Η Άννα Κοκκίνου, πάντα γεμάτη ιδέες που χαίρουν αρτιότατης εκτέλεσης, καταπιάνεται αυτή τη φορά με δύστροπο δραματουργικό υλικό, ολάκερο το συγγραφικό έργο του Δημήτρη Χατζή του αγωνιστή-συγγραφέα που αποτύπωσε ρεαλιστικά (γνωρίζοντας εκ των έσω) την ακανθώδη περίοδο της Κατοχής και του Εμφυλίου.Η πρώτη δραματουργική αναμέτρηση του έργου του Δημήτρη Χατζή ήταν η μεταφορά του διηγήματος Μαργαρίτα Περδικάρη, από τη συλλογή του Το τέλος της μικρής μας πόλης στο νεανικό θεατρικό έργο Καληνύχτα Μαργαρίτα από το Γεράσιμο Σταύρο –μεταφορά εξαιρετικά επιτυχημένη και κλασική επιλογή για σχολικές παραστάσεις ανά την Ελλάδα(βλ. Κλασικό Λύκειο Βόλου, κάποτε). Μάλιστα, το συγκεντρωτικό έργο του εκδόθηκε ύστερα από μακροχρόνια έλλειψη από τις προθήκες των βιβλιοπωλείων λίγα χρόνια πριν από τις εκδόσεις Ροδακιό.
Η Άννα Κοκκίνου επέλεξε τώρα να αναμίξει εκτεταμένο υλικό, όχι μόνο μέρος του μυθιστορηματικού του έργου, αλλά και του δοκιμιακού του. Ο ίδιος ο Χατζής παίρνει σάρκα και οστά στη σκηνή και προλογίζει ή παρακολουθεί εκ του μακρόθεν τα δημιουργήματα-ήρωές του. Ο ράφτης της Σούρπης και η οικογένειά του, η Μαργαρίτα, ο χωριανός που αντίκρισε την τελευταία αρκούδα της Πίνδου, ο διεφθαρμένος παπάς, ο αχθοφόρος που ερωτεύτηκε μια Γερμανίδα, αυτοί και άλλοι ακόμη περνούν μπροστά μας, ανάμεσα στις ράγες του τραίνου και τους καπνούς-ομίχλη (που μας έκαναν να βήχουμε) για να μας πουν την ιστορία της ζωής τους, μονότονα και βασανιστικά.
Επί διόμισι ώρες οι ήρωες έρχονταν και έφευγαν, περπατούσαν είτε κατά ομάδες, είτε μόνοι τους στις ράγες και τις άδειες κινούμενες πλατφόρμες με συνοδεία συχνά καλοεπιλεγμένης μουσικής και με περισσή ζωντάνια ή περισυλλογή, αλλά μόνο με στοιχειώδη κινητικότητα. Η σκιαγράφηση των ηρώων γινόταν κυρίως μέσω άπαυτων, επίπονων μονολόγων που προκαλούσαν ανία και στους πιο συγκεντρωμένους (να μην αναφέρουμε και τα άβολα καθίσματα που επίτειναν την αγωνία). Θεατές έφευγαν με βιάση και γίνονταν, λόγω της αντικρυστής (εξαίρετης) διαρρύθμισης με το σκηνικό χώρο στο κέντρο, θέαμα στους υπόλοιπους, στιγμές από τις διασκεδαστικότερες της παράστασης. Όχι γιατί όλα στο χώρο Δ της Πειραιώς δεν ήταν αρκούντως ατμοσφαιρικά, ούτε γιατί οι ηθοποιοί δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους (με εξαιρετική παρουσία τη Μαρία Πρωτόπαπα), αλλά γιατί η δομή του θεάματος δεν ήταν θεατρική, αλλά παρέμενε αυτή του γραπτού λόγου. Γιατί, η αφήγηση του Χατζή μπορεί να ‘ναι από μόνη της γλαφυρή και μεστή, αλλά στη θεατρική τέχνη ισχύουν άλλοι όροι και κανόνες απ’ ότι στη λογοτεχνία, τους οποίους ο διασκευαστής οφείλει να σεβαστεί (αφήνοντας κατά μέρους τους εικοσάλεπτους μονολόγους επί σκηνής). Απορώ πως το οξύ κριτήριο της Κοκκίνου επέτρεψε μια τέτοια αστοχία.
Σκηνοθεσία: Άννα Κοκκίνου
Φιλολογικός σύμβουλος: Βασίλης Διοσκουρίδης
Σκηνικός χώρος: Ισμήνη Καρυωτάκη
Κοστούμια: Γιώργος Ζιάκας
Κίνηση: Βάσω Γιαννακοπούλου, Μαριέλα Νέστορα
Ασκήσεις βυζαντινής φωνητικής: Γιώργος Χατζηχρόνογλου
Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος
Ήχος – Μουσική: Δημήτρης Ιατρόπουλος
Ερμηνεύουν: Κώστας Βασαρδάνης, Αντώνης Δημητροκάλης, Άννα Κοκκίνου, Ευριπίδης Λασκαρίδης, Δημήτρης Οικονόμου, Μαρία Πρωτόπαπα, Χρήστος Σαπουντζής, Μάνος Σταλάκης, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Κατερίνα Φωτιάδη
Χορεύουν: Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Βάσω Πολυμέρη, Αλτίν Χούτα
Ελληνικό Φεστιβάλ,
Πειραιώς 260, Χώρος Δ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου