Η Μπιλιάνα Σερμπλιάνοβιτς και ο Barbelo της

Όντας κάπου μακριά από τη χώρα, έκανα, καταπώς φαίνεται, τη σωστότερη θεατρική επιλογή: από όσα προσέφερε η σερβική πρωτεύουσα, διάλεξα ένα σύγχρονο θεατρικό κείμενο, από νέα και γοητευτική γυναίκα δραματουργό που ζει ανάμεσα στο Βελιγράδι και το Παρίσι και ασχολείται, εκτός των άλλων, και με την πολιτική. Κυρίες και κύριοι, χειροκροτήστε τη Biljana Srbljanović.

Η Μπιλιάνα Σερμπλιάνοβιτς θεωρείται από τους πιο γνωστούς, αν όχι η γνωστότερη serbian playwright ( leaving genders aside). Έχει τιμηθεί με βραβεία ευρωπαϊκά και μη, έχει πάει στα δικαστήρια με τον Emir Kusturica και την κατηγορούν ότι χρησιμοποιεί την πολιτική για αυτοπροβολή --ήταν στο παρελθόν υποψήφια για τη δημαρχία του Βελιγραδίου. Εμάς, όμως μας αρέσουν οι δυναμικές γυναίκες, οπότε της δίνουμε credit για όλα.

Το τελευταίο της θεατρικό, πάντως, Barbelo, Of Dogs And Children που παίζεται δύο χρόνια συνεχόμενα έχει κάπως ανιαρό θέμα, ειδικά για κάποιον που δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει την καυστικότητα του κειμένου της (λόγω γλωσσικής ανεπάρκειας, δυστυχώς). Η σχέση γονέων και τέκνων περνάει μπροστά από τα μάτια μας όπως είναι, βασανιστική και υπερεκτιμημένη, με ένα διασκεδαστικό twist για ξεκάρφωμα: τη σχέση του ανθρώπου με τα σκυλιά. Πεντέξι καλά εκπαιδευμένα τετράποδα συνοδεύουν επί σκηνής τους εξαιρετικούς ηθοποιούς και επιτρέπουν σε μια άλλη διάσταση στην δυστοκία των διαπροσωπικών σχέσεων να διαφανεί. Σε μια συγκεκριμένη, πολύ δυνατή σκηνή, ό, τι βασανιστικό νιώθει ο κεντρικός χαρακτήρας, μπαίνει στον πειρασμό να βάλει το μικρό του φίλο του να το νιώσει επίσης, δένοντάς το σε ένα δέντρο και αφήνοντάς το μόνο το σούρουπο. Όπως, κυρίως, εγκατάλειψη και τη φρικτή αίσθηση ότι δεν ανήκει και δε λείπει σε κανένα.

Το σκηνικό ήταν βολικά λιτό, το πέρασμα από τον κόσμο των ζωντανών στον κόσμο των νεκρών διασκεδαστικό και οι ηθοποιοί, όπως ήδη είπα, φοβεροί. Θυμάμαι έντονα τη ντυμένη στα κόκκινα Jelena Đokić όπως θυμάμαι και το υπέρβαρο παιδί που αναζητάει τη χαμένη μητρική αγάπη, μόνο και μόνο γιατί ήταν εκνευριστικά needy και με περίεργη εμφάνιση, πράγμα που σημαίνει ότι ο ηθοποιός που το ενσάρκωνε, όπως και αυτός που τον σκηνοθέτησε, έκανε πολύ καλή δουλειά.

Δε μπορώ να πω, βέβαια, ότι μελέτησα σε βάθος το σερβικό θέατρο, αλλά αυτό που είδα με σιγουριά είναι ότι το Γιουγκοσλαβικό δραματικό θέατρο ή Jugoslovenko Dramko Pozoriste λειτουργεί με την εξαιρετική (όσο και παλιομοδίτικη) λογική του ρεπερτορίου και προσφέρει μαζεμένα στις πολλές σκηνές του από όπερα μέχρι Ρέϊβενχιλ με αρκετά ικανοποιητική προσέλευση και σχεδόν πάμφτηνα φοιτητικά εισιτήρια. Να ευχαριστήσω επίσημα (αν και σε γλώσσα που δεν καταλαβαίνουν) τους ευγενείς μεταφραστές μου για την παράσταση Marina και Sasha και επιφυλάσσομαι για περισσότερο βαλκανικό θέατρο στο μέλλον.