PR

του Γρηγόρη Χατζάκη

"Μία ψυχαναλυτική προσέγγιση πάνω στην εικόνα και την προσωπικότητα, το είναι και το φαίνεσθαι" μας τάζει το PR, ένα concept πολύ πρωτότυπο, πολύ προχώ και πάρα μα πάρα πολύ δύσκολο να ανταποκριθεί στις παραφουσκωμένες προσδοκίες μου. Οι οποίες ξεφουσκώνουν με θλίψη κατά τη θέαση, για να κάνουν την παράσταση να φανεί στην καλύτερη περίπτωση ελλιπής, κατά τι μονομερής ή απλώς όχι αρκετά δουλεμένη. Μάλιστα, έχω τις ενστάσεις μου για καθέναν από τους χαρακτήρες ξεχωριστά.

Όντας φαν των κόμιξ, με θητεία στην ανάγνωση ακόμη και αμετάφραστων των περιπετειών του TinTin όταν ακόμη δεν ήξερα γαλλικά (oui, ça arrive:P) θα ομολογήσω ότι βρήκα κάπως περίεργη την χαρακτηροποίηση του Τεντέν. Ο ξανθός νεαρός ρεπόρτερ δε μου είχε φανεί ποτέ αυτιστικός, μέχρι που είδα την παράσταση. Ούτε φασαριόζικος, ούτε χαμένος σε έναν ακατάληπτο κυκεώνα σχηματικών πράξεων και φράσεων, ούτε με εμφανείς εμμονές ούτως ειπείν σοβαρή ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. Γραμμή για ψυχολόγο, είναι ο θεατρικός Τεντέν, μεταξύ μας. Καμιά αναφορά δεν έγινε, εκτός των άλλων, στη για πολλούς αξεδιάλυτη σεξουαλικότητα του νεαρού, αλλά αυτό, I guess, υπόκειται στην πρόσληψη του συγγραφέα. Ο Μιλού ήταν ορθά nowhere to be found, οι βαλίτσες και τα μπαούλα πηγαινοέρχονταν και γενικά η σκηνογραφία ήταν ευχάριστα ικανοποιητική και πλήρης.

Εξίσου περίεργα δοσμένη βρήκα την πεισματάρικη Mafalda, που πάντα μέχρι να τη δω στο ωραίο σκοτεινό της δωμάτιο με τη φωτεινή υδρόγειο μου φαινόταν έξυπνη και συμπαθητική. Εκεί, δίνεται μεγαλύτερο βάρος στο στοιχείο του μικρομέγαλου που σίγουρα έχει, σχηματοποιείται σε ένα μικρό φωνακλάδικο σπασικλάκι παρά μία ευαίσθητη μικρή πιο μπροστά από την ηλικία της που μισεί τη σούπα.

Αρκετά πιο κοντά στην αλήθεια (που βέβαια, το ξέρουμε όλοι μας, δεν υπάρχει, όπως ούτε αντικειμενική πραγματικότητα, αλλά κουβέντα να γίνεται) ήταν ο Captain Hook και η Jessica Rabbit. Ίσως, για να πω του στραβού το δίκιο, επειδή όλοι μας έχουμε μεγαλύτερη εξοικείωση με τους συγκεκριμένους χαρακτήρες, άρα και ο σκηνοθέτης. Ειδικά με το Hook όλοι τρομάξαμε παιδιά, όλοι (?) βρήκαμε απάγκιο στον φανφαρόνικο σαδισμό του και την όρεξη να σκοτώνει τα ιπτάμενα παιδιά που δεν μεγαλώνουν ποτέ.

Ο Hook που απόκτησε έντονο κωμικό στοιχείο κυρίως στη μετα-Disney εποχή και όχι εξαρχής από το θεατρικό του Barry, ήταν στο σκοτεινό του δωμάτιο όσο απελπισμένος έπρεπε. Όχι πολύ τρομαχτικός, πιότερο αξιολύπητος. Δε μπορούσε χωρίς το Σμι, δε μπορούσε με την ιπτάμενη περικολάδα, κουνούσε απειλητικά το γάντζο του και είχε τη σωστή δόση κωμικότητας και απειλητικότητας, κάπως έτσι σκεφτόμουν ότι θα ένιωθε μέσα το ο Κάπτεν Γάντζος, άσε που ήταν κόντρα-ρόλος για τον γλυκομίλητο Χάρη Αττώνη, το μικρό παρατημένο Χάνσελ.

Η Jessica θελκτική και εντελώς καμπυλωτή, η σωστή βραχνή α-λα-Kathleen Turner φωνή και η σχετικά αναμενόμενη προσέγγιση του ρόλου, η μοιραία-πλην-όμως-ανασφαλής, η ποθητή που μένει πιστή στο rabbit της. Αστεία props στο συγκεκριμένο δωμάτιο και απίστευτη κίνηση από τη Φανή Σπυριδάκη, άλλη έκπληξη-μεταμόρφωση της μικρής Γκρέτελ.

Οι καλύτερες σκηνές, ήταν οι ομαδικές, πάντως. Η χάρτινη υπόσταση των χαρακτήρων να κολλάει στο τζάμι για ξεκίνημα και να φυγαδεύεται με ξύλινη σκάλα στον πάνω όροφο και η ανταλλαγή χαρακτήρων στην οντισιόν ήταν το πιο θεατρικό και αστείο εύρημα της παράστασης. Άλλα μεγάλα ατού τα παιχνίδια με τη σκιά που δημιουργούσαν οι φακοί, τα μεγάλα παράθυρα που άφηναν ακατάπαυστα την παρακμιακή πραγματικότητα του περιγύρου να παρεισφρήσει και το αεροπλάνο που το βουητό του ακούστηκε, τα εκτυφλωτικά φώτα του στράφηκαν κατά πάνω μας, αλλά τελικά δεν κατέβηκε να τους πάρει όλους πίσω στις σελίδες των κόμιξ τους.

---

Σύλληψη - Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Χατζάκης
Κείμενο: Γρηγόρης Χατζάκης - Διαμαντής Γκιζιώτης
Μουσική: Jimmy Jib
Βοηθός Σκηνοθέτης: Δημήτρης Βαρβαντάκης
Παίζουν: Χάρης Αττώνης, Βάλη Μαυρίδη, Νίκος Πλυτάς, Φανή Σπυριδάκη


ΚΤΗΡΙΟ
Αριστοφάνους 19 & Σαρρή , Ψυρρή, Αθήνα