Ο ακατανόμαστος, απαγορευμένος και πασίγνωστος ήρωας του Σαίξπηρ προκάλεσε φέτος για δεύτερη φορά το ενδιαφέρον του Γιώργου Κιμούλη . Μάλιστα ο ηθοποιός πέρα από τα μάγια του στοιχειωμένου ρόλου επέλεξε να ξορκίσει και την σκηνοθεσία του εγχειρήματος. Στο πλευρό του συνασπίστηκε μια πλειάδα νέων κυρίως ηθοποιών με προεξέχουσα την νεαρότατη Λουκία Μιχαλοπούλου στο ρόλο της αινιγματικής Λαίδης, χαρμόσυνο σημάδι στις ημέρες μας ότι επιτέλους δεν χρειάζεται να πατήσει μια ηθοποιός τα 40 της για να της εμπιστευτεί κανείς το βάρος ένος τόσο μεγάλου ρόλου άλλα και την πείρα μιας μοιραίας θηλυκότητας λές κι οι ηρωίδες κατακτώνται με την εμμηνόπαυση.
Η Λαίδη Μάκβεθ της Λουκίας Μιχαλοπούλου αποτέλεσε και το πιο ενδ ιαφέρον στοιχείο στην παράσταση του Κιμούλη. Την ίδια στιγμή που έβλεπες ένα αθώο, άβγαλτο και ευγενές πλάσμα να μπαίνει στη σκηνή χωρίς έπαρση και τσαγανό, μα φοβισμένη ίσω ς και για αυτή καθαυτή την θεατρική πράξη, ταυτόχρονα ξάφνιαζες από την αδίστακτη, τυχοδιώκτική φυσιογνωμία μιας γυναίκας που είναι ικανή να προκαλέσει και να παρασύρει τα πάντα στη θέλησή της, μιας Κλυταιμνήστρας και μιας μάγισσας από εποχές άδολες(;) και μητριαρχικές. Την παράσταση στο Θέατρο Πέτρας παρακολουθούσε μαζί μας και ο Λευτέρης Βογιατζής, οπότε ούτε στιγμή δε δίστασα να σκεφτώ τί αποτέλεσμα θα είχε μια Λαίδη της Μιχαλοπούλου δασκαλεμένη από τον σχολαστικό σκηνοθέτη.
Γενικότερα, η σκηνοθεσία της παράστασης δεν πρότεινε κάτι καινούργιο αλλά κινήθηκε στους γνώριμους επικούς τόνους των παραστάσεων κλασικών έργων, όπως μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια το σύγχρονο θέατρο Αθήνας και ο Κιμούλης στη σκηνοθεσία του. Μεγαλειώδεις μουσικές -κατά τόπους βαλκανικές- συνθέσεις (αλησμόνητος ο μπουζουκόβιος Οιδίποδας με τον Νταλάρα), ιντερμέδια και μουσικά χαλιά να υπογραμμίζουν τις δράσεις, μετωπικό στήσιμο και εξπρεσσιονιστικό παίξιμο μετά πληθώρας παραβάσεων βασικά από τον πρωταγωνιστή προς το κοινό και ένα ογκώδες σκηνικό κατασκευασμένο σαν γοτθικό φρούριο και παράλληλα δάσος που ζωντάνευε στοιχειωμένο από τις περίφημες μάγισσες.
Γενικότερα, η σκηνοθεσία της παράστασης δεν πρότεινε κάτι καινούργιο αλλά κινήθηκε στους γνώριμους επικούς τόνους των παραστάσεων κλασικών έργων, όπως μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια το σύγχρονο θέατρο Αθήνας και ο Κιμούλης στη σκηνοθεσία του. Μεγαλειώδεις μουσικές -κατά τόπους βαλκανικές- συνθέσεις (αλησμόνητος ο μπουζουκόβιος Οιδίποδας με τον Νταλάρα), ιντερμέδια και μουσικά χαλιά να υπογραμμίζουν τις δράσεις, μετωπικό στήσιμο και εξπρεσσιονιστικό παίξιμο μετά πληθώρας παραβάσεων βασικά από τον πρωταγωνιστή προς το κοινό και ένα ογκώδες σκηνικό κατασκευασμένο σαν γοτθικό φρούριο και παράλληλα δάσος που ζωντάνευε στοιχειωμένο από τις περίφημες μάγισσες.
Μετάφραση: Γιώργος Χειμωνάς
Σκηνοθεσία: Γιώργος Κιμούλης
Σκηνικά: Πάουελ Ντομπρίνσκι
Παίζουν: Γιώργος Κιμούλης, Λουκία Μιχαλοπούλου, Λαέρτης Βασιλείου, Νίκος Αναστασόπουλος, Τηλέμαχος Κρεβάικας, Νίκος Μαραγκόπουλος, Αννα Βασιλείου κ.ά.
Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας
Θέατρο Πέτρας - Πετρούπολη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου