Πολλοί, άκουσα, μπερδεύουν αυτές τις 8 Γυναίκες με το 8 Γυναίκες Κατηγορούνται —ορθώς ίσως, αφού πρόκειται βέβαια για την ίδια πρώτη ύλη. Το ανάλαφρο boulevard, όμως, ή πιο δίκαια η “comedie policiere”, όπως την ονόμασε ο ίδιος ο Τομά που τη δεκαετία του ’60 ήταν μεγάλο σουξέ στα παρισινά θέατρα ξεχάστηκε με τον καιρό, όπως πολλά ανάλαφρα θεάματα της εποχής τους. Την αναβίωσή και καθιέρωση στις συνειδήσεις του κοινού τη χρωστάει στο χαρισματικό Francois Ozon που το ξέθαψε και το υιοθέτησε ως τελική του επιλογή (ύστερα από την αδυναμία να πάρει τα δικαιώματα της ταινίας The Women του George Cukor) για το μεγαλεπήβολο project του, που τελικά συγκέντρωσε την αφρόκρεμα των Γαλλίδων ηθοποιών και κατάφερε να φτάσει στην 9η θέση στο γαλλικό box-office. (σοβαρή παράλειψη, συλλήβδην, η απουσία αναφοράς του ονόματος του Ozon στο πρόγραμμα)Το θεατρικό είναι μεν καλογραμμένο και με αβανταδόρικους ρόλους, η ταινία όμως αξιοποιεί το υλικό και το διαμορφώνει έτσι ώστε να τονίσει τη γυναικεία υστερία, τις αδυναμίες, τα κουτσομπολιά και τα κουκουλωμένα μυστικά του αστικού τους περιβάλλοντος. 8 γυναίκες βρίσκονται στη δυσάρεστη θέση να ανακαλύψουν το πτώμα του συζύγου της οικίας μέσα σε μια λίμνη αίματος στο κρεβάτι του. Υπηρετικό προσωπικό, γυναίκα, παιδιά, πεθερά, συμπεθέρα, αδερφή, όλες έχουν κίνητρα για το φόνο, κάτι που δεν αποκαλύπτεται παρά μόνο μέσω του αλληλοσπαραγμού που προκαλούν οι μέθοδοι του Σέρλοκ Χολμς που επιβάλλει η μικρότερη κόρη. Οι διασκεδαστικές λεκτικές συγκρούσεις που διατρανώνουν τη λαϊκή σοφία «η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει» είναι αυτές που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού, αλλά ας έρθουμε στο ζητούμενο: την επιλογή 8 ανδρών να ερμηνεύσουν τους απαιτητικούς γυναικείους ρόλους.
Η πρόθεση του Καραθάνου φαίνεται ότι ήταν η εξερεύνηση της γυναικείας φύσης και των σχέσεων μέσω της μεταμόρφωσης της γνωστής μας από την αρχαιότητα, όταν όλοι οι ρόλοι, ακόμη και οι γυναικείοι, έπεφταν σε αντρικούς ώμους. Όμως, όπως και ο Ozon στην ταινία του παρουσίασε τα πάντα διογκωμένα με εμφανείς ρόλους-καρικατούρες (σε αυτή την κατεύθυνση στράφηκαν συνειδητά με την ερμηνεία τους και οι περισσότερες σταρ), παρόμοια προσπάθησε να κινηθεί και ο σκηνοθέτης, ακυρώνοντας εν μέρει το εγχείρημα της όποιας εξερεύνησης, αφού στην ουσία στέρεος χαρακτήρας δεν υπήρχε, παρά μόνο τύποι όπως αυτός της πεταχτής υπηρέτριας, της παραστρατημένης, της υποχόνδριας, της σεμνότυφης κ.ο.κ. Μοιάζει τελικά με κίνηση ανάλογη των αντρών που μασκαρεύονται τις Αποκριές σε γυναίκες και ο μόνος σαφής στόχος –που επιτεύχθηκε 100% στην περίπτωσή μας-- είναι η διασκέδαση των ίδιων των ηθοποιών και του κοινού μαζί τους με αυτό το αρχέγονο και χωρίς κανόνες παιχνίδι.
Οκτώ άντρες (και ένας ακόμη με μουσούδα λαγού) φοράνε μαύρα φουστάνια με κρινολίνο και kinky μποτάκια αγγλικού παρθεναγωγείου (τα μποτάκια της Emmanuelle Beart στην ταινία) και ανεβοκατεβαίνουν --εξαιρετική η δουλειά της Αμαλίας Μπέννετ στην κίνηση-- ένα λόφο κατάφυτο από χριστουγεννιάτικα δέντρα. Fun project ακούγεται ήδη από την περιγραφή. Όσοι όμως είδαν οχτώ ηθοποιούς διάφορων ηλικιών και με αρκετά καθένας τους εύσημα στο ελληνικό θέατρο να ξεκατινιάζονται προσπαθώντας να μιμηθούν, όχι με την ίδια πάντοτε επιτυχία, τις γυναίκες, ανασηκώνοντας συχνά-πυκνά τα κρινολίνα τους ώστε να αφήσουν να φανούν οι αξύριστες αντρικές γάμπες τους, αυτοί μόνο καταλαβαίνουν πόσο fun μπορεί να είναι τελικά. Τι κι αν το project έχει παραπάνω υποψία gay αισθητικής απ’όση θα άντεχε η μαμά μου, τι κι αν τα τραγούδια είναι επιεικώς αποτυχημένα (τη γλιτώσαμε, ευτυχώς, μόνο με δυο-τρία από δαύτα), τι κι αν τίποτα δε δικαιολογεί απόλυτα τον πειραματισμό. Αν κάτι προσφέρει τόση διασκέδαση, μπορεί να είναι όσο κούφιο επιθυμεί, εντέλει.
Οκτώ άντρες (και ένας ακόμη με μουσούδα λαγού) φοράνε μαύρα φουστάνια με κρινολίνο και kinky μποτάκια αγγλικού παρθεναγωγείου (τα μποτάκια της Emmanuelle Beart στην ταινία) και ανεβοκατεβαίνουν --εξαιρετική η δουλειά της Αμαλίας Μπέννετ στην κίνηση-- ένα λόφο κατάφυτο από χριστουγεννιάτικα δέντρα. Fun project ακούγεται ήδη από την περιγραφή. Όσοι όμως είδαν οχτώ ηθοποιούς διάφορων ηλικιών και με αρκετά καθένας τους εύσημα στο ελληνικό θέατρο να ξεκατινιάζονται προσπαθώντας να μιμηθούν, όχι με την ίδια πάντοτε επιτυχία, τις γυναίκες, ανασηκώνοντας συχνά-πυκνά τα κρινολίνα τους ώστε να αφήσουν να φανούν οι αξύριστες αντρικές γάμπες τους, αυτοί μόνο καταλαβαίνουν πόσο fun μπορεί να είναι τελικά. Τι κι αν το project έχει παραπάνω υποψία gay αισθητικής απ’όση θα άντεχε η μαμά μου, τι κι αν τα τραγούδια είναι επιεικώς αποτυχημένα (τη γλιτώσαμε, ευτυχώς, μόνο με δυο-τρία από δαύτα), τι κι αν τίποτα δε δικαιολογεί απόλυτα τον πειραματισμό. Αν κάτι προσφέρει τόση διασκέδαση, μπορεί να είναι όσο κούφιο επιθυμεί, εντέλει.
Μετάφραση: Κοσμάς Φοντούκης
Σκηνοθεσία: Νίκος Καραθάνος
Σκηνικά-κοστούμια: Έλλη Παπαγεωργακοπούλου
Κινησιολογία: Αμάλια Μπέννετ
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Στιχουργός: Λένα Κιτσοπούλου
Μουσική: Φωτεινή Μπαξεβάνη
Ερμηνεύουν: Γιώργος Γάλλος, Νίκος Καραθάνος, Γιάννης Κότσιφας, Χρήστος Λούλης, Αργύρης Ξάφης, Χρήστος Στέργιογλου, Κοσμάς Φοντούκης, Αιμίλιος Χειλάκης, Άρης Αρμαγανίδης
Φεστιβάλ Αθηνών,
Πειραιώς 260, Χώρος Η, 210-9282900
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου