του Ζαν Κλοντ Βαν Ιταλι
Αστέρια κι αστεράκια απο κριτικούς, ερασιτέχνες κι επαγγελματίες!
Περυσινή η παράσταση, πήγα προχθές, καθότι έλειπα στο εξωτερικό για σπουδές τον προηγούμενο θεατρικό χειμώνα. Εκεί στο εξωτερικό, όλως τυχαίως, με είχε πιάσει μια θεατρομανία (σχετική και με το αντικείμενο των σπουδών μου) υπέρ του δέοντως. Τέτοιο πράγμα όμως, που να μην έχει και διάλειμμα (όχι τίποτε άλλο, αλλά αν είχε, θα την είχα κάνει προ πολλού με ελαφριά πηδηματάκια) μάλιστα, δεν το είχα ματαδεί.
Απίστευτη σκηνοθετική φλυαρία, άσκοπες σιωπές (κι απόρουσα πως στο κάλο ένα κείμενο που καταλαμβάνει 16 σελίδες - με πολλές ενδιάμεσες φωτογραφίες - στο πρόγραμμα, χρειάζεται 115 ολόκληρα λεπτά για να ανεβεί σε παράσταση) κι έξοχες γυμναστικές ασκήσεις (physical theatre σε όλο του το μεγαλείο). Ενδιαφέρον το λευκό σκηνικό, χρώμα σπάνιο για σκηνή θεάτρου, μου έκανε εντύπωση στα δύο πρώτα μονόπρακτα της τριλογίας ('Ακρόαση, μία φούγκα για οκτώ ηθοποιούς' και 'TV'), το ξέχασα τελείως με την είσοδο της τεράστιας μαυροντυμένης κούκλας της γριάς και του μαύρου κρεβατίου για τις ανάγκες του τρίτου μονόπρακτου, του 'Μοτέλ'.
Πράγμα καινούργιο στην Ελλάδα η συνύπαρξη κούκλας και ηθοποιού στη θεατρική σκηνή, 'θεσμός' τις τελευταίες δεκαετίες στο ευρωπαικό και στο άμερικάνικο θέατρο. Το ίδιο δυστυχώς κι όσον αφορά το κοινωνικό θέατρο. Και ξαφνικά ο Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική, 40 χρόνια μετά την ανακάλυψη της!!!! Τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω τους ηθοποιούς, οι οποίοι με μεγάλη αυτοθυσία, μας προστάτευσαν με ένα δίχτυ όταν άρχισαν ξαφνικά να εκσφεδονίζονται διάφορα μπαλάκια (για την ακρίβεια τρελο - μπαλάκια και μπαλάκια του πινκ - πονκ) προς τα καθίσματα των θεατών. Θα τους είμαι ευγνώμων!!! Για εκείνο όμως, που δεν θα τους είμαι καθόλου ευγνώμων, είναι το ότι έχασα το τελευταίο λεωφορείο για το σπίτι μου, καθώς ποτέ δεν μας έδωσαν να καταλάβουμε το εάν και ποτέ τελείωνε ποτέ αυτό το έργο (?). Μας ρωτούσαν μόνο, (επιμόνως) αν "Σας άρεσέέέέ???", μάλλον για τα κεφτεδάκι και το κράσι που μας είχαν σερβίρει προηγουμένως. Ακόμη κι όταν τόλμησα και τους ρώτησα ευθέως, αν η παράσταση είχε τελειώσει, η απάντηση τους ήταν η ίδια μηχανική ερώτηση, με το χαμόγελο της διαφήμισης της Crest πάντα, αν 'Σας άρεσέέέέ?'.
To sum up, η παραστάση μου φάνηκε απλώς ξεπερασμένη.Ίσως φταίει κι ότι συνηθίζω όταν ταξιδεύω στο εξωτερικό, να βλέπω και κανένα θέατρο!
Υ. Γ. Θα σας έβαζα και μια φώτο, αλλά ακόμη περιμένω την ADSL μου. Το ελληνικό Ιnternet βαδίζει ακόμη στα χνάρια του ελληνικού 'ερευνητικού θεάτρου' (βλέπε την καταχώρηση του Αθηνοράματος).
Σκηνοθεσία: Περικλής Μουστάκης
ομάδα «Ασκηση»
210-9236992
Αστέρια κι αστεράκια απο κριτικούς, ερασιτέχνες κι επαγγελματίες!
Περυσινή η παράσταση, πήγα προχθές, καθότι έλειπα στο εξωτερικό για σπουδές τον προηγούμενο θεατρικό χειμώνα. Εκεί στο εξωτερικό, όλως τυχαίως, με είχε πιάσει μια θεατρομανία (σχετική και με το αντικείμενο των σπουδών μου) υπέρ του δέοντως. Τέτοιο πράγμα όμως, που να μην έχει και διάλειμμα (όχι τίποτε άλλο, αλλά αν είχε, θα την είχα κάνει προ πολλού με ελαφριά πηδηματάκια) μάλιστα, δεν το είχα ματαδεί.
Απίστευτη σκηνοθετική φλυαρία, άσκοπες σιωπές (κι απόρουσα πως στο κάλο ένα κείμενο που καταλαμβάνει 16 σελίδες - με πολλές ενδιάμεσες φωτογραφίες - στο πρόγραμμα, χρειάζεται 115 ολόκληρα λεπτά για να ανεβεί σε παράσταση) κι έξοχες γυμναστικές ασκήσεις (physical theatre σε όλο του το μεγαλείο). Ενδιαφέρον το λευκό σκηνικό, χρώμα σπάνιο για σκηνή θεάτρου, μου έκανε εντύπωση στα δύο πρώτα μονόπρακτα της τριλογίας ('Ακρόαση, μία φούγκα για οκτώ ηθοποιούς' και 'TV'), το ξέχασα τελείως με την είσοδο της τεράστιας μαυροντυμένης κούκλας της γριάς και του μαύρου κρεβατίου για τις ανάγκες του τρίτου μονόπρακτου, του 'Μοτέλ'.
Πράγμα καινούργιο στην Ελλάδα η συνύπαρξη κούκλας και ηθοποιού στη θεατρική σκηνή, 'θεσμός' τις τελευταίες δεκαετίες στο ευρωπαικό και στο άμερικάνικο θέατρο. Το ίδιο δυστυχώς κι όσον αφορά το κοινωνικό θέατρο. Και ξαφνικά ο Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική, 40 χρόνια μετά την ανακάλυψη της!!!! Τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω τους ηθοποιούς, οι οποίοι με μεγάλη αυτοθυσία, μας προστάτευσαν με ένα δίχτυ όταν άρχισαν ξαφνικά να εκσφεδονίζονται διάφορα μπαλάκια (για την ακρίβεια τρελο - μπαλάκια και μπαλάκια του πινκ - πονκ) προς τα καθίσματα των θεατών. Θα τους είμαι ευγνώμων!!! Για εκείνο όμως, που δεν θα τους είμαι καθόλου ευγνώμων, είναι το ότι έχασα το τελευταίο λεωφορείο για το σπίτι μου, καθώς ποτέ δεν μας έδωσαν να καταλάβουμε το εάν και ποτέ τελείωνε ποτέ αυτό το έργο (?). Μας ρωτούσαν μόνο, (επιμόνως) αν "Σας άρεσέέέέ???", μάλλον για τα κεφτεδάκι και το κράσι που μας είχαν σερβίρει προηγουμένως. Ακόμη κι όταν τόλμησα και τους ρώτησα ευθέως, αν η παράσταση είχε τελειώσει, η απάντηση τους ήταν η ίδια μηχανική ερώτηση, με το χαμόγελο της διαφήμισης της Crest πάντα, αν 'Σας άρεσέέέέ?'.
To sum up, η παραστάση μου φάνηκε απλώς ξεπερασμένη.Ίσως φταίει κι ότι συνηθίζω όταν ταξιδεύω στο εξωτερικό, να βλέπω και κανένα θέατρο!
Υ. Γ. Θα σας έβαζα και μια φώτο, αλλά ακόμη περιμένω την ADSL μου. Το ελληνικό Ιnternet βαδίζει ακόμη στα χνάρια του ελληνικού 'ερευνητικού θεάτρου' (βλέπε την καταχώρηση του Αθηνοράματος).
Σκηνοθεσία: Περικλής Μουστάκης
ομάδα «Ασκηση»
210-9236992
8 σχόλια:
ligo apporitpikh-os eisai.......
krima den mporei to ellhniko 8eatro exei kai kala stoixeia.....
Kai ELEOS....den xreiazetai pia na sugrinomaste......des to eurwpaiko 8eatro kai isws katalaveis oti se arketa eimaste kaluteroi
;)
ontos ehoume arketa kala...alla ksereis pos einai, otan mia kaki parastasi sou hei spasei ta nevra, de boreis na to deis entelos antikeimenika!
Μου κάνει εντύπωση οτι ένας άνθρωπος που έχει δει τόσο θέατρο, κουράστηκε από τη διάρκεια μίας παράστασης και εκνευρίστηκε. Υποτίθεται ότι η υπομονή είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του εκπαιδευμένου φιλότεχνου. Να φανταστώ ότι δε μπορείτε να δείτε Αγγελόπουλο στο σινεμά γιατί έχει πολλές σιωπές;
Επίσης εάν όλα αυτά που είδατε γίνονται εδώ και 40 χρόνια στο εξωτερικό αλλά ποτέ στην Ελλάδα, τότε είναι μάλλον θετικό οτι αυτή η ομάδα τα παρουσίασε και στην Ελλάδα για πρώτη φορά. Τι το κακό υπάρχει; Δεν έχουν όλοι την πολυτέλεια να ταξιδέψουν έξω για να δουν κάτι τέτοιο.
agapiti, ehete ena dikio sto deftero skelous tou sholiou sas. ontos esto kai teleftaioi kai kataidromenoi, kalo enai na vlepoume tis taseis kai protaseis kai entos elladas.
gia tin ipomoni tou ekpaidevmenou filotehnou omos, min pairnete orko. to mono pou ehoume afksimeno se shesi me tous ipoloipous einai oi apaitiseis--logiko istera apo tis sigriseis pou eimaste se thesi na kanoume, de nomizete?
σε ποια χωρα του εξωτερικου εχεις δει παραστασεις? αγγλια να υποθέσω
ontos, i omada ton grafonton sto Θέατρο για Όλους ehei kirios parakolouthisei theatro sto Londino(opou kai ehoun metekpaideftei dio ex imon), valte kai ligi Gallia mesa ktl.
Στην λίγη Γαλλία, θα μπορούσατε να προσθέσετε και λίγο βερολινέζικο θέατρο από σποραδικές επισκέψεις.
Η παράσταση είναι η καλύτερη που έχω δει στην ζωή μου. Και ας μην έχω εμπειρία του ευρωπαικού θεάτρου (εκτός από μια γαλλική που είδα), η παράσταση σου πέρναγε αμέτρητα μηνύματα. Όσοι τα καταλάβανε τα καταλάβανε. Το σπάσιμο νεύρων που σου δημιουργούσε η παράσταση το έκανε εσκεμμένα και μπράβο τους που δημιουργήσανε τέτοια ατμόσφαιρα για να περάσουνε αυτό που θέλανε.
Όταν το είδα, ο 1ος που σηκώθηκε για να φύγει ήταν ένας νεαρός ηθοποιός (όχι από την παράσταση-τον ξέρω από την τηλεόραση) και ακόμα και αυτός έκανε 20' για να σηκωθεί. Πραγματικά φαντάζομαι το γέλιο που θα ρίχνουν από μέσα τους οι ηθοποιοί της παράστασης όταν βλέπουν τις αντιδράσεις του κοινού...
Μπράβο σε αυτήν την ομάδα, και ας μην είναι για όλους.
Δημοσίευση σχολίου