O σκηνοθέτης του Εξορκιστή και του French Connection επέστρεψε πέρυσι σκηνοθετώντας το σενάριο του Tracy Letts Bug, για να κερδίσει το βραβείο των κριτικών στο περσινό Quinzaine des réalisateurs στις Κάνες. Η ταινία που πρωταγωνιστεί η Ashley Judd δεν γνωρίζουμε αν και πότε θα έρθει στις ελληνικές αίθουσες, πάλι καλά λοιπόν που η ομάδα NAΜΑ μας σκέφτεται τόσο και μας παρουσιάζει το θεατρικό στο οποίο βασίστηκε το σενάριο της ταινίας.Πέρα από το good timing του ανεβάσματος, η παράσταση έχει και μερικά επιπλέον χαρίσματα. Όπως φαίνεται και από τον τίτλο, κερδίζει, αρχικά, άνετα το βραβείο της θεατρικής αφίσας της χρονιάς—αυτό βέβαια το αντιλαμβάνεσαι ακόμη και να μην πατήσεις καθόλου στην παράσταση, οι αθηναϊκοί δρόμοι είναι γεμάτοι από το αριστουργηματικό artwork του Stavros-Christos Vlachakis. Ακόμη όμως κι όταν κάνεις πέτρα την καρδιά σου και καταφθάσεις στην επικίνδυνη(sic) τοποθεσία της Γέφυρας Λένορμαν όπου στεγάζεται το θέατρο, ακόμη και τότε λοιπόν μοιράζεις σίγουρα μερικά ακόμη βραβεία: αυτό της πιο έξυπνης μετατροπής ενός απλού πετρόχτιστου σπιτιού σε εναλλακτικό θέατρο και στη συνέχεια της πιο κινηματογραφικής σκηνοθεσίας της χρονιάς. Απ’ όλα αυτά καταλαβαίνετε ότι η παράσταση είναι must, και πολύ χαίρομαι που σταμάτησα να το αναβάλλω και την είδα επιτέλους.
Η παράσταση αρχίζει με την κατεξοχήν κινηματογραφική σκηνή της παράστασης, την Άγκνες να καπνίζει μπροστά στη μισάνοιχτη πόρτα ακούγοντας τους ήχους του δρόμου και του γειτονικού πάρτι. Ο εφιάλτης αρχίζει κάπως έτσι, ήρεμα και απρόσμενα. Σε λίγο το τηλέφωνο θα αρχίσει να χτυπάει, αλλά κανείς δε θα απαντάει από την άλλη μεριά της γραμμής, ένας ξένος με ύποπτο παρελθόν θα κοιμηθεί στο πάτωμα του σπιτιού της και ύστερα στο κρεβάτι της, ο πρώην άντρας της θα βγει από τη στενή και θα γυρίσει να της δώσει μερικές, γιατί της τις χρωστούσε. Σα να μη έφταναν όλα αυτά, θα έρθουν φυσικά και μιλιούνια άλλα. Μιλιούνια από κάτι σχεδόν αόρατα ζωύφια σαν ψείρες που ζουν με ανθρώπινο αίμα και πολλαπλασιάζονται ασταμάτητα μέσα στο δωμάτιο του μοτέλ που ζει το ταλαίπωρο ζευγάρι.
Κουφές ιστορίες συνομωσίας, δε λέω όχι, αλλά η παράσταση είναι εξαιρετική, τόσο που δεν ξέρω αν έχω δει ξανά καλύτερο θρίλερ επί σκηνής. Βασικά, για να μη γράφω αράδες και κουράζω, μπορώ να συνοψίσω ως εξής: η παράσταση είναι καλοδουλεμένη, ήτοι καλοσκηνοθετημένη, καλοπαιγμένη με εξαιρετικό ηχητικό background και φωτισμούς, καθώς και τα κατάλληλα κοστούμια και σκηνικά. Κανείς από τους ηθοποιούς δεν ντρέπεται—και να σιγουρευτείτε κι εσείς ότι δεν ανήκετε σε κατηγορία πουριτανών πριν πάτε— γιατί η παράσταση βρίθει αμαρτιών: Contains drug use, sex, violence, and nudity ενημέρωναν αμερικάνικες κριτικές. Χαρακτήρες που καπνίζουν, πίνουν, σνιφάρουν και κυκλοφορούν με το στήθος εκτεθειμένο, επιτέλους είδα και κάτι όχι ξενέρωτο αυτό το χειμώνα. Και είχα αρχίσει πραγματικά να ανησυχώ για την τέτοια ομοιογένεια και την απουσία fringe αισθητικής εδώ πέρα.
