοι επισκέπτες έφυγαν με το σφίξιμο όσων πέρασαν κάτι που ξέρουν ότι δε θα ξανάρθει ποτέ πάλι. Το εν λόγω σπίτι είναι τελικά το σπίτι του εικαστικού Γιώργου Ξένου (στο δρομάκι πίσω από το Bios) που παραχωρήθηκε ειδικά για τις ανάγκες της performance, που παρεπιπτόντως, συμπίπτει με τις πρόβες της ομάδας για το επερχόμενο φετιβαλικό θέαμα Κατερίνη, άρα μια χαρά βόλεψε αυτή η συσπείρωση, είναι κάτι σαν τη τζενεράλε τους (ιδέα, που, εκτός των άλλων αναβιώνει ενδοξες εποχές κοινοβίων, χίπις και φέρνει στο νου το αγαπητό σε καλλιτεχνικές φύσεις free camping). Ως δωμάτιo, και δη υπνοδωμάτιο, λογίζεται κάθε ελεύθερος χώρος του σπιτιού που μοιάζει με εσοχή στην οποία μπορεί να τοποθετηθεί κρεβάτι, γι' αυτό και το δωμάτιο του Γιώργου είναι σαν αγγλικό στούντιο, έχει μόνο τρεις τοίχους, αληθινή θεατρική σκηνή, και βλέπει τα αστέρια από το τζαμωτό του ταβάνι, ενώ αυτό της Αγγελικής είναι ένα μικροσκοπικό δωματιάκι, ξεμοναχιασμένο επάνω στην ταράτσα.

Αμπελοφιλοσοφία--> Τα συναισθήματα του τολμηρού που θα επισκεφτεί το σπίτι, ανεβοκατεβαίνουν επικίνδυνα σαν ένα τρελό roller-coaster. Προσωπικά, αγχώθηκα, θύμωσα, χαλάρωσα. Γέλασα, μελαγχόλησα, συγκινήθηκα. Στην αρχή, όμως, τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα: "Πως τολμούν να μας βάζουν εμάς στη θέση τους; Άραγε, αισθάνονται κι αυτοί (ενίοτε ή πάντα) τόσο εκτεθειμένοι; Όχι πως είναι άσχημα, όμως διαφορετικά. Άβολα, εκνευριστικά, πρωτόγνωρα, μετέωρα και ψυχαναγκαστικά. Μπαίνεις σε ένα σπίτι και αισθάνεσαι σαν ψάρι έξω από το νερό. Τι κι αν το δολοφονικό μάτι της κάμερας (Peeping Tom) δε σε στοχεύει, τι κι αν οι προβολείς δε σε τυφλώνουν ή η σκηνή δε σε ξεβράζει προς το meticulous κοινό. Ηθοποιός που ξέχασε τα λόγια του, αυτό είσαι ή μήπως είναι τόσο δύσκολο να ζεις τελικά σ' ένα οποιοδήποτε σπίτι; Δε τους ξέρεις, δε σε ξέρουν. Έτσι, όπως στη ζωή, είσαι ο παρείσακτος σε ένα παιχνίδι αντίληψης με το οποίο κάποιος άλλος σκοτώνει βαρεμένα την ώρα του. "

Περιγραφή και Ανάλυση--> Κανένα project του Bios μέχρι τώρα δε θα μπορούσε καλύτερα να ορίζεται από το ίδιο του motto του "εξερευνώντας τον αστικό πολιτισμό". Το Σπίτι κάνει αυτό ακριβώς, βοηθάει τους παθητικούς, ως είθισται, θεατές να γίνουν ενεργητικοί, να πάρουν θέση ως προς τη ζωή τους, τις σχέσεις του με τους άλλους, τα κοινωνικά δρώμενα και ακόμη-ακόμη, την πολιτική. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του επίσημου θέματος συζήτησης της δικής μου ημέρας επίσκεψης (Τρίτη 2/6), που ήταν οι επερχόμενες ευροεκλογές. Σύμφωνα με το πρόχειρο γκάλοπ, η αποχή φτάνει στο 70% και οι υπόλοιπες ψήφοι πάνε κάπου προς τα αριστερά.

Εκτός από τα σοβαρά, υπήρχαν πάντα και τα πιο ανάλαφρα, με παιχνίδι γνώσεων για να καλύπτει τα κενά (το διάστημα που το σύστημα καραόκε χρειαζόταν για να πάρει μπρος). Οπότε, και Trivial παίξαμε, και τα εσώψυχά μας αποκαλύψαμε και ανακαλύψαμε τον νέο Bryan Adams στο πρόσωπο καλλίφωνου Κερκυραίου (πως αλλιώς) που έδωσε συγκλονιστικές ερμηνείες του Summer of '69 και Everything I do. Υπήρχε και κάτι για βρώσιν και πόσιν, όπως, άλλωστε σε κάθε σπίτι. Τα καναπεδάκια, οι μπίρες, το κρασί και οι πίτσες κάνουν την εξερεύνηση του αστικού πολιτισμού μας σίγουρα ευκολότερη, αφού "νηστικό αρκούδι δε χορεύει" και επιτρέπουν στις εντάσεις από την ψυχοθεραπευτική επήρεια της performance να εξομαλυνθούν ακίνδυνα.

