Σκουίκ

των Νικόλα Μαραγκόπουλου και Γεωργίας Γεωργαντοπούλου

Σκουίκ είναι ο ήχος που ακούγεται όταν κάτι τρίβεται ή πιέζεται, κάπως έτσι χαριτωμένα πιέζεται και η παράσταση να αποδώσει το αναρχικό, αλλά ελάχιστα τα καταφέρνει. Εγώ αυτό που είδα ήταν η έξοχα δραματοποιημένη φιλοδοξία του Μαραγκόπουλου και της Γεωργαντοπούλου να διηγηθούν ένα αναρχικό παραμύθι. Μόνο που στα παραμύθια σπάνια βαριέται τόσο κανείς, κι όσο για το αναρχικό…δεν ξέρω αν από τους παρευρισκόμενους θύμωσαν περισσότερο οι δια βίου αναρχικοί ή έστω οι γνώστες της αναρχικής θεωρίας ή οι παντελώς άσχετοι με τον εν λόγω τρόπο ζωής.

Πρόκειται για μια τελείως επιδερμική προσέγγιση στον τρόπο ζωής και κυρίως στην ιδιοσυγκρασία του αναρχικού. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να δουλεύει, δεν πρέπει να κατασκευάζει μηχανές να δουλεύουν γι’ αυτόν και να ‘χει χρόνο να αγαπάει το σύντροφό του και να κάνει όσα του αρέσουν στη ζωή, ο θεός δεν υπάρχει οπότε καθένας είναι ο καθ’ όλα υπεύθυνος για τον αυτοπροσδιορισμό και την εξέλιξή του και ο θάνατος…ένα νούφαρο που όσο κι αν το φοβίζεις με άλλα λουλούδια δε φεύγει. Και τελικά δεν είναι μόνο το ρηχό του περιεχομένου του γραφικού εγχειρήματος, αλλά και η άχαρη χρήση του λόγου, αφού ως γνωστόν δεν έχει σημασία αν κάτι έχει ξαναειπωθεί εφόσον ειπωθεί με ενδιαφέροντα τρόπο κι αφού επίσης το κατά περίπτωση devised δε μπορεί πάντα να σώζει από την έλλειψη συνοχής και έμπνευσης.

Δυστυχώς, ούτε οι ερμηνείες δε μπόρεσαν να σώσουν το κακό κείμενο. Μέτριες έως κακές γέμιζαν με μια υπερβολή τα δρώμενα, μήπως και υποβληθεί ο θεατής στη σκέψη «χμ, πρέπει τελικά να υπάρχει κάποιος λόγος που είμαι εδώ». Υπήρχαν βέβαια και κάποιες έντονες στιγμές στο έργο, εκεί όπου παρακολουθεί κανείς ανθρώπους να ξορκίζουν το κακό με το καλό, να παλεύουν κόντρα στο θάνατο με τη ζωή και την πίστη. Ώσπου το μέταλλο της κάνης του όπλου τις κάνει ν’ ανθίσουν, ώσπου η αγάπη να σκοτώσει για να σώσει κι ώσπου να αντιληφθούμε --όσοι θεατές βρισκόμαστε ακόμα σε επίπεδο εγρήγορσης-- την ύλη στο τέλος να παίρνει κάτι από μέσα μας και να γίνεται η μορφή του νιώθω και του προσανατολισμού μας.

Σκηνοθετικά η παράσταση είχε πάντως αρκετό ενδιαφέρον και τα σκηνικά η μουσική και οι φωτισμοί ήταν αξιοπρεπή. Εμφανής και η συμβολή του Κοσμίδη στην πολύ καλή, εν αντιθέσει με το υπόλοιπο πακέτο, κίνηση των ηθοποιών. Το όλο εγχείρημα μονολογούσε πάνω στη σκηνή πως ήταν αυτό: μια μεγάλη, ίσως ρομαντική φιλοδοξία και που παραμένει φιλοδοξία γι’ αυτό το καλοκαίρι τουλάχιστον. Ας ελπίσουμε του χρόνου που θ’ ανέβει ξανά να έχει διορθωθεί λίγο το κείμενο ως προς τη δυναμική του και να μάθουμε όλο και περισσότεροι πως όταν αποφασίζουμε να κοινωνήσουμε τις φιλοδοξίες μας αναλαμβάνοντας τα σχεδόν όλα από σκηνογραφία μέχρι το παίξιμο πρέπει να είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί, ιδίως όταν πρόκειται για παραμύθια.

Κι ας ελπίσουμε επίσης ( για το αναρχικό και το μαγιάτικο του πράγματος):

"The day will come when our silence will be more powerful than the voices you are tomorrow and today".

---

Σκηνοθεσία -σκηνογραφία- μουσ. επιμέλεια: Ν. Μαραγκόπουλος, Γ. Γεωργαντοπούλου
Φωτισμοί: Γιώργος Κιμούλης
Επιμέλεια Κίνησης: Κυριάκος Κοσμίδης
Παίζουν: Ν. Μαραγκόπουλος, Γ. Γεωργαντοπούλου, Δημοσθένης Φίλιππα, Άννα Βασιλείου, Ηλίας Γκογιάννος, Γιάννης Κοτσαρίνη, Έρση Νιαώτη, Γιώργος Βουρδαμής, Νίκος Αξιώτης

Θέατρο της Άνοιξης
Γερμανικού 20, 210 5238870

---

Credits: Την τελευταία παράσταση του Σκουίκ παρακολούθησε η azar vagabonde, της οποίας και τη γνώμη δημοσιεύουμε