Η παράσταση αρχίζει με την κατεξοχήν κινηματογραφική σκηνή της παράστασης, την Άγκνες να καπνίζει μπροστά στη μισάνοιχτη πόρτα ακούγοντας τους ήχους του δρόμου και του γειτονικού πάρτι. Ο εφιάλτης αρχίζει κάπως έτσι, ήρεμα και απρόσμενα. Σε λίγο το τηλέφωνο θα αρχίσει να χτυπάει, αλλά κανείς δε θα απαντάει από την άλλη μεριά της γραμμής, ένας ξένος με ύποπτο παρελθόν θα κοιμηθεί στο πάτωμα του σπιτιού της και ύστερα στο κρεβάτι της, ο πρώην άντρας της θα βγει από τη στενή και θα γυρίσει να της δώσει μερικές, γιατί της τις χρωστούσε. Σα να μη έφταναν όλα αυτά, θα έρθουν φυσικά και μιλιούνια άλλα. Μιλιούνια από κάτι σχεδόν αόρατα ζωύφια σαν ψείρες που ζουν με ανθρώπινο αίμα και πολλαπλασιάζονται ασταμάτητα μέσα στο δωμάτιο του μοτέλ που ζει το ταλαίπωρο ζευγάρι.
Κουφές ιστορίες συνομωσίας, δε λέω όχι, αλλά η παράσταση είναι εξαιρετική, τόσο που δεν ξέρω αν έχω δει ξανά καλύτερο θρίλερ επί σκηνής. Βασικά, για να μη γράφω αράδες και κουράζω, μπορώ να συνοψίσω ως εξής: η παράσταση είναι καλοδουλεμένη, ήτοι καλοσκηνοθετημένη, καλοπαιγμένη με εξαιρετικό ηχητικό background και φωτισμούς, καθώς και τα κατάλληλα κοστούμια και σκηνικά. Κανείς από τους ηθοποιούς δεν ντρέπεται—και να σιγουρευτείτε κι εσείς ότι δεν ανήκετε σε κατηγορία πουριτανών πριν πάτε— γιατί η παράσταση βρίθει αμαρτιών: Contains drug use, sex, violence, and nudity ενημέρωναν αμερικάνικες κριτικές. Χαρακτήρες που καπνίζουν, πίνουν, σνιφάρουν και κυκλοφορούν με το στήθος εκτεθειμένο, επιτέλους είδα και κάτι όχι ξενέρωτο αυτό το χειμώνα. Και είχα αρχίσει πραγματικά να ανησυχώ για την τέτοια ομοιογένεια και την απουσία fringe αισθητικής εδώ πέρα.
Μετάφραση: Γιώργος Χατζηνικολάου - Γιώργος Παλούμπης
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης
Σκηνικά: Γιώργος Χατζηνικολάου
Κοστούμια: Δάφνη Λαρούνη
Φωτισμοί: Βασίλης Κλωτσοτήρας
Μουσική: Μάριος Στρόφαλης
Παίζουν: Μαρία Τσαρούχα, Δημήτρης Λάλος, Νατάσα Μαρματάκη, Στάθης Σταμουλακάτος, Κώστας Κουτσολέλος
Θέατρο επί Κολωνώ
Ναυπλίου 12 και Λένορμαν, Κολωνός, 210-5138067
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου