της Αναστασίας Παπαστάθη, βασισμένο στη νουβέλα του Henry Farrell What ever happened to Baby Jane?
Με το γνωστό ψυχολογικό θρίλερ, που σκηνοθέτησε ο Robert Aldrich με μοναδική μαεστρία το 1962, με τις αξεπέραστες Bette Davis και Joan Crawford να τρώνε η μία τις σάρκες της άλλης (sic), αλλά και ο David Greene με τις αδερφές Lyn και Vanessa Redgrave (για την αγγλική TV) , καταπιάνεται φέτος η Αναστασία Παπαστάθη που μας σύστησε τον Caveman --που συνεχίζει να κυκλοφορεί ανάμεσά μας-- πριν από 3 χρόνια. Τώρα βρίσκει την ωριμότητα να αναλάβει διπλό ρόλο: όχι μόνο αυτόν της σκηνοθέτριας, αλλά και της μίας εκ των πρωταγωνιστριών.
Δεν θα ήταν εύκολο να συγκρίνει κανείς την αριστουργηματική δουλειά του Aldrich και των πρωταγωνιστριών του με οτιδήποτε άλλο διαπραγματεύεται το ίδιο υλικό, δηλαδή τη νουβέλα του Farell, για δύο απλούς λόγους: πρώτον, η κινηματογραφική τέχνη έχει αμέτρητες δυνατότητες να υποβάλλει/επιβάλλει το αίσθημα και το συναίσθημα (κάτι στο οποίο υστερεί το θέατρο) και δεύτερον την ιδιοφυία του Aldrich δε τη βρίσκεις κάθε μέρα. Αρκούν μερικά αποσπάσματα του Whatever Happened to Baby Jane? στο youtube (ειδικά η σκηνή τέλους) για να καταλάβετε γιατί αυτό το "bold essay in the art of the macabre" είναι αξεπέραστο.
Ας προχωρήσουμε όμως στο παρασύνθημα, κι ας αφήσουμε τις συγκρίσεις, γιατί δεν οδηγούν πουθενά. Εγχείρημα δύσκολο εκ των πραγμάτων η θεατρική αναπαράσταση του Baby Jane, ακόμη περισσότερο αν οι ευκολίες της περιστρεφόμενης σκηνής, της αλλαγής σκηνικών, των πολυμέσων κτλ δεν αποτελούν μέρος των σκηνικών λύσεων. Η σκηνοθέτης προτίμησε τη σταθερή σκηνή και άφησε τα υπόλοιπα στη φαντασία μας.Έτσι, έχουμε τουλάχιστον ένα καλό: βλέπουμε καθ' όλη σχεδόν τη διάρκεια του θεατρικού και τις δύο αδερφές ταυτόχρονα, δεν υπάρχουν εδώ τα κινηματογραφικά κάδρα που δίνουν στο προβάδισμα μια στη μία, μια στην άλλη, στη σκηνή του Coronet οι αδερφές Χάντσον είναι μια αδιαίρετη ενότητα,δεμένες με βασανιστικά δεσμά, όπως στην καθημερινή ζωή τους.
Η μουσική βοηθούσε στην κορύφωση της αγωνίας, η ζοφερότητα του κατα τ' άλλα λιτού σκηνικού επίσης. Πάντως, η Ιωάννα Γκαβάκου ήταν το πραγματικό ατού της παράστασης. Ξεκίνησε να χτίζει έναν αντιπαθή χαρακτήρα, προσθέτοντάς του συνεχώς όλο και περισσότερα επίπεδα, μέχρι στο τέλος να τον πλουτίσει τόσο με τον πόνο και το βασανισμένο του παρελθόν, που, μαζί με το twist του φινάλε, να τον κάνει σχεδόν συμπαθή. Σίγουρα πολλά χρωστάει στο υλικό της, που είναι εξαιρετικό και στην ικανοποιητική διασκευή του από την Παπαστάθη, η οποία ενώ πρόσεξε ιδιαιτέρως κάποια στοιχεία της παράστασης, άφησε άλλα σε δεύτερη μοίρα, όπως το χαρακτήρα της, που καταλήγει να είναι σχετικά μονοδιάστατος, και το χαρακτήρα της Ελβίρας. Η περιστασιακή βοηθός στο σπίτι κυκλοφορεί με τζινάκι, μαλλί φτιαγμένο σε τοστιέρα και γενικά ρουχαλάκια τελευταίας μόδας --ενώ το στόρι διαδραματίζεται κάπου στα '60s στα περίχωρα του L.A., και διαλύει το illusion με το χειρότερο τρόπο. Μακάρι, βέβαια, να ήταν μόνο η εξωτερική της εμφάνιση που ξενίζει, ίσως όμως τα όποια shortcomings στην προσέγγιση του ρόλου να οφείλονται και σε ελλιπείς πρόβες.
Κατι που θα μπορούσε να λείπει, είναι το διάλειμμα, ώστε ο ηλεκτρισμός που δημιουργείται στη σκηνή να μην εξανεμίζεται και να πρέπει να δημιουργηθεί εκ νέου, μερικά μικροπράγματα θα μπορούσαν να είναι περισσότερο προσεγμένα, αλλά εύχομαι ότι όλα θα δέσουν όσο οι ηθοποιοί θα συνυπάρχουν στη σκηνή για περισσότερο καιρό --σημειωτέον ότι παρακολούθησα την τρίτη μόλις παράσταση ενώπιον κοινού. Παρόλη την αφαιρετική διάθεση του σκηνικού, το φινάλε κατάφερε να είναι συγκινητικό, με την ανατροπή να προκαλεί ρίγος και να αποδεικνύει περίτρανα τη σχετικότητα της αλήθειας και την παντοτινή επιτυχία της υποκρισίας.
Με το γνωστό ψυχολογικό θρίλερ, που σκηνοθέτησε ο Robert Aldrich με μοναδική μαεστρία το 1962, με τις αξεπέραστες Bette Davis και Joan Crawford να τρώνε η μία τις σάρκες της άλλης (sic), αλλά και ο David Greene με τις αδερφές Lyn και Vanessa Redgrave (για την αγγλική TV) , καταπιάνεται φέτος η Αναστασία Παπαστάθη που μας σύστησε τον Caveman --που συνεχίζει να κυκλοφορεί ανάμεσά μας-- πριν από 3 χρόνια. Τώρα βρίσκει την ωριμότητα να αναλάβει διπλό ρόλο: όχι μόνο αυτόν της σκηνοθέτριας, αλλά και της μίας εκ των πρωταγωνιστριών.Δεν θα ήταν εύκολο να συγκρίνει κανείς την αριστουργηματική δουλειά του Aldrich και των πρωταγωνιστριών του με οτιδήποτε άλλο διαπραγματεύεται το ίδιο υλικό, δηλαδή τη νουβέλα του Farell, για δύο απλούς λόγους: πρώτον, η κινηματογραφική τέχνη έχει αμέτρητες δυνατότητες να υποβάλλει/επιβάλλει το αίσθημα και το συναίσθημα (κάτι στο οποίο υστερεί το θέατρο) και δεύτερον την ιδιοφυία του Aldrich δε τη βρίσκεις κάθε μέρα. Αρκούν μερικά αποσπάσματα του Whatever Happened to Baby Jane? στο youtube (ειδικά η σκηνή τέλους) για να καταλάβετε γιατί αυτό το "bold essay in the art of the macabre" είναι αξεπέραστο.
Ας προχωρήσουμε όμως στο παρασύνθημα, κι ας αφήσουμε τις συγκρίσεις, γιατί δεν οδηγούν πουθενά. Εγχείρημα δύσκολο εκ των πραγμάτων η θεατρική αναπαράσταση του Baby Jane, ακόμη περισσότερο αν οι ευκολίες της περιστρεφόμενης σκηνής, της αλλαγής σκηνικών, των πολυμέσων κτλ δεν αποτελούν μέρος των σκηνικών λύσεων. Η σκηνοθέτης προτίμησε τη σταθερή σκηνή και άφησε τα υπόλοιπα στη φαντασία μας.Έτσι, έχουμε τουλάχιστον ένα καλό: βλέπουμε καθ' όλη σχεδόν τη διάρκεια του θεατρικού και τις δύο αδερφές ταυτόχρονα, δεν υπάρχουν εδώ τα κινηματογραφικά κάδρα που δίνουν στο προβάδισμα μια στη μία, μια στην άλλη, στη σκηνή του Coronet οι αδερφές Χάντσον είναι μια αδιαίρετη ενότητα,δεμένες με βασανιστικά δεσμά, όπως στην καθημερινή ζωή τους.
Η μουσική βοηθούσε στην κορύφωση της αγωνίας, η ζοφερότητα του κατα τ' άλλα λιτού σκηνικού επίσης. Πάντως, η Ιωάννα Γκαβάκου ήταν το πραγματικό ατού της παράστασης. Ξεκίνησε να χτίζει έναν αντιπαθή χαρακτήρα, προσθέτοντάς του συνεχώς όλο και περισσότερα επίπεδα, μέχρι στο τέλος να τον πλουτίσει τόσο με τον πόνο και το βασανισμένο του παρελθόν, που, μαζί με το twist του φινάλε, να τον κάνει σχεδόν συμπαθή. Σίγουρα πολλά χρωστάει στο υλικό της, που είναι εξαιρετικό και στην ικανοποιητική διασκευή του από την Παπαστάθη, η οποία ενώ πρόσεξε ιδιαιτέρως κάποια στοιχεία της παράστασης, άφησε άλλα σε δεύτερη μοίρα, όπως το χαρακτήρα της, που καταλήγει να είναι σχετικά μονοδιάστατος, και το χαρακτήρα της Ελβίρας. Η περιστασιακή βοηθός στο σπίτι κυκλοφορεί με τζινάκι, μαλλί φτιαγμένο σε τοστιέρα και γενικά ρουχαλάκια τελευταίας μόδας --ενώ το στόρι διαδραματίζεται κάπου στα '60s στα περίχωρα του L.A., και διαλύει το illusion με το χειρότερο τρόπο. Μακάρι, βέβαια, να ήταν μόνο η εξωτερική της εμφάνιση που ξενίζει, ίσως όμως τα όποια shortcomings στην προσέγγιση του ρόλου να οφείλονται και σε ελλιπείς πρόβες.
Κατι που θα μπορούσε να λείπει, είναι το διάλειμμα, ώστε ο ηλεκτρισμός που δημιουργείται στη σκηνή να μην εξανεμίζεται και να πρέπει να δημιουργηθεί εκ νέου, μερικά μικροπράγματα θα μπορούσαν να είναι περισσότερο προσεγμένα, αλλά εύχομαι ότι όλα θα δέσουν όσο οι ηθοποιοί θα συνυπάρχουν στη σκηνή για περισσότερο καιρό --σημειωτέον ότι παρακολούθησα την τρίτη μόλις παράσταση ενώπιον κοινού. Παρόλη την αφαιρετική διάθεση του σκηνικού, το φινάλε κατάφερε να είναι συγκινητικό, με την ανατροπή να προκαλεί ρίγος και να αποδεικνύει περίτρανα τη σχετικότητα της αλήθειας και την παντοτινή επιτυχία της υποκρισίας.
Σκηνοθεσία: Αναστασία Παπαστάθη
Μουσική: Πάνος Φορτούνας
Σκηνικό-Κοστούμια: Ειρήνη Παγώνη
Χορογραφία: Στέφανι Tσάκωνα
Παίζουν: Ιωάννα Γκαβάκου, Αναστασία Παπαστάθη, Μαρία Πανοπούλου, Γιάννης Μαριάς
Θέατρο CORONET
Φρύνης 11, Παγκράτι, 210 7012123 – 210 7012511
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου