Το τρέντυ θα σφυρίξει τρεις φορές

του Σταμάτη Φασουλή

Το νέο ότι ο Σταμάτης Φασουλής αποφάσισε να επιστρέψει στην επιθεώρηση με ξάφνιασε δίχως άλλο. Είμαι από κείνους που δεν έχουν το συγκεκριμένο είδος σε μεγάλη εκτίμηση, δικαίως, νομίζω, αφού οι εποχές της μεγάλης δόξας του έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

Αυτό το ‘ανεπιστρεπτί’ σκέφτομαι τώρα να το αφήσω κατά μέρος. Βγαίνοντας από την αίθουσα του Δημήτρης Χορν, σκεφτόμουν ότι ίσως τελικά η επιθεώρηση να έκανε καλά που δεν ξεψύχησε χρόνια πριν. Στο ψυχορράγημα της αποφάσισαν να της δώσουν λίγη ακόμη πίστωση ζωής οι πιο κατάλληλοι: ο Σταμάτης Φασουλής, ο Παντελή Καναράκης(γνωστό από τις ραδιοφωνικές συχνότητες) και ο Κοσμάς Βίδος του ΒΗΜΑgazino είναι αυτοί που υπογράφουν τα επιτυχημένα κείμενα του Τρέντυ.

Η επιλογή των ηθοποιών είναι εξίσου εντυπωσιακή, με την Ελένη Καστάνη και το Γιάννη Ζουγανέλη να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό. Η τηλεοπτική Ρεγγίνα—κατά κόσμον Μαριάννα Τουμασάτου νομίζω ότι τελευταία έχασε τη φόρμα της στους κωμικούς ρόλους. Όσο για τα νεότερα παιδιά του θιάσου, είναι όχι μόνο χάρμα οφθαλμών, αλλά και εμφανώς ταλαντούχα.

Τα σκετσάκια της παράστασης περιλαβαίνουν κάθε μα κάθε πτυχή της σύγχρονης ζωής του μέσου Έλληνα. Η μανία με τους ψυχολόγους, το e-shopping, το pilates και τα υπόλοιπα must του γυμναστηρίου σκιαγραφείται με πολύ χιούμορ και φαντασία. Η αδυναμία επικοινωνίας, οι υπηρέτριες εξ αλλοδαπής, οι έξοδοι στα μπουζουξίδικα που τραγουδάει η Κρίσπα(!) και που κατεβαίνει από την οροφή στην πίστα μέσα σε ένα τεράστιο ντέφι, ακόμη και το φαινόμενο των metrosexual αντρών που βάζουν κρέμες και κάνουν χαλάουα δεν άφησαν το Φασουλή και την παρέα του αδιάφορους. Υπερτονίζοντας εικόνες της καθημερινότητας κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα patchwork από χαρακτήρες που ζουν στην εποχή του trendy και θέλουν να βγουν ασπροπρόσωποι, όποια ηλικία κι αν έχουν.

Οι μουσικές επιλογές προσδίδουν κι άλλο κωμικό τόνο στην ήδη χαρούμενη ατμόσφαιρα: ακούμε τη Μισιρλού σε κάθε γνωστή εκδοχή, σουξέ της εποχής (Sex, Ελλάδα συγγνώμη, Ζιγκολό κτλ), αλλά και ήχους πιο παλιούς( Περιμπανού, Ζαβαρακατρανέμια, Οι θαλασσιές οι χάντρες κτλ). Το σίγουρο είναι ότι η μουσική ξεσήκωνε το κοινό, που αποτελούνταν κυρίως από μεσήλικες και πάνω δεόντως. (κι όμως, η παράσταση είναι αρκούντως νεανική.) Οι εύστοχοι στίχοι στίχοι της Λίνας Νικολακοπούλου (και σ’ αγαπούτσα, και σ’αγαπούτσα...) μας κάνουν να ξεκαρδιζόμαστε.

Οι καλύτερες στιγμές της παράστασης: Η Καστάνη να παραμιλάει για πολύχρωμα πλαστικά πέη στο σαλόνι της και ο Ζουγανέλης ντυμένος frontman σε γκρουπ μεταλλάδων να τραγουδάει fuck, fuck φακές!

Μια τελευταία μνεία στο Φασουλή. Που ό,τι κάνει, το κάνει καλά. Σκηνοθετεί, παίζει, γράφει. Κρίμα που τόσα χρόνια δεν καταδέχεται να κάνει κινηματογράφο. Νομίζω ότι θα τα πήγαινε περίφημα...

---

Κείμενα: Σταμάτης Φασουλής, Κωνσταντίνος Βίδος, Βαγγέλης Νάσης, Παντελής Καναράκης
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική-μουσική επιμέλεια: Γιάννης Ζουγανέλης
Σκηνικά: Γιώργος Γαβαλάς
Κοστούμια: Άγγελος Μέντης
Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ
Χορογραφίες: Δημήτρης Παπάζογλου
Παίζουν: Σταμάτης Φασουλής, Ελένη Καστάνη, Γιάννης Ζουγανέλης, Μαριάννα Τουμασάτου, Σταύρος Νικολαϊδης, Ναταλία Λιονάκη, Όθων Μεταξάς, Μαριάννα Πολυχρονίδη, Δημήτρης Τσέλιος, Έφη Παπαθεοδώρου κ.α.

Θέατρο Δημήτρης Χορν
Αμερικής 10, 210-361250