Η νύχτα των δολοφόνων

Του Χοσέ Τριάνα

Μετάφραση - Σκηνοθεσία -Μουσική επιμέλεια: Γιάννης Πετσόπουλος
Σκηνικά : Πάρις Φερράρο
Επιμέλεια κοστουμιών : «Πολυμήχανοι»
Σχεδιασμός Φωτισμών : Νίκος Βλασόπουλος
Διδασκαλία τεχνικών «φυσικού θεάτρου» : Βούλα Ξύκη
Παίζουν : Γιώργος Ντούσης, Αντωνία Βαλλιανάτου, Νατάσα Γαβαλά

Θέατρο Studio Αργώ

Ο Λάλο, η Κούκα και η Μπέμπα είναι τρία νέα παιδιά που αντιδρούν στην ιδέα των παντοδύναμων γονιών τους και φαντασιώνονται ότι τους βγάζουν απ’ τη μέση. Αυτό είναι εν συντομία το grand narrative στο οποίο στηρίζεται το θεατρικό του José Triana La noche de los asesinos. Η αναφορά και μόνο στην πατροκτονία και τη μητροκτονία θυμίζουν άμεσα αρχαία τραγωδία, και είναι αλήθεια ότι ο Τριάνα έχει ασχοληθεί με διάφορες μεταγραφές αρχαιοελληνικών τραγωδιών (Medea en el Espejo), όπως άλλωστε και ο Cocteau, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι ανακαλύπτει νέες ατραπούς για να οδηγήσει τις γνωστές αναζητήσεις.

Η κόντρα του κατεστημένου με το νέο και το επαναστατικό είναι το μοτίβο της παράστασης και ο κουβανός συγγραφέας προσπαθεί να αντιπαραθέσει τις δύο αυτές δυνάμεις με ένα παιχνίδι ρόλων, βίας και φαντασίας. Η κατάσταση που οι Κουβανοί επαναστάτες κλήθηκαν να ανατρέψουν οπωσδήποτε αντηχεί στην πάλη για ανατροπή της εξουσίας και την υιοθέτηση μιας νέας ματιάς απέναντι στην πραγματικότητα που αναζητούν τα τρία παιδιά. Η νύξη για την ενδοοικογενειακή αυταρχικότητα και το δεσποτισμό της Εκκλησίας δεν περνάει απαρατήρητη, όπως και η αδυναμία ορισμένων γονιών να νιώσουν πραγματική αγάπη για τα παιδιά τους. Γιατί οι γονείς είναι το τόξο και τα παιδιά τα βέλη, όπως λέει ο Χαλίλ Γκιμπράν, και δεν πρέπει να τους επιβάλλουμε κεκτημένες συνήθειες.

Τα τρία παιδιά έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό σε ένα εμπνευσμένο και με couleur locale σκηνικό—που θύμιζε πάλι Cocteau και Parents Terribles μέσα στην ακαταστασία του. Ερμήνευσαν κάθε πιθανό ρόλο, από τους ίδιους τους γονείς, τους γείτονες, τους αστυνομικούς, τους δικαστές και οποιονδήποτε θα μπορούσε να εμπλέκεται στην επικείμενη δολοφονία, αλλάζοντας ρόλους μεταξύ τους και ελέγχοντας τα όριά τους. Ιδιαίτερα συγκινητικό το θέαμα τόσο νέων ηθοποιών να τα δίνουν όλα σε απόσταση αναπνοής από τους θεατές και χωρίς ίχνος μακιγιάζ. Η σκηνοθεσία έφερε φρέσκια πνοή σε ένα κατά τι κουρασμένο θεατρικό και κατάφερε με συνεχή κίνηση και σφήνες σωματικού θεάτρου να διασκεδάσει την υποψία βαρεμάρας από το μακροσκελές και επαναληπτικό παιχνίδι ρόλων των παιδιών. Η μουσική του έργου που απάνθισε αποκλειστικά και μόνο κουβανέζικα ακούσματα παλιότερα και νέα χάρισε με τη σειρά της ευχάριστα διαλείμματα στην παράσταση.