Καθόλου Καλά

Της Ούρσουλα Ράνι Σάρμα

Η Ursula Rani Sarma έγραψε το Καθόλου Καλά-...touched… πριν καλά-καλά αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο του Κορκ. Το θεατρικό έτυχε αναγνώρισης κοινού και κριτικών στο Edinburgh Festival και η συγγραφική καριέρα της νεαρής ιρλανδέζας με ινδική καταγωγή είχε αρχίσει. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έγραψε και ανέβασε δουλειές της όχι μόνο στην Ιρλανδία, αλλά και στο National Theatre στο Λονδίνο. Καθόλου άσχημα για ένα νέο ταλέντο να έχει τόσο άμεση εξέλιξη.

Πληθώρα περιστατικών κακοποίησης ανηλίκων στην Ιρλανδία στα τέλη της δεκαετίας του ’90 ήταν το έναυσμα για να αποφασίσει η συγγραφέας να διερευνήσει με το έργο της μια παρόμοια φανταστική κατάσταση. «...η αθωότητα της παιδικής ηλικίας είναι ένα δώρο, και η απώλεια ή η κλοπή αυτής της αθωότητας μια τραγωδία» , λέει, και σύμφωνα με αυτή της τη σκέψη αντιμετωπίζει και την παιδική παραβατικότητα. Η αδυναμία των ενηλίκων να προστατέψουν την αθωότητα των παιδιών είναι η μόνη αιτία που τους ωθεί στην εγκληματική πράξη.

Δυο ορφανά, η Κόρα και ο μικρός της αδερφός Μίκυ μεγαλώνουν σε μια επαρχία της Ιρλανδίας με τους άβουλους θείους του και με το όνειρο να φύγουν απ’ όλα και να πάνε στο Δουβλίνο. Η συστηματική σεξουαλική κακοποίηση της Κόρας και η αδυναμία της να αντιδράσει αποτελεσματικά φέρνει το έγκλημα ως μόνη διέξοδο από την κόλασή τους. Η αγχωμένη ιστορία της φυγής τους περιγράφεται με απρόσμενα φλας-μπακ, τρεις διαφορετικοί χρόνοι είναι ανιχνεύσιμοι στο θεατρικό: ο χρόνος του ασταμάτητου κυνηγητού στους δρόμους του παγωμένου Δουβλίνου, ο παρελθόν χρόνος που αποκαλύπτει τις αιτίες που έφεραν τη φυγή αλλά και το τώρα της αφήγησης. Γιατί, τα δυο παιδιά μας διηγούνται τα παθήματά τους κατά πρόσωπο όντας κλεισμένα, το πιθανότερο, σε κάποιο σωφρονιστικό ίδρυμα ανηλίκων, που διόλου δε θα τα σωφρονίσει τελικά.

Η σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου ζωντανεύει την μπερδεμένη παιδική ψυχή με τη σωστή διδασκαλία των ηθοποιών του. Δεν έχω ξαναδεί το εύθραυστο σώμα της Ιωάννας Παππά να εκπέμπει τόση δύναμη, τόσο μίσος και αποφασιστικότητα. Ο ρεαλισμός των διαλόγων μαζί με την ικανότητά της να μας πείθει ότι νιώθει την αλήθεια τους προκαλούν στο κοινό μια υπόκωφη συγκίνηση—έχω στο νου μου μια συγκεκριμένη εικόνα: το παγωτό χωνάκι που της έπεσε απ’ το χέρι λιώνει στην άμμο και μαζεύει γύρω του μυρμήγκια, όπως και η δική της γλυκιά «γεύση» τράβηξε το γιατρό Κλούγκασυ.

Ο Όμηρος Πουλάκης με διαπεραστικό βλέμμα έπαιξε με ένταση που έκανε στάλες ιδρώτα να γυαλίζουν στο μέτωπό του—άλλο ένα ευχάριστο σημάδι ρεαλισμού—και ο Γάλλος ήταν όσο θρασύδειλος τον έπαιρνε στους δυο ρόλους του. Το δώμα αυτή τη φορά είχε ολοσχερώς τροποποιηθεί σκηνογραφικά, στην ουσία η βρώμικη αποθήκη-φυλακή εμπεριέχει κοινό και ηθοποιούς. Εξαίρετο το γεγονός ότι το σκηνικό επιτρέπει την επικοινωνία με τον έξω χώρο, τον πραγματικό έξω χώρο του θεάτρου. Το βρώμικο τζάμι αφήνει να δούμε τα φτωχά κτίρια του Νέου Κόσμου και σε μια ασφυκτική στιγμή η Κόρα-Παππά αποκαθιστά την επαφή της με την πόλη, την αληθινή πόλη, ανοίγει το παράθυρο για να πάρει αέρα. Ρουφάει για λίγο αχόρταγα τον αέρα της ανοιξιάτικης αθηναϊκής νύχτας, και μας αφήνει να σκεφτόμαστε ότι, όχι, το κρύο που ξυρίζει καταχείμωνο το Δουβλίνο είναι αυτό που της καίει τα μάγουλα.

---

Μετάφραση: Έλλη Πετράντη
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Επιμέλεια κίνησης: Αγγελική Στελλάτου
Σκηνικά - Κοστούμια: Μαργαρίτα Χατζηιωάννου
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Παίζουν: Ιωάννα Παππά, Γιώργος Γάλλος, Όμηρος Πουλάκης

Θέατρο του Νέου Κόσμου
Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Φιξ, 210-9212900