Τέλος Εποχής

Κάθε φορά που βήχω για να καθαρίσω το λαιμό μου και να κάνω μια δήλωση, να πω κάτι βαθυστόχαστο ή όχι, κάθε, μα, κάθε φορά, αρχίζω να σκέφτομαι στα αγγλικά. Η μοίρα το 'φερε αυτή η γλώσσα που ζήλευα από τα οχτώ μου, να γίνει η σοβαρή, καθημερινή μου γλώσσα. Τώρα τα ελληνικά δεν είναι παρά μόνο για διασκέδαση, για απαντοχή, η μητρική μου γλώσσα δεν είναι ουδόλως επαγγελματική ή αναγνωρίσιμη σ'αυτή τη μεριά της γης.

Σε αυτό εδώ το μπλογκ, πάντως, η γλώσσα μου είναι ακόμη η ελληνική, για να μου θυμίζει καιρούς που  το επαγγελματικό και το κοινωνικό ήταν ένα κουβάρι πολύχρωμο και θεατράλε, οικονομικά ασύμφορο, όμως γουστόζικο και φιλικό. Είδαμε όλοι πολύ θέατρο για μια δεκαετία και βάλε, ακόμα βλέπουμε, αλλά με λιγότερη φόρα. Να ευχαριστήσω, ίσως να μην το έκανα ποτέ, τους συνεργάτες μου εδώ που πήραν άλλους δρόμους ή μήπως εγώ πήρα πρώτη άλλο δρόμο; Ιδέα δεν έχω.

Με το Sweeney Todd, τον Koudounas, το Floudion (και όσους άλλους κόπιασαν λίγο ή πολύ για το Θέατρο για Όλους) -που πρόσφεραν πολύτιμη ύλη για τους θεατρόφιλους αναγνώστες μας- είμασταν μια θεατρική παρέα με πολλά όνειρα. Άλλα πραγματοποιήθηκαν, άλλα άλλαξαν στην πορεία, άλλα ξεχάστηκαν. Πως να μην ξεχαστούν, όταν το ίδιο το Απλό Θέατρο (του οποίου την κάτοψη χρησιμοποίησα σε αυτό εδώ το ποστ) έκλεισε χωρίς πολλές εξηγήσεις. Για μια χώρα της οποίας το θεατρικό σύστημα ήταν τόσο κλειστό και αυτοαναφορικό όσο πουθενά, αυτό ήταν σχεδόν αναμενόμενο. Γιοκ επιχορηγησεις, γιοκ πολιτισμος. Τρομαχτικό φαντάζει αυτό το equation, όχι; Προσπαθήσαμε γράφοντας και μιλώντας παντού και πάντα για το  θέατρο να δημιουργήσουμε θεατρόφιλο κοινό, να κάνουμε buzz, μα, ένας θεός ξέρει αν τα καταφέραμε. Τουλάχιστον, προσπαθήσαμε.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλοι μας, καθένας από το δικό του κορφοβούνι πλέον, πιστεύουμε ότι η τέχνη θα μας σώσει. Το θέατρο, ο κινηματογράφος, η μουσική και όλα τα υβριδικά σχήματα που προκύπτουν από τους συνδυασμούς των παραπάνω, είναι τα μόνα που μας μένουν σε καιρούς που δε μας χαρίζονται. Τι να γίνει, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, η ζωή μας έκανε αγωνιστές με το στανιό. Ούτε  να το σκεφτούμε ναν αποκηρύξουμε τον τίτλο, μακάρι να μπορούσαμε, αλλά οι γονείς μας έκαναν το λάθος να μη μας αναθρέψουν δίπλα σε πισίνα με υπερχείλιση. Shame on them.

Το Θέατρο για Όλους θα ενημερώνεται πλέον σε τακτά διαστήματα, όχι τόσο με γνώμες και κριτικές, όσο με πληροφορίες και προτάσεις. Από κει και πέρα, μόνο τα δικά σας σχόλια είναι ικανά να διαμορφώσουν εικόνα. Θα τα περιμένουμε. Καλή θέαση και καλή ανάγνωση!

* Το λουκέτο στο Απλό Θέατρο ήταν μόνο το δεύτερο σοκ, όμως. Ξέχασα το πρώτο και πιο τρανό, δηλαδή την κατάργηση του μαθήματος Θεάτρου από τα σχολεία της χώρας. Το μάθημα της Θεατρικής Αγωγής καταργείται πλέον στα πιλοτικά Δημοτικά Σχολεία.

"Το μάθημα του Θεάτρου δε θα ενταχθεί στα πιλοτικά Γυμνάσια, ενώ έχει ήδη καταργηθεί από τον Σεπτέμβρη του 2011 το μάθημα Στοιχεία Θεατρολογίας στο Νέο Λύκειο."

όπως αναφέρει αναλυτικά ο ΠΕ.ΣΥ.Θ.  Τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. άραγε, τι κάνουν, φυτοζωούν ακόμα; Δύσκολοι καιροί για Μικρούς Πρίγκηπες, αλήθεια.