Η Ελισάβετ, ο Αλέξανδρος, ο Γιώργος, η Κατερίνα, ο Ηλίας, ο Δημήτρης και οι υπόλοποι φίλτατοι καλεσμένοι, επιβεβαίωσαν για μια ακόμη φορά την επιμονή μου να εφαρμόζω τη θεωρία των αυτοποιητικών ή αυτοαναφορικών συστημάτων στο θεατρικό μας κόσμο. Ε, ναι, λοιπόν, το κοινό-συμμετέχοντες της performance των Blitz προέρχονταν στην πλειονότητά τους από τον καλλιτεχνικό κόσμο (επαγγελματικά) ή είχαν παρεμφερές background (φοιτητές δραματικών σχολών, μέλη θεατρικών ομάδων κτλ).

Όντας βαθιά βυθισμένη στη λογική της performance, ενώ πήγα με τη λογική ότι θα φύγω μόλις έχω αρκετό υλικό, δε κατάφερα να ξεκολλήσω πριν τις 2 παρά τα ξημερώματα, και ενώ η ανταλλαγή ρόλων συνεχιζόταν ακάθεκτη και το κλίμα είχε μαλακώσει από αποξενωμένο και απειλητικό σε φιλικό και παρεϊστικο.

Ετυμηγορία (πιο ευγενικά) Αποτίμηση --> "Καλά, και ποιο το νόημα όλων αυτών;", μπορεί να αναρωτηθεί κάθε καχύποπτος τεχνοκράτης. Καταρχήν, η τέχνη δε χρήζει σώνει και καλά νοήματος, αρκεί να σε ξεσηκώνει, να κάνει τα αισθητήρια όργανά σου να δουλεύουν στο ζενίθ, το νωθρό εγκέφαλό σου να τινάζεται σα να τον τσιμπάει μύγα. Όμως, το σπίτι είχε τελικά πολλά παραπάνω να προσφέρει. Εκτός από ένα απλόχερο δόσιμο εκ μέρους των ηθοποιών --δύο εξ' αυτών μάλιστα μας έκαναν εθνικά υπερήφανους προ ημερών με τον Κυνόδοντα στις Κάννες, κι όμως είχαν την απλότητα κάθε τυχαίου περαστικού--, είναι και μια κίνηση απάλειψης του χάσματος μεταξύ σκηνής και πλατείας. Είναι ηθοποιοί, κι όμως όχι τόσο διαφορετικοί από μας. Μαζί τους, γίναμε κι εμείς ηθοποιοί, πήραμε το μικρόφωνο, μιλήσαμε για τον πόνο μας, τραγουδήσαμε και χορέψαμε. Αυτό κάνουν και οι ίδιοι, οι ρόλοι είναι ο δικός τους τρόπος να βρουν τον εαυτό τους, ποιος είναι, τάχα, ο δικός μας; Γιατί χρειαζόμαστε κι εμείς έναν, αυτό το ζήτημα το έφεραν στην επιφάνεια, μας το υπογράμμισαν με κίτρινο μαρκαδόρο, δίχως να το αγγίξουν καν, λεκτικά. Οι οικοδεσπότες ήταν αληθινοί, αλλά μπορεί απλώς να έπαιζαν αληθινά, μπορεί οι σκηνοθετικές οδηγίες να είχαν ρεαλιστική σκοπιά, νατουραλισμός και τέτοια. Μπορεί βέβαια και οι καλεσμένοι να μην ήταν τόσο αληθινοί, να είχαν φορέσει πιο σφιχτά τη μάσκα των κοινωνικών συμβάσεων, αλλά μπορεί και να την είχαν βγάλει εντελώς. Κανείς δε ξέρει ποτέ με σιγουριά. Μια τελευταία κοινωνική παρατήρηση ήταν ότι οι αρσενικοί του σπιτιού ήταν σαφώς πιο επιθετικοί από τους θηλυκούς συγκατοίκους τους ( γιατί, η φύση δε βγαίνει εύκολα από πάνω μας). Πάντως, ο πρωταγωνιστής αυτής της performance δεν ήταν ούτε αυτοί, ούτε εμείς. Ήταν ένα μικρό χρυσόψαρο που κολυμπούσε στη στενάχωρη γυάλα πίσω ακριβώς από το χώρο έκθεσης και ξεκουφαινόταν, φαντάζομαι, από την ακαταλαβίστικη γι' αυτό γλώσσα που ακουγόταν στο μικρόφωνο.

Υ.Γ. Τρέξτε σαν τρελοί να κλείσετε θέση για τις δύο τελευταίες επισκέψεις, Δευτέρα 8 και Τρίτη 9 Ιουνίου. But, beware: you enter at your own risk.

---

Ιδέα: Βασίλης Χαραλαμπίδης
Σκηνοθεσία-Δραματουργία: blitz
Συγκάτοικοι: Γιώργος Βαλαής, Ιφιγένεια Βασιλείου, Βαγγέλης Ζλατίντσης, Ελένη Καραγεώργη, Μιχάλης Μαθιουδάκης, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής, Μαρία Φιλίνη, Βασίλης Χαραλαμπίδης

Bios
Πειραιώς 84, 210 3